Een wachtdienst op kerstdag in combinatie met een fikse verkoudheid was geen winnende combinatie.
Met drie vaccinaties en twee negatieve zelftests op zak, besloot ik voor mijn collega’s geen roet in het eten te gooien met een ziekmelding, maar precies daar ging het mis. Roet in het eten. Of meer precies: géén eten.

Ik had dan wel een Brufen en een Dafalgan op, en daarmee bleef de hoofdpijn en het griepgevoel wel onder controle, maar voor de rest was het kinkloppen deze wachtdienst.
Nog nooit meegemaakt: een wachtdienst op kerstdag zonder één extra verwennerijtje. Er was letterlijk niets voorzien voor de ploeg die dienst deed. Geen drankje, geen hapje, geen taartje, zelf geen kerstkransje kon eraf.
Even voor de goede orde: ik verwijt niemand iets. Het bestuur en het management van onze wachtpost verdienen niets dan lof en waardering en elk hun gewicht in goud voor alle bergen die ze in deze pandemie al verzet hebben.
Dank, dank, grote dank!
Het was ook helemaal niet erg dat er geen feestelijk eten of zelfs maar een feestelijk drankje was, want 1: ik had al meer dan genoeg gegeten overdag en 2: ik had speciaal ter zelfbescherming tegen al dat lekkers mijn tanden al gepoetst en geflosst voor ik naar de wachtdienst vertrok.
Het is alleen zo dieptreurig dat er niets was. En zo tekenend. Dat niemand nog de energie kon opbrengen om er iets van te maken. Of er zelfs maar aan te denken.
Vorig jaar werden we zowat doodgegooid met de meest heerlijke schotels, teveel om op te krijgen zelfs.
Maar vandaag kloppen artsen, secretaresses en chauffeurs gewoon hun wachtdiensten met de feestdagen alsof het normale dagen zijn. Het hoort erbij, na alle extra inzet bij al die golven en de omikron-golf nog op komst.
Iedereen is moe en murw, en sluit zich op in zijn eigen coconnetje. We zijn allemaal aan het overleven, we zijn allemaal virus-moe en we zijn collectief een beetje down van alle donkerte.
Het is hoog tijd voor wat licht in de duisternis.

Rond een uur of drie ’s nachts vielen de telefoontjes en consultaties een beetje stil en heb ik nog wat uurtjes redelijk goed kunnen slapen.
De verkoudheid en de hoofdpijn heb ik verder thuis uitgezweet op de bank met het bingewatchen van de ene kerstfilm na de andere op Netflix. Dat helpt al even goed als een Dafalgan. Het beperkte familiefeestje – een wandeling met onderweg hapje en drankje – heb ik niet gehaald. Ik moet zien dat ik morgen weer fit genoeg ben voor het werk namelijk. Want de vierde golf is nog niet voorbij, de vijfde is op komst en de collega’s zijn met verlof.

Allemaal gewoon vanzelfsprekend?
Mmm…
Toch niet zo verkeerd dat MCH Leuven de campagne Draag zorg voor zorg lanceert.
Het hoeven geen ligbedjes te zijn aan een paradijselijk strand zoals op bovenstaande foto uit een Russisch vaccinatiecentrum, die ik in het foto jaaroverzicht in De Morgen magazine zag, een klein hart onder de riem is al genoeg.
Dus bij deze: een zalig kerstfeest aan iedereen die zich – weer maar eens of nog altijd – achterover werkt in deze pandemie. Of dat nu is in de zorg, in het onderwijs, in de winkels, in de horeca, thuis aan de keukentafel, gebogen over laptop en luiers, in de vuilophaling, of in alle sectoren die ik hier vergeet. Oneindig veel respect voor jullie allen. En nu samen op naar een veel beter 2022.

Het is niet erg om te werken met kerst. Het is niet erg dat er geen eten is.
Het is alleen dat het zo vanzelfsprekend is.