‘Vaste’ vervangers, daar scheelt iets aan’, zo was de perceptie in mijn jonge huisartsen-tijd.
Maar nu ik ondertussen zelf zo’n vaste vervanger ben geworden, kan ik alleen maar vaststellen dat het fantastisch is.
Daar zal het mooie weer en de dagelijkse fietstocht van een uur heen en een uur terug vast voor iets tussen zitten, maar dat is het zeker niet alleen.
Oké, we zijn nog maar net anderhalve week ver, maar het was tot nu toe alvast een geweldige ervaring.
Ik word zo blij van mijn no-nonsense relaxte collega’s, de vriendelijke hulpvaardige secretaresse en de fijne patiënten in deze praktijk, dat ik elke dag fluitend naar mijn werk ga.
Dat mag u zelfs letterlijk nemen, want op de fiets luister ik altijd naar heerlijke podcasts met diepgaande interviews en formidabele muziek, en dan durf ik al eens luidkeels mee te kwelen. Dat klinkt vast verschrikkelijk vals, maar aangezien ik daar zelf weinig last van heb en het op de fietspaden nog rustig is, kan dat weinig kwaad.

En ja, de zon doet heel veel. Ik ga die zo hard missen als de herfst uit de startblokken schiet. Maar dan hangt er altijd nog een andere wortel voor mijn neus: de vrijheid die je als vervanger hebt.
De huidige vervanging loopt tot eind februari, en het idee dat ik daarna weer gewoon twee maanden vakantie kan nemen als ik daar zin in heb, is een verrukkelijke gedachte. Of ik dat doe of niet, is niet eens aan de orde. Het is het idee dat telt.

Na zes maanden thuis geweest te zijn na het onfrisse ontslag, was ik bijna geheel geadapteerd aan het bezadigde ritme van een gepensioneerde. In het begin was het dan ook wat moeilijk opstaan zo vroeg op de ochtend. Maar zelfs dat wende in no time.
En er waren zoveel prettige neveneffecten aan het feit dat ik terug ging werken in de streek waar ik ben opgegroeid. Even dag gaan zeggen aan het graf van mijn ouders, jeugdvriendinnen die ik op de raadpleging zie, een omwegje maken naar het huis waar ik ben opgegroeid, familie van mijn eerste liefje ontmoeten, elke dag langs mijn oude school fietsen… Ik geniet er allemaal veel meer van dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Verder is het spreekuur vooralsnog zeer doenbaar, geen hectiek, geen tien dingen tegelijk.
Het vervelende computerprogramma neem ik maar voor lief, zolang er zalige patiënten zijn als die dame die me alle vertrouwen gaf om haar uit de kom geschoten schouder te reponeren, alhoewel ik eerlijk had gezegd dat ik het nog nooit gedaan had, maar wel durfde uitproberen. ‘Doe maar’ zei ze meteen. Waarop haar dochter en ik heel aandachtig een tutorial bekeken van de betreffende Cunningham methode en zij en ik met vereende krachten de schouder weer netjes in de plooi hielpen.
Kortom, ik geniet van mijn werk en het geeft volop zin en betekenis aan de dagen.

Bijna bij de praktijk aangekomen, barst Thé Lau’s hese stem in zingen uit in mijn koptelefoon. ‘Dit is voor de misfits
die je her en der alleen ziet staan…
…
en ik hef het glas
op jouw gezondheid
want jij staat niet alleen
iedereen is van de wereld
en de wereld is van iedereen!’

Ja, die vaste vervangers, daar is iets mee.
Ik heb me altijd een beetje een buitenbeentje gevoeld, laat mij dan maar dat buitenbeentje zijn. Ik omarm het met heel mijn hart.
Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.
Ook van deze genietende vaste vervanger.

PS: Dit blogje verscheen gisteren op Medisch Contact: https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/buitenbeentje-.htm