Van Kendrick Lamar tot Bobbejaan Schoepen – die met Geike Arnaert ‘Le temps des cerises’ zingt – de muziekkeuze in de Touché-podcasts die ik dagelijks twee uur lang beluister op de fiets is altijd een verrassing.
Twee uur frisse lucht.

Lucht die soms fuchsia kleurt, of geel-oranje-roze-rood gestreept is. Lucht waarin de ene keer een volle maan pronkt en de andere keer een regenboog kleurt.
Buiten die twee uur op de fiets, is er niets dan werk. Covid-hectiek van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat.
’s Nachts droom ik van anti-vaxxers. Ik roep en tier tegen hen en verlies alle geduld bij hun irrationele argumenten die elk zinnig gesprek doodslaan. Dat 90% van alle opgenomen covid patiënten op de IC niet gevaccineerd is, noemen ze fake news. Dat zij supervoorzichtig zijn en ‘niemand’ zien. (Hoezo? Je bent hier toch, je hebt net in de wachtkamer gezeten, je gaat toch naar je werk? Oh, je bent leerkracht? En je ziet niemand??) Dat ze banger zijn voor het risico van een vaccin dan om Covid op te lopen en heel ziek te worden. Dat zij géén anti-vaxxer zijn, maar – in tegenstelling tot ‘echte anti-vaxxers’ – wél goede redenen hebben om zich niet te laten vaccineren.

Het bontst maakt de jongeman het die boudweg de zaken omkeert: wie Covid krijgt, heeft dat aan zichzelf te danken, vindt hij. Eigen schuld, dikke bult. Had diegene maar beter voor zichzelf en voor zijn afweersysteem moeten zorgen. Moest ‘ie maar niet te dik zijn, niet roken, geen diabetes hebben, geen immuunonderdrukkende medicijnen nemen… Hij ratelt maar door maar ik heb allang afgehaakt, mijn luiken gaan dicht bij zoveel onzin.
Alsof het leven eerlijk is. Alsof het leven rechtvaardig is. Alsof een mens krijgt wat hij verdient.
Tot zover de onvolprezen solidariteit. Waarna hij me bedankte voor de net afgenomen PCR test die hij nodig had voor zijn reis, zijn rugzak om bond en het vliegtuig opstapte om een jaar te gaan backpacken in Azië.
Ach, de backpacker is nog jong. Ik gun hem van harte een fantastisch avontuur en hoop dat hij er wat nederiger van terug komt, want ook hij zal ongetwijfeld momenten meemaken waarop de onvoorwaardelijke generositeit van wildvreemden het verschil zal maken.

Maar ik verdraag het niet meer.
In het begin van de vaccinatiecampagne lukte het nog om met twijfelaars in gesprek te gaan, maar de ongevaccineerden die ik nu op de raadpleging zie, hebben zich zo diep ingegraven in de loopgraven van hun eigen gelijk, dat ik de moed niet meer vind om het gesprek aan te gaan. Ik heb er het geduld niet meer voor. En al helemaal de tijd niet, want ondertussen staat de telefoonlijst die ik net had bijgewerkt alweer vol met nieuwe covid vragen.

Als ik in mijn dromen niet tekeer ga tegen anti-vaxxers, dan lig ik wel wakker. Urenlang zie ik de cijfers van de klok voorbij glijden. Een hoofd dat een hele dag in overdrive staat, zet je niet zomaar stil als je gaat slapen.
Gelukkig is er na zo’n nacht weer die heerlijke fietstocht waar ik zo van opknap.
Ssst, Eric Clapton begint net… ‘Little man, you’ve had a busy day’ ?

PS: Dat Eric Clapton nou net fanatiek de strijd aanbindt met de vaccins, was ik even uit het oog verloren.
Deze blog verscheen eerder op Medisch Contact, en reken maar dat ik flink op deze inconsequentie gewezen werd ?
My mistake. Maar ach, het blijft een wonderschone song.