Oké, we mogen niet meer op café gaan, niet uitgaan, niet dansen, er mag vanalles niet. Maar omdat een mens af en toe echt zijn buik vol heeft van wandelen, trok ik er een dagje op uit.
Een heerlijk dagje Gent met goede vriend Luc. Het zonnetje schijnt dapper op de sneeuw. De stad is een plaatje. Er hangt een fijn sfeertje in de straten, mensen genieten van de stad, overal zijn koffietentjes open voor take-away en de geur van verse wafels waait uit vele winkeldeuren. Er is zelfs vers schepijs voor wie het nog niet koud genoeg heeft.
We mogen vanalles niet, maar there’s allways a way out. Ik heb kaartjes voor ‘Universal Tongue’: een video-installatie van de Nederlandse kunstenares Anouk Kruithof in de Vooruit (Luc en ik kunnen het niet laten om even te kappen op arrogante Conner die de naam van dat mooie instituut openlijk wegkaapte bij vol daglicht). En mán, wat doet dat deugd: al die dansende lijven en zalige moves op al die grote videoschermen om je heen. En dan die beats!
Je weet niet wat je mist, tot je het ziet of voelt. Ik ben geen fuifbeest, maar ik kan mijn voeten niet stil houden en mijn hele lijf wil acuut aan het dansen slaan. Lockdowns doen gekke dingen met ons, een mens gaat haast dromen van nachtelijke raves waar geen einde aankomt.

Maar ga naar die expo! Een perfect antidotum tegen alle negatieve berichtgeving waarmee we al maanden overspoeld worden. Iets om gewoon blij van te worden. Dat heb je af en toe nodig. Zelfs met deze vriestemperaturen en een mondmasker aan, ben ik weer helemaal opgeladen door het plezier van al die dansende mensen, ik waande me weer even twintig, het gevoel op een fuif uit een ver verleden te zijn was zalig.
‘We beseffen niet hoe verwend we waren’, zeg Luc, ‘door alles wat we nu missen, merken we pas hoe vanzelfsprekend we het allemaal vonden’. Luc heeft gelijk. Toen ik onlangs op TV een man in een restaurant zag zitten met een grote plateau voor zijn neus en een goed glas wijn erbij, werd mijn blik helemaal glazig terwijl het kwijl me bijkans uit de mond liep. Het leek wel of ik naar een science fiction scène aan het kijken was.

Na een warme choco en een wafel op een bankje in de stad, bracht de trein me weer veilig terug naar huis. Oortjes in, nagenieten, helemaal zen…
Net als de verlichting je na een zenretraite eerder overvalt aan het bushokje op de terugweg dan tijdens de urenlange meditaties, zo merk ik meestal de helende kracht van kunst pas ten volle op de weg naar huis.
Precies op dat moment sluipt Nina Simones zoetgevooisde stem zachtjes mijn oren binnen… and I’m feeling good… tada… tada…
Het wonder der verlichting is weer geschied.

Van de week kwam ik op een ochtend toch zoiets leuks tegen op Facebook. Normaal vermijd ik dat vermaledijde sociale medium als de pest in de ochtend maar dat ik er nu al zo vroeg naartoe surfte, was geheel en al de schuld van Bram. Bram was jarig en diende dringend gefeliciteerd te worden. Nu is Bram het schoolvoorbeeld van een Blij Ei, maar het Blije Ei waar ik Facebookgewijs stoemelings op stuitte was niet Bram maar cabaretière Lenette Van Dongen. Lenette heeft de Blij Ei Academie opgericht en geheel in dat thema viel ik midden in haar livestream ‘Samen Wakker Worden’.
Nou was ik al lang en breed wakker, maar het zag er allemaal zo leuk uit dat ik later op de dag die hele livestream alsnog bekeken heb. Niet alleen bekeken, maar ook mee ge-yoga’d, gedanst, gestretcht en gemediteerd. Dat die Lenette lichtelijk prettig gestoord is, bevorderde de algehele feestvreugde behoorlijk. Tussendoor gooit ze er dansend zinnen uit als ‘ach kut, ben ik weer mijn tel kwijt’, ‘heb je er zin in of sta je maar wat te balen?’, ‘zeg ja, ja, ja!’ en ‘Sla al het gezeik uit je leven’. Ik werd er helemaal vrolijk van, wat een gek mens, en wat heerlijk om alles zo zonder de typische zelfingenomen sérieux gepresenteerd te zien die meestal met dit soort work-outs gepaard gaat. Zalig mens.

Links en rechts debiteert ze nog wat wijsheden over zelfzorg: vul eerst je eigen kopje tot het boordevol is en overstroomt op het schoteltje. Dat wat op je schoteltje ligt, kan je wegschenken aan een ander. Schenk alleen maar aan anderen van je schoteltje. Dat had ze van Oprah geleerd. Ook een Blij Ei heeft leermeesters en inspiratie nodig om haar Blijigheid op peil te houden.
Goed beeld trouwens van dat kopje en schoteltje, daar kan ik wel wat mee. Het is weer eens wat anders dan de metafoor van het zuurstofmasker in het vliegtuig.

Enfin, kijk er maar eens naar als je zin hebt. Zonder belerend te doen, leert ze je toch wat bij. Over ‘overdeliveren’ bijvoorbeeld: geef net een beetje meer dan men van je verwacht. Waarmee ze bedoelt: verander iets in jezelf waardoor je vaker ja zegt tegen de dingen.
Niet moeilijk na zo’n stevige dosis energie en vrolijkheid van het Samen Wakker Worden met Lenette.
Je wordt er helemaal een Blij Ei van. Net als Bram. Proficiat nog trouwens, en moge u nog lang uw blije zelf blijven!