Zon. Ook wind. Maar vooral zon. En ‘Love Tonight‘ in mijn oren (wel te zacht, want de koptelefoon is weer in overbeschermingsmodus gegaan nadat ik de muziek blijkbaar veel te hard had staan tijdens het douchen… daar word ik nu voor gestraft). Dat beschrijft zo wel een beetje de uitgelaten stemming waarin ik naar het afscheidsetentje in Hoogstraten fietste afgelopen vrijdag.
‘I blessed the rains down in Africa,’ klinkt het ergens tussen Merksplas en Wortel. Zeker wel. Maar niet hier, niet nu, niet nu ik netjes aangekleed en opgetut naar dat etentje fiets.
Dus zet ik me even aan de kant, onder het afdak van de Veja, en wacht tot de bui gepasseerd is. Even buienalarm checken en toch maar die regenjas aantrekken.
Nadien blijft het droog, maar mijn nette witte sneakers zijn wel smerig geworden van al die plassen waar ik door fiets.
Zodoende arriveer ik tien minuutjes te laat, maar op de bemodderde sneakers na nog best intact in Haut Ru waar ik heb afgesproken met de vriendinnekens en vriendekens uit mijn jeugd.
Een heerlijk avondje bijbabbelen over vanalles en nog wat, met de mensen uit je jeugd maakt het hoegenaamd niks uit hoeveel jaren er verstreken zijn sinds het laatste contact. Je kan altijd naadloos weer aanpikken waar je gebleven bent.
Het was alles wat ik nodig had. En zoveel meer. Ik voel me dankbaar en gelukkig met zo’n mensen om me heen.