In de trein naar Binche las ik een boek. Binche is ver weg. Twee en een half uur om precies te zijn. En je hoeft er niet eens voor over te stappen.
Wat ik in Binche te zoeken had? Niets. Hooguit opzoeken hoe laat de eerstvolgende trein weer terug naar Turnhout vertrok en vanaf welk perron.
De reis was het doel. Op de trein zitten en lezen. En niet weg kunnen. Want Thomas Manns Toverberg staat al maanden op het menu en ik geraak er maar niet door. Stop er dan gewoon mee, zou je zeggen, maar zo werkt dat bij mij niet. Dat boek moet uit.
Je kunt op de trein dan misschien geen kant uit, maar vluchten in je hoofd kan nog altijd. Zo mijmerde ik een wijl over waarom dat boek dan zonodig uit moest.
De conclusie van dat denkwerk luidde: ik hoop op een schitterende verrassing op het einde van dat boek. Ergens heb ik dat namelijk eens gehoord of gelezen, van die sublieme verrassing op het einde..
Blader dan meteen naar het einde en lees de laatste dertig bladzijden, zou je kunnen zeggen. Maar zo werkt dat bij mij niet.
Eerst afzien, dan belonen.

Dat afzien viel wel mee. Ik heb al ontdekt dat als je een trein rond de middag neemt, dat je dan op zo’n mooie luxe dubbeldekker zit en dat daar verder amper een kat op zit. Die trein staat al zo’n 20-25 minuten vóór vertrek klaar in het station. Niks koukleumen op tochtige perrons, gewoon lekker installeren op de zachte bankjes van het bovendek. Koffietje dabei, krantje, wie maakt me wat?

En zo denderde ik van Turnhout naar Binche en weer terug. In ieder geval raakte ik daar op die trein toch wel lichtelijk in de flow van het boek.
Ik zit nu op pagina 422. Nog 526 pagina’s te gaan. Pfff… ik zal nog vaak naar Binche moeten.
Of voor een andere aanpak kiezen. Die van Matthijs van Nieuwkerk bijvoorbeeld in zijn column in de weekendkrant van gisteren. Hij hanteert de Wet van Martin Bril: ‘Lees altijd de eerste duizend woorden. Baat het niet, dan gaat het niet.’
Die hulp kwam rijkelijk te laat.
Maar mijn gratis NMBS ritten zijn op.