Het computerprogramma dat dagelijks minstens twee keer blokkeert, crashende eHealth diensten die medicatievoorschriften en betalingen onmogelijk maken, spellingscorrectors die nooit schrijven wat ik bedoel en zodoende de boel alleen maar vertragen.
Mensen die vragen om teruggebeld te worden en dan hun telefoon niet opnemen, zodat ik voicemails inspreek en zij mij weer moeten bellen. ‘De dokter belt maar één keer’, herhaalde onze secretaresse tot in den treure in de vorige golven.
Niet dat dat veel hielp.
Scholen die rigide vasthouden aan hun bergen papieren bij elke ziekmelding, terwijl iedereen al lang een manier gevonden heeft om in ieder geval de onnozele workload van attestengedoe bij de huisarts weg te halen.
Radio’s die te luid staan in koffiebars, oeverloos inhoudsloos kwekkende dj’s, cappuccino’s met slagroom in plaats van melk.
Het nerveuze geblaf van onze hond, die daar ook niks aan kan doen want ze heeft een trauma opgelopen. Daarmee past ze naadloos in ons huishouden: een kat met een deurentrauma, een hond met een hondentrauma en ik met mijn ontslagtrauma. Wij begrijpen elkaar.
De irritante krul in mijn bles – ik noem hem mijn varkenskrul -, dt-fouten, de krant die te laat of zelfs niet bezorgd wordt.
Haperende wifi-connecties met ten gevolge daarvan haperende zoombeelden en -geluid, het haalt me het bloed onder de nagels vandaan.
Ik erger me aan dikke auto’s die zo breed geparkeerd staan dat ik er met mijn fiets niet langs kan (sorry voor de krasjes van mijn fietstassen in uw lak), aan mansplaining en aan het feit dat ik de grote ergernis waar ik dit hele blog in the first place om begonnen was, vergeten ben.
These are a few of my favourite ergernissen.

Gelukkig bracht de avond aangename verpozing. Een enthousiaste nascholing, een succulent stukje saignant gebakken Holsteinrund en een goddelijke crème brûlée. Met een perfect korstje: niet te hard, niet te zacht, niet te dik, niet te dun, niet te licht, niet te donker.
Bij het vallen van de nacht fiets ik door een lentezachte 9°C naar huis met – dankzij het Touché interview met schrijver Anton Dautzenberg in lijzig Limburgs – de hardcore van Iron Maidens ‘Phantom Of The Opera’ in mijn oren.
Pure magie. Als bij toverslag verdween elk spoortje ergernis.