Eindelijk weer vrolijk trappend zoef ik 2021 uit. Bosch heeft gratis en voor niks mijn kapotte fietsmotor vervangen, danku Bosch! En met dat heerlijk spinnende motortje – geen overbodige luxe bij de strakke wind waarmee het jaar zichzelf aan het uitvegen is – en de radio 2 Top 2000 in mijn oren fiets ik naar de praktijk.

Blij dat ik weer rij.
Want de auto waaraan ik afgelopen weken maar al te gemakkelijk gewend was geraakt, was wel supercomfortabel, en huisbezoeken doen met die Top 2000 nummers elke keer tussendoor, was erg genieten, maar ik miste de beweging wel. Qua mentaal opkikkertje kon het keiharde meezingen dat wel enigszins compenseren.

Don’t stop me now, cause I’m having a good time ? – Queen of course. Op nummer 36

Naar Radio 2 luister ik eigenlijk nooit. Podcasts zijn mijn favoriete luistervoer.
Maar van dit soort eindejaarssentiment met lange lijsten topmuziek kan ik niet genoeg krijgen. Voor de laatste helft van de fietstocht heb ik maar één nummer nodig: het twaalf minuten durende ‘Shine on you crazy diamond’ van Pink Floyd.

Nadeel van de nieuwe motor: de teller staat weer op nul. Twaalfduizend kilometer naar de vaantjes. Een passend beeld voor het afgelopen jaar, het jaar van de overgang.
De overgang van een toxische werkplek, via een lange voettocht in Zweden, naar terug gezond werk. De overgang naar het vrijbuitersleven van de vrije waarnemer (wees gerust, ook heel hard werken hoor, zo’n vervanging) en de overgang van – euh – de overgang.
M’n laatste regels had ik net voor de pelgrimstocht gehad, onderweg bleef ik er gelukkig van gespaard. En toen ik zweterige nachten onder de sterrenhemel doorbracht, gaf ik daar de kunststof slaapzak en de gebrekkige hygiëne op zo’n voettocht de schuld van tot ik bij thuiskomst merkte dat het de hormonen moesten zijn. Opvliegertjes.
Ik vond het wel symbolisch om zo stappend samen met het juk van de Onfatsoenlijken ook het hormonale gedoe van me af te werpen.

Zo terugkijkend op het jaar dat over een paar uur om is, was het een erg bewogen jaar. Het jaar van de overgang, het verwerken van dat rottige ontslag (al droom ik er soms nog van), van een ontploffende stappenteller, van heel veel fietsen, het jaar van de hond (daarover ooit meer), het jaar waarin ik in mijn column in gezondNu kwijtraakte (aan alle mooie dingen komt een eind), het jaar van na meer dan vijf jaar autovrij en dus alles per fiets weer met de auto rijden, dat beviel me overigens zeer, en natuurlijk,… hoe kunnen we het níet vermelden? … het jaar van nog steeds Covid.
Ik stel voor dat we het daar verder niet over hebben. Het is zo al erg genoeg, we zijn het allemaal kotsbeu en ik wil ver weg blijven van tot op de draad versleten kreten als het Rijk der Vrijheid, de roaring twenties en knaldrang. Al was het maar omdat het er nooit van gekomen is.
Ja, als woord van het jaar. Een schamele troost.

So sing us a song, you’re the pianoman… Op nummer 33 Billy Joël

Als ik even terugkijk naar wat ik begin 2021 in mijn agenda schreef: ‘Wijzer en nederiger geworden door in 2020 geleerd te hebben dat zekerheden niet bestaan en hoe anders dingen kunnen lopen, schrijf ik de plannen voor 2021 maar in potlood: 2021 wordt het jaar van een nieuwe job (enige criterium: you are the average of the 5 people you spend most time with), van een pelgrimstocht en van stappen zetten in de Oostkantons-droom’.
Dat is dus best goed uitgekomen, zo ver zat ik er niet naast. Alleen die Oostkantons droom nog. Wel veel stappen gezet daar, maar daar bleef het voorlopig bij. En dat is ook prima.
Verder schreef ik er ter aanmoediging bij: Be the weirdo who dares to enjoy.
Reken maar dat ik die weirdo uitgehangen heb. En ervan genoten heb.

Twee meisjes op het strand ? Een zalige Raymond van het Groenewoud op nummer 29.

Zo, mijn tochtje zit erop. Gelukkig hoefde ik vandaag niet te werken. Ben enkel een koppelstukje gaan afleveren aan onze secretaresse zodat ze startklaar is voor de Omikron golf volgende week: twee keer zo hard werken, want nu op twéé computerschermen. Oeps, ging het toch weer over Covid.

Nee, Omikron gaat ons niet klein krijgen. 2022 wordt ’the year of the van’. Het is gelukt, we hebben een busje gekocht!
2022 Wordt hard werken en hard vakantie vieren. Twee reizen staan alvast geboekt: het Noorse stuk van het Olavspad nog doen zodat ik mijn pelgrimsdiploma kan scoren in Trondheim en een zeereis naar Finland met een vrachtschip.
Zijn dat mooie vooruitzichten of niet?
Terwijl ik dit stukje zit te tikken, spelen mijn kinderen buiten met de hond en schieten ze een frisbee heen en weer. Prince zingt op nummer 26 Purple Rain. Het leven is goed.

Yes, there are two paths you can go by, but in the long run
There’s still time to change the road you’re on
Your head is humming and it won’t go, in case you don’t know
The piper’s calling you to join him
Dear lady, can you hear the wind blow, and did you know
Your stairway lies on the whispering wind?
And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul
There walks a lady we all know
Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold
??

Stairway to heaven van Led Zeppelin. Tuurlijk staat die in het lijstje. Niet op 1. Wel op 28.
Kan ik mee leven.
Alsook met het menu van vanavond:

• geen amuse bouche maar een amuse nez om te beginnen: neuswisser van het huis. Zelftests à volonté
• aperitiefhapjes: broodstokjes met hummus, zelfgebakken brood met gravad lax, brie en cranberries
• een linzensoepje
• voorgerecht: burrata met prei-olie en lente ui
• hoofdgerecht: strudel met prei en zongedroogde tomaat
• dessert: drie verdiepingen hazelnoottaart met ricottacreme tussen de lagen
• koffie en snoepjes en hopelijk geen vuurwerk. Not by us in ieder geval. We’re dog owners now… En los daarvan: laat de spoeddiensten met rust, die werken al zo lang zo hard.
  
  Cheers! Maak er een mooi jaar van ?