Moederdag

Na een ontregelende nachtdienst met veel telefoontjes en weinig slaap, fiets ik door een stralende ochtendzon naar Winkelsbroek. Het is stevig trappen op de te laag afgestelde fiets van mijn dochter – zij is met mijn elektrische fiets op stap – en uit mijn fietstas priemt een vouwstoel vrolijk in de lucht als een volleerde vlaggenstok. Het is tenslotte een feestdag dus een vlag had best gekund.
Thuis hebben mijn man en ik samen ontbeten op het ochtendterrasje met koffie en croissants. Hij verraste me met een mooi bloemetje en een lieve kaart, de schat.
Op de fiets waaieren mijn gedachten alle kanten uit. Benieuwd of de kinderen eraan zullen denken vandaag. Bij ons thuis zijn we allemaal niet zo geweldig getalenteerd als het over rituelen en data gaat. Het hebben van twee trouwverjaardagen helpt daar ook niet echt bij. Gelukkig is dat probleem geschiedenis sinds de uitvinding van de digitale agenda die ons trouw een handje helpt.

Ineens denk ik aan mijn eigen moeder. Voor haar is het ook moederdag. Ze is er al een tijdje niet meer, was ik zelf wel altijd zo attent met moederdag? Heb ik haar wel genoeg dankjewel gezegd? Heeft zij zich genoeg geliefd gevoeld? Zo’n voorbeelddochter was ik nou ook weer niet.
Thanks mom, for having given me life.
De gedachte floept zomaar uit mijn hart tevoorschijn.

Onwillekeurig voel ik altijd een subtiele wrevel opkomen als ik het antwoord van de geïnterviewden lees op de vraag ‘Is het leven een cadeau voor u?’ in de vaste maandagrubriek ‘De vragen van Proust’ in de krant.
Kaat Bollen was de eerste die ik daarin eerlijk en kwetsbaar zag antwoorden dat ze het leven níet meteen één groot feest vond. In tegenstelling dus tot al haar voorgangers die consistent volmondig hoera hoera ja roepen.
Ik denk dan altijd ‘Huh?? Menen die dit oprecht of verschuilen ze zich achter het sociaal wenselijke antwoord?’
Zelf vind ik het leven toch veel geploeter en gedub, en al bij al soms een ronduit vermoeiende aangelegenheid. Mij daarbij zeer bewust van mijn rijkdom aan zegeningen, was ik toch blij verrast hier een keer een gelijkgestemde te treffen.

Maar nu? Hier? Op dit moment?
Zoals ik hier nu op mijn campingstoeltje aan het water zit te schrijven met een kopje thee naast me? Vogeltjes rond me, een haan in de verte. De roep van een koekoek, gevolgd door het trommelen van een fazant (dat moest ik ook even opzoeken hoor, hoe dat geluid heet). Een koppel wilde ganzen komt snaterend aangevlogen, landt voor me op het water en houdt me gezelschap. Ik snap trouwens niet waarom dat geluid snateren heet, het klinkt meer als een hese trompet.
Een zacht windje doet het riet ruisen en alle wilde gagel die daartussen groeit. Het water weerspiegelt de uitgerafelde witte wolken. Straks gaat het regenen. Maar nu schijnt nog de zon.

Nu? Hier? Op dit moment?
Gelukkige moederdag, mama, dankjewel dat je mij dit leven hebt gegeven.
Wat een cadeau.

Op de terugweg haal ik ijs bij de Zwaluwhoeve. Het is feest.

Monnik Giel Foubert vertelde in podcast Touché dat dit de zin is van het leven: ‘Het leven is iets wat ons gegeven is om ons de kans te geven om zo dicht mogelijk bij het geluk te komen’.

2 gedachten over “Moederdag

  1. Marg Vlemmix schreef:

    Voor mij is het zeker geen cadeautje, helemaal niet! Maar mijn zoon is gisterenmiddag geweest, daarna ben ik zo moe dat ik slecht geslapen heb, voor hen die dat niet snappen, mijn hoofd zit te vol! Manlief wil er niets mee te maken hebben, maar mijn zoon drukte ik op hart, ik wil alleen maar een welgemeende knuffel! En die heb ik gehad! Ondanks het gevaar van Corona, we weten hoe we elkaar moeten omarmen! Heerlijk! Hij is de enige van wie ik een knuffel heb gehad, onze dochter zat op de camping!

Laat een reactie achter bij Marg VlemmixReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.