Armchair traveller

‘I am the armchair traveller’. De quote is van Joseph Cornell, en mijn favoriete kunstenaar Rinus Van de Velde gebruikt de tekst onder een enorm zelfportret in zijn expo Inner Travels (nog tot 15 mei in Bozar in Brussel).
Ik herken dat, dat van dat armchair travellen. Ik hoef ook niet ver te reizen om andere oorden op te zoeken. Ze zitten allemaal in mijn eigen hoofd, en die speeltuin van gedachten, dromen en verlangens is zo uitgestrekt en weids dat ik de verste uithoeken ervan nog lang niet verkend heb.
Verandering van omgeving hoeft voor mij niet verder te reiken dan de beperkte actieradius die te voet, te fiets of straks met ons busje te overbruggen valt. In een ander decor worden mijn zintuigen klaarwakker en borrelt de creativiteit en de schrijfgoesting onbedwingbaar op.
Zoals dat nu ook weer het geval is op dit mindfulness weekend in Cadzand.
Het is dan niet mijn eigen leunstoel, het is wel dichtbij en in wezen een heel saai gebeuren: uren op een kussentje zitten met niets dan overwaaiende wolken om naar te kijken of vogeltjes om naar te luisteren. En dat innerlijke stemmetje dus, dat in zo’n toestand van alleen-maar-zijn vrij baan krijgt.
In een recente nieuwsbrief van het Center for Mindful Self-Compassion klonk dat veel welluidender als volgt: ‘As we warm up our inner conversation and begin to connect with our deeper inclination for peace, ease and joy, the obscuring snow and ice of self-criticism, shame and suffering slowly melts, allowing the heart to unfold and bloom’.
‘Finding our inner calm and peace can be difficult in a world full of noisy distractions. Participating in a silent retrait allows us to take the time and make space to hear our own thoughts, gain clarity and understanding, and deepen our relationship with ourselves and others. We are then invited to carry the benefits of silent retraits into our everyday lives.’
Voilà, ik kan het niet beter zeggen. Als mijn innerlijke stemmetje de ruimte krijgt en blij kabbelt, voel ik me intens gelukkig.
Een meditatiekussen of een goede armchair, een paar stapschoenen of een degelijke fiets en lange paden en wegen, is al wat daarvoor nodig is.

Ik herinner me trouwens nog heel goed de eerste keer dat ik oog in oog stond met een Rinus Van de Velde. Dat was toen galerist Tim Van Laere zijn galerie nog in hartje Antwerpen had en de ruimte overladen was met de kenmerkende houtskooltekeningen. Van de precisie en lichteffecten daarvan alleen al was ik zwaar onder de indruk, maar het waren de teksten onder die tekeningen die me helemaal van mijn sokken bliezen. Ik kwam thuis met een fotorolletje vol teksten.
‘Dear, I believe after travelling around all this time I have found an area’ is nog zo’n zin waarvan ik aan het dromen sla.

Dat u nu om de oren geslagen wordt met de ene blog na de andere, is dus de schuld van mijn content taterende inner voice.
Zover als Rinus Van de Velde die er zijn atelier niet eens voor hoeft te verlaten, ben ik nog lang niet (en zal ik ook nooit zijn), maar de bib van Beerse of de polders van Cadzand zijn voor mij al meer dan genoeg. Mijn verbeelding doet de rest wel.

In een recent interview in De Morgen had Van de Velde trouwens naast zijn mooie visie op reizen ook een alternatieve wijze van omgaan van verlangens waar ik van kan leren. Niet de vervulling van al die verlangens die willekeurig de kop opsteken heeft hij voor ogen, maar wel ze te zien voor wat ze zijn, en ze te laten overwaaien. ‘Ik heb een verlangen naar iets, maar in plaats van dat in te lossen, visualiseer ik dat in mijn atelier. En na een tijd verdwijnt dat verlangen dan,’ zegt hij.
Zeer zenvol. Daar kan ik nog een puntje aan kan zuigen. En ik denk zomaar dat ik niet de enige ben.

‘Ohhh, je lijkt weer in Zweden te zitten’, appt mijn zus als ze mijn ochtendfoto hier in Cadzand aan het watertje ziet. Ze heeft gelijk. En dat op nauwelijks een uurtje van mijn armchair.

Geplaatst in: Blog

2 gedachten over “Armchair traveller

  1. Marg Vlemmix schreef:

    Ja, jij bent er gelukkig mee, maar dat lijkt zo maar! Waarom ik dit zeg..je kan verder, als je dat wil! Ik kan niet verder als hier de 2 blokken rond, ik wil niet klagen, maar dat gaat alleen maar erger worden, en daar zitten veel mensen mee, ik ben echt niet de enigste! En ook put uit de leuke gesprekjes die je wel eens kan meemaken, het zij zo!

    • Martine schreef:

      Je hebt overschot van gelijk, Marg! Het is een luxe om jezelf een ‘armchair traveller’ te kunnen noemen, in de wetenschap dat je ook de wereld rond zou kunnen reizen als je dat perse wil. Maar in je antwoord lees ik wel wat jij al heel goed kan: genieten van de hele kleine dingetjes, zoals energie putten uit een leuk gesprekje. Houden zo! Hartelijke groet, Martine

Laat een reactie achter bij Marg VlemmixReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.