Schrijver zonder boek

Er is misschien nog hoop voor mij. In de Zeno van dit weekend lees ik in het interview met de 57-jarige Russische cardioloog Maxim Osipov: ‘Op een dag realiseerde ik me dat ik een dokter was zonder patiënten, en een schrijver zonder boek.’
In het vacuüm waarin ik me nu bevind – time-out, sabbatical, noem het hoe je het wilt – ben ik op zoek naar hoe ik de toekomst vorm wil geven en bij uitbreiding – als we dan toch bezig zijn met vragen stellen – naar de zin van het leven.
Diep in mij zit een schrijver verborgen, maar hoe lang blijft die droom verdedigbaar als je ondertussen de kaap van vijftig ruim gepasseerd bent en alleen nog maar een berg blogjes, dagboeken, wat columns en een handvol langere stukken op je CV hebt staan?
En nu ben ik dus zelf een dokter zonder patiënten en een schrijver zonder boek.
Tijd genoeg om dat boek te schrijven, daar niet van, maar de rusteloosheid van het opgesloten voelen in de lockdown, van de onzekerheid over en het zoeken naar de toekomst, en de uit dat alles voorkomende noodzaak om heel veel te bewegen om die rusteloosheid te bezweren, maakt dat er uiteindelijk weinig schrijftijd en weinig schrijfinspiratie overblijft.

Maar daar is dus Maxim Osipov die me geruststelt. Je kunt blijkbaar nog altijd op je zevenenvijftigste debuteren.
Oef. Een hele opluchting.
Want tijdens mijn vele wandeltochten ter bezwering van de onrust, luister ik heel veel naar podcasts die me bepaald niet geruststelden. Favoriet de laatste tijd is De Ochtenddienst van Trix met presentator Jaouad Alloul, en hoewel ik het geweldig vind om die nieuwe muziek en nieuwe mensen te ontdekken, is al dat jong en uber’woke’ geweld toch wat intimiderend en ga ik me van de weeromstuit oud en uitgerangeerd voelen.

Daar is nog tijd genoeg voor, want van Osipov mag ik nog een hele tijd meespelen. Gelukkig maar, want ik wil nog zoveel. Ik wil meer schrijven én ik wil toch echt dat mindfulnesscentrumpje in de Oostkantons realiseren. Oh ja, en als het effe kan, dan wil ik daar ook podcasts opnemen.
Nooit te oud om te dromen. Nu nog het zelfvertrouwen kweken om te springen. Maar eerst al die onrust eruit wandelen en fietsen. Jammer dat die Osipov geen podcasts maakt. Een beetje tegenwicht tegen al dat jong geweld zou welkom zijn. Want misschien niet meer zo piep, zijn wij vijftigplussers nog lang niet afgeschreven. Laat staan uitgeschreven ?

PS: en een dokter zonder patiënten ben ik gelukkig ook niet echt, getuige al die lieve mails, berichtjes en telefoons die ik maar blijf krijgen van patiënten. Ja dat voelen wij, ja dat voelen wij, aan ons hartje, aan ons hartje ?? ?

Geplaatst in: Blog

8 gedachten over “Schrijver zonder boek

  1. Frieda Leemans schreef:

    Beste dokter Martine ,
    Je mag schrijven , je mag dromen en nog zoveel meer.
    Maar je gaat van ons patiënten toch geen patiënten zonder dokter maken…hoop ik .
    De andere dromen en patiënten , sluit het een het ander uit?
    Veel liefs
    Frieda Leemans

Laat een reactie achter bij RimpelingenReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.