Schoondochter heeft zojuist mijn nektapijtje bijgewerkt. Niet dat ik er echt onder leed, en ik weet dat het de laatste tijd weer in is (al denk ik niet dat ik nog in de doelgroep val wegens die 5 voor mijn leeftijd en niet alternatief/hipster/vegan genoeg) maar het voelt toch goed nu het weer wat opgekuist is.
Schoondochter is hier knuffelcontact aan huis (al laat ik het knuffelen wijselijk aan zoon over) en knipt met plezier het hele huishouden: zoon die weer op kamp vertrekt en zijn haar dan gemilimeterd wenst want niks zo koud als nat haar in winterse buien, dochter wiens haar groeit als woekerende klimop en dus ook mijn haar dat nu al drie kappersafspraken aan de neus voorbij zag gaan.
Ik snap de mensen niet die sinds het nieuws dat kappers misschien, héél misschien, op dertien februari weer open mogen, meteen hun kappers platbelden om een afspraak vast te krijgen. Wat kan mij dat lange haar schelen? Onverschillig als ik geworden ben – lamgeslagen door de gebeurtenissen van de afgelopen maanden – kan me dat geen barst schelen. Net zoals mijn kleding me de laatste tijd weinig kan schelen: onder die witte doktersjas en die ghostbuster-pakken maakt het toch niet uit wat je draagt. Bovendien draag ik alleen nog maar praktische kleding, wegens alles op de fiets, de frequente regenval en wegens het feit dat ik elk vrij moment op wandeling wil kunnen vertrekken om de moraal toch enigszins boven de nullijn te houden. Juwelen droeg ik toch al nooit: mijn trouwring enkel op vrije dagen (want vergaarbakken van overdraagbare bacteriën) en oorbelletjes ook al een paar maanden niet meer. Al heeft dat meer te maken met de heerlijke handcrafted sjaals van mijn overbuurvrouw te maken: de oorbelletjes blijven in die delicate wol haken en ik wil ze niet kwijtraken want ze waren van mijn moeder zaliger.

Verder vind ik het ook wel iets aandoenlijks hebben: al die mensen op TV met uitgroei en ontembare krullen en lokken die overduidelijk al een tijd de schaar moeten ontberen. Allemaal in hetzelfde schuitje, allemaal een beetje minder picture-perfect, minder gestroomlijnd, minder photoshop, allemaal een beetje meer het leven zoals het is. Menselijker.

Maar ik dwaal weer af. Het ging over de ontluikende kapperstalenten van mijn schoondochter. Ondertussen groeit haar kappers-zelfvertrouwen met de dag. Ik mocht haar zelfs herkenbaar op het bijgevoegde fotobewijs zetten. Ze is gediplomeerd vertaler-tolk Italiaans en Frans, pakte er daarna gezwind nog een studie Handelswetenschappen bij en als dat allemaal nog niet genoeg is, kan ze dus nog altijd als kapster aan de slag. God weet hoe hard die nu gemist worden.
Als je haar maar goed zit, nietwaar?