In het magazine bij de weekendkrant staat een geweldige foto van een bruine beer. Twee foto’s eigenlijk: een foto vóór en een nádat hij wekenlang dertig zalmen per dag heeft gegeten. Hij heeft zich van een stevige speklaag voorzien om de winter te trotseren en heeft zich daarmee weten te kwalificeren tot een van de laureaten van de ‘Fat Bear Week’, een award die het Katmai National Park in Alaska elk jaar uitreikt aan de beer die zich het volst heeft gevreten.
Ik zal die beer dan maar de schuld geven van mijn eetbui van vandaag. Ondanks het schitterende weer van vandaag geraakte ik mijn zetel niet uit, en ben ik niet gaan fietsen of wandelen zoals ik halvelings van plan was. Ik mocht dan wel vinden dat ik dit verplicht was aan het zalige zonnetje, ik slaagde er niet in. Tot in de hangmat ben ik nog wel geraakt maar daar heb ik de hele dag alleen maar liggen lezen in de weekendkrant en in het dikke ‘Brieven uit Genua’ van Ilja Leonard Pfeijffer waar ik al weken in bezig ben.
Behalve lezen en dutten heb ik daar ook nog dikke boterhammen met peperkoek gegeten en een halve zak chips soldaat gemaakt toen ik aan de rosé ging.

Het lag dus niet aan mij, het lag aan het seizoen. Het wordt tijd voor een winterslaap en na alle kilo’s die er al af zijn gevlogen door het vele fietsen en het sobere eten van de afgelopen tijd, vond mijn buik het nu blijkbaar tijd om wat schade in te halen.
Ach, zo erg is dat ook weer niet. Morgen staat er een mooie Natuurpuntwandeling op de planning door het vleermuizencomplex bij Werkendam en maandag zitten we weer op de fiets voor de werkweek.
Even zondigen vergeef ik mezelf bij deze.
Het artikeltje over beer ‘812’ zoals hij heet, besluit met een vrolijk ‘We zien elkaar terug in de lente, slaapwel!’
En ik moet dit korte blogje ook afronden want het eten staat op tafel.
Gemarineerde zalm, gebakken op Wims wijze.
Eat that, 812!