Ik lees, ik lees wat jij niet leest… en het is ‘Grand Hotel Europa’ van Ilja Leonard Pfeijffer. Of jij leest dit ook natuurlijk, want het is een geweldig boek en een bestseller van formaat.
Pfeijffer trekt je mee in een meeslepend liefdesverhaal waarin je haast ongemerkt je kennis over geschiedenis, toerisme, Europa en politiek bijgespijkerd krijgt. Geenszins overbodig in de huidige angstige tijden waarin we leven.
Maar daar wil ik u vandaag niet mee vermoeien. 

Ik kon het alleen niet laten om je te laten meegenieten van de volgende onweerstaanbare passage over het Italiaanse strandleven in de heilige vakantiemaand augustus.
Geniet van deze sublieme zinnen, een delicatesse om duimen en vingers bij af te likken:

‘Ook de mooiste vrouw van de wereld werd in de oorlog op deze stranden niet gewonnen, want zover het oog reikte, zag men niets dan overtollig vet dat over broekbanden blubberde, en andere overbodige bewijzen van het bestaan van de zwaartekracht, die alvast begonnen was ooit pronte lichaamsdelen in de richting van het graf te trekken. Pensioenen en kinderbijslag werden hier stukgeslagen.
Mooie meisjes sliepen nog. Ze lagen elders de roes van hun techno-feesten uit te zweten en zouden pas vanavond op hippere stranden bij luidruchtiger steden hun gevaarlijk stralende ogen opslaan. Pas over een jaar of tien zouden ze hier opduiken als een opgeblazen versie van zichelf met een leeggelopen blik, opblaasbare attributen en jengelend nageslacht dat hun nemesis zou zijn voor hun verovering van vannacht.
  Clio zag wat ik dacht en ze glimlachte. ‘Ja, Ilja,’ zei ze, ‘je hebt gelijk. Misschien is de tijd gekomen dat ik je inwijd in een van de grootste geheimen van het strandleven. Het is net zoals het echte leven. Alleen is alles veel zichtbaarder.’’

‘Net zoals het echte leven’!… O wat een raak observatievermogen, gegoten in verrukkelijke zinnen. Wat moet het geweldig zijn om zo te kunnen schrijven.
Lees dat boek!

Gelukkig is het een dik boek: 547 pagina’s op de kop af. Daar had ik het ook op uitgekozen in de bib, want het was bedoeld als leesvoer voor de zeereis naar Finland waarvoor ik op achttien maart zou inschepen op een vrachtschip. ‘Zou’ inderdaad, want tot mijn grote spijt gaat dat feest gaat niet door: Cptn Zeppos belde me afgelopen week met deze zure boodschap. De rederij weigert een passagier mee te nemen en wil niet zeggen waarom.
Van uitstel komt geen afstel, die zeereis zal voor een andere keer zijn, en ondertussen heb ik hier zeeën van tijd om te lezen.
Dus als u mij nu wil excuseren, dan ga ik verder waar ik gebleven was.