Horrorscenario voor zwerfvuilruimers, die stormwinden van vorige week. Zeker als die zich voordoen in de nacht net voor een huisvuilophaling.
Op mijn fietstocht de ochtend na die stormnacht stel ik een slagveld vast van omver geblazen papiercontainers. Kartonnen dozen, kranten, flarden en snippers papier overal in het rond gestrooid.
De weg vol takken, hier en daar zelfs een halve boom.
Heel slim was het misschien niet om op die nog steeds stormachtige donderdagochtend toch weer de fiets op te stappen. De wind rukte aan mijn fiets en op een gegeven moment lukte het me zelfs niet eens meer om tegen de wind in te fietsen. Zelfs niet met mijn elektrische fiets op standje ’tour’, wat ik anders nooit gebruik. Ik moest stoppen om niet om te vallen.
Even eerder had ik ook al moeten stoppen omdat ik verderop het fietspad een ongeluk meende te zien: een hoopje van fietsen, lichten en fluo. Pas toen ik dichterbij kwam zag ik dat het geen ongeluk was, maar twee vrolijke kerels die hun fiets respectievelijk step aan de kant hadden gezwierd om een boomgrote tak van het fietspad te slepen. Dankuwel, mannen!
Het was een fietstocht met hindernissen, en alhoewel ik er weer een stevige portie energie en goeie zin aan had overgehouden om de werkdag mee te beginnen – het was me toch maar gelukt – was het misschien niet zo heel verantwoord geweest. Een beetje overmoedig? Overdreven? Onverstandig?
Wie zal het zeggen. Met verstand kom je ook niet overal.
Stoer hoor!
Van de week van Geel naar Turnhout gereden met de auto en caravan, dat is toch een straf eind!
Gelukkig moet ik niet naar Geel ?
Net liep ik even naar de brievenbus, langzaam aan…wat een koude rotwind, wat een bladeren overal, en op de stoepen lag volop poep, die zie je niet met die bladeren, takjes waaien op je hoofd, nee, het is geen weer voor me! Morgen hoop ik maar dat alle bomen kaal zijn! Petje af voor jou op de fiets, maar ik zou het maar niet meer riskeren!