Beste hondenbezitter,
Allereerst wil ik u feliciteren met de rijkdom van het bezit van een eigen hond. Een verstandige keuze. Wellicht gaat het om die reden met uw mentaal welzijn beter dan dat bij het gemiddelde lockdown-slachtoffer het geval is. U wandelt tenminste. U komt buiten. U moet wel. Ook als het regent. Dus ik mag genoegzaam aannemen dat het met u best wel çava gaat. Met uw hond gaat het ook goed, denk ik. In ieder geval met zijn stoelgang.
Daarmee raak ik het punt waarvoor ik met enige schroom pen en papier ter hand genomen heb om deze brief aan u te richten. Al wekenlang wordt mijn gemoedsrust namelijk verstoord door een raadsel. Sta me toe hier te schrijven dat ik u niet begrijp, en dat ik hoop dat u uw licht kan laten schijnen over het vraagstuk dat mij van mijn nachtrust berooft.
Het betreft het volgende. U gaat geregeld wandelen met uw hond, zo hoort het, daar zit het probleem niet. Als uw hond dan een kakje doet, dan raapt u dat netjes op in een hondenkakzakje. Zo hoort het ook en tot zover ben ik helemaal mee.
Maar waar ik vervolgens met de pet niet bij kan, is dat u dit kakje, met zakje en al, ergens in het decor werpt.
Als vrijwillig zwerfvuilraper zijn de kakjes-in-zakjes mij een doorn in het oog. Hoe is het mogelijk dat een mens zijn hond uitlaat, het kakje in het zakje dropt en het vervolgens wegsmijt? Ik probeer u echt te begrijpen, ik zou het doodgraag willen snappen, maar het blijft me een raadsel.
Ik weet dat u zal argumenteren dat er niet genoeg vuilbakken staan en dat u geen zin hebt om het kakzakje de hele rest van de wandeling bij u te dragen – de hond doet zijn gevoeg wellicht meestal in de eerste kilometer van de wandeling – maar sta me toe dit onzin te noemen. Als u moeite doet om uw hond uit te laten, kan u ook moeite doen om een oplossing te vinden voor dit mineure probleempje. Volgens mij omvat de zorg voor een hond grotere problemen dan hetgeen hier ter tafel ligt, en schijnbaar bent u in staat geweest om ook die problemen op adequate wijze het hoofd te bieden, anders had uw hond al lang het loodje gelegd.
Het leven is nu eenmaal geen pad dat over rozen gaat en zijn wegen zijn niet afgezoomd met een vuilnisbak elke tien meter. U zal dus de nodige creativiteit aan de dag moeten leggen.
Ik wil u daar gerust bij helpen: ik kan zo tien oplossingen bedenken om het gevulde kakzakje weer netjes bij u thuis te krijgen alwaar u het dan in uw hoogstpersoonlijke vuilnisbak kan werpen, zonder dat het u onderweg veel hinder bezorgt.
Maar zoals bekend zijn de oplossingen die een probleemeigenaar zelf bedenkt altijd beter dan goedbedoelde adviezen van buitenstaanders.
Ik reken dus op een flinke dosis creativiteit en inventiviteit uwentwege.
En die creativiteit is níet om het zakje dan maar snel in het rioolrooster te werpen, die truc heb ik ook al door.
In de straat die ik hier in mijn buurt regelmatig opruim, vind ik in het doorgangspad tussen twee huizen wekelijks makkelijk tien tot vijftien gevulde kakzakjes. Het is dus niet zo dat het zakje u per ongeluk uit de handen glipte. Nee, u gebruikt dat gangetje structureel als vuilbak. Dat stuit me tegen de borst.
En ik ben niet de enige. Op het nieuws kwam een medewerker van Natuurpunt aan het woord die ook al klaagde over de weggegooide kakzakjes, zijn ogen groot van verbijstering over deze vaststelling. Het gebeurt dus niet alleen in Turnhout, u bent niet de enige.
Graag wou ik het met u nog over een tweede aspect hebben van de kakzakjes die u dichtgeknoopt en wel laat rondslingeren achter uw eerwaardige gat.
Namelijk dit: vindt u het normaal dat iemand anders die zakjes achter uw gat moet opruimen? Wat maakt u dat? Arrogant? Onverschillig? Gemakzuchtig? Egoïstisch? Lui? Asociaal? Ik ben nog op zoek naar het juiste adjectief.
Nu zult u argumenteren dat niemand mij vraagt om dit op te ruimen, maar íemand zal het toch moeten doen? En aangezien u het zelf vertikt, zal die iemand een vriendelijke, hulpvaardige, goedhartige, genereuze zwerfvuilvrijwilliger zijn. Ik bijvoorbeeld. Ik zeg maar wat. Het kan ook zijn dat u zich – als ik u niet voor geweest was – na de wandeling met uw hond terug naar de plaats delict had begeven om alsnog het weggesmeten kakzakje op te halen, maar iets zegt me dat dit niet heel waarschijnlijk is.
U schijnt het volkomen vanzelfsprekend te vinden dat iemand anders de rommel achter uw gat, en dat van uw hond, opruimt.
Awel, hierin verschil ik hartgrondig met u van mening. Ik vind dat níet normaal.
Bent u daar nog, beste hondenbezitter?
Want wat ik eigenlijk gewoon wilde vragen: denkt u volgende keer ook aan mijn welzijn en dat van uw medemens en neemt u voortaan alstublieft in het vervolg uw ingepakte kakje terug mee?
Ik zal u hoogst erkentelijk wezen.
Grote groet,
Martine Schrage
53 jaar
Zwerfvuilvrijwilliger van beroep
Hondenliefhebbers zijn niet perse mensenliefhebbers.
Wij wandelden eens met een groepje in De Panne op de dijk , ik in een scootmobiel om mee te kunnen.
We kruisten een groepje mensen di een bouvier aan de lange leiband hadden.
De bouvier koos mijn scootmobiel en een deel van mijn been uit om zijn reuzeplas te doen. En nee! Ze hielden hem niet tegen. Integendeel ze lagen slap van het lachen.
Ze hebben zich niet geëxcuseerd
Ik heb daarna de hele scootmobiel grondig
moeten afwassen voor hij terug binnen of in de auto kon.
Ja, hondenmensen…
? Oh, dit is wel een heel erg verhaal!
Zelf jarenlang met veel plezier een hond gehad . Na de beslissing géén hond meer in huis te nemen, werd dit voornemen doorkruist door een op straat gevonden puppytje. Dit werd de liefste hond ooit die ons haar leven lang dankbaar bleef dat we haar adopteerden. Maar na het overlijden van de vijfde hond als huisgenoot toch geen nieuwe hond meer in huis gehaald. Een gemis, maar ook een zorg minder..
Wat er door de jaren heen wèl positief veranderd is: de drolletjes van de hond worden netjes verpakt ipv zomaar in het wilde weg achter gelaten.
Zelf ben ik ook verbaasd dat dan die mooi verpakte drolletjes zomaar ergens gedropt worden ?! Dat snap ik écht niet ! Neem dat netjes mee naar huis. Of vraag eventueel aan de gemeente om extra vuilbakjes te plaatsen .
Wellicht wordt er de dag van vandaag meer impulsief een hond in huis gehaald, zonder de consequenties écht te overzien, zoals “wat doe ik met de kakzakjes ?!”
Goed dat jij die nonchalante hondenliefhebbers eens kordaat toespreekt ! Hoop dat je geen roepende in de woestijn bent, maar dat je verrast wordt door het gebrek aan gedropte kakzakjes !
?
Het verhaal van Frieda, dit is gewoon niet normaal! Wat erg, en zelfs ik schaam me ervoor, en dat terwijl ik geen hond heb! Die van ons is al jaren dood, zo’n goede hond krijgen we nooit meer zei ik toen. Al lang geleden dus…ik snap het ook niet, je kan niet zeggen laat het dan maar liggen, want het is smerig en dan draait hij/zij er helemaal zijn gat onderuit, maar waarom dan dit gedoe met die volle zakjes…..het is een raadsel, los het eens op als u wil!