Het slechtst denkbare scenario om te bekomen van een helse werkweek was wel om met een auto vol uitgelaten pubertjes een dag naar Plopsaland te vertrekken. Maar de kaarten waren gratis en toen het Rode Kruis maanden geleden deze actie aanbood als dank aan zijn trouwe bloed- en plasmagevers had het me nog een uitstekend idee geleken.
Zo gaat dat altijd. Pas bij het naderen van de dag, valt de realiteit als een ongenode gast binnen en lijkt het eerst zo aantrekkelijke scenario helemaal geen goed plan meer.

Maar beloofd is beloofd en dochterlief en haar vriendinnen verheugden zich op het uitje, dus vertrokken we gisteren met een volgeladen auto richting De Panne voor een horrorscenario waarvan ik onmogelijk nog kon bedenken hoe ik dit ooit een goed idee had kunnen vinden: een hele dag in een pretpark.

Voor het geval u op dit punt in mijn blog al diep medelijden met mij voelt – dat had ik zelf tenminste wel – zal ik u meteen verlossen uit dit lijden: het werd een heuglijke dag en misschien zelfs wel een veel betere manier om te herstellen van de werkweek dan als ik gewoon thuis was blijven zwelgen op de bank.
Met vier meisjes tussen veertien en zestien jaar op pad, is heel wat anders dan met een auto vol grut op plopsa-leeftijd. Die grote meiden zijn heel wat wijzer en hebben in het leven al geleerd rekening te houden met de niet altijd even handige medemens, zoals daar zijn ouders en chauffeurs.
De radio mocht dan ook uit blijven in de eerste helft van de rit. Zo vroeg en zo moe verdraag ik dat nog niet. Ze zongen dan maar zelf. Dat viel nog wel te pruimen. Toen er dan toch eindelijk muziek op mocht, was de voorwaarde dat het enkel rustige songs mochten zijn. Dat deden ze erg goed. Ik ging er steeds meer van genieten. En zo raakte de algehele stemming en de beat steeds meer uptempo.
Uiteindelijk schalde Abba luid door de opengedraaide autoraampjes terwijl wij met ons vijven uit volle borst meekeelden op deze onsterfelijke songs, en zo Plopsaland binnen reden. De sfeer zat er al goed in.

Het jonge grut – mijn dochter heeft echt leuke vriendinnen – kreeg me zelfs zo gek om mee te gaan in een paar attracties. In de Anubis-rollercoaster gilde ik nog het hardst van allemaal naar het schijnt. Ik kan dit ontkennen noch bevestigen.

Intussen waren de wachttijden al flink opgelopen en werd het park drukker en drukker. Het feit dat er nergens normaal eten te vinden was – een overdaad aan vet, suiker en kleurstoffen schijnen er verplichte ingrediënten te zijn in al wat voor voedsel moet doorgaan – was voor mij het signaal om rustiger oorden op te zoeken. Ik had voorlopig genoeg gezien.

Maar rustiger oorden bestaan daar niet. De hotellobby was me te plastic en de bars die ik wilde uitproberen waren gesloten vanwege de feestdag – begrijpe wie begrijpen kan.
Uiteindelijk bleek mijn auto de ultieme topattractie van Plopsaland. Het was er stil en rustig, ik had koffie en thee bij me en toen ik na een uurtje lezen in Ilja Leonard Pfeijffers ‘Brieven uit Genua’  bijna in slaap viel, kon ik er een heerlijk verkwikkend dutje doen.
Ik had best nog de Tomorrowland rollercoaster eens willen uitproberen maar ik zat te goed waar ik zat. Dat zal dus ooit voor een andere keer zijn, maar heel waarschijnlijk komt die volgende keer er niet meer. Ken uzelf, een mens moet weten wanneer genoeg genoeg is.

De meisjes hadden het rond vijf uur ook wel een beetje gezien en zo reden we vrolijk weer de hele rit terug, onder het genot van de samengestelde playlist van een bende vijftienjarigen.  Thuis wachtte ons verse uiensoep en zelfgebakken brood.
Dat het schoon was, dat kan ik u zeggen.
En dat we weer eindigden met Abba op vol volume.
Ooh
You can dance
You can jive
Having the time of your life