Don’t stop me now

Het leven begint op vijftig?
Welnee, laat me niet lachen. Daar klopt gene ene moer van.
Ik zal u zeggen hoe het zit.

Het leven begint op 53.
Nadat je via een whatsapp berichtje op straat wordt gezet door een gekrenkt buitenmaats ego en je zodoende ongepland – en in eerste instantie ongewild – je vrijheid terugbezorgt.
Nee, het was geen walk in the park, die eerste maanden. Vrijheid is een hoog goed, maar soms moet je diep duiken voor je daarbij kan. En ook moet je beslissen dat het je eer te na is om je klein te laten krijgen door zoiets irrelevants. Het was tenslotte ‘máár’ werk. En dan mag ik god nog op mijn blote knietjes danken dat ik in een sector werk waar er werk in overvloed is, zelfs voor mensen met grijs haar en een vijf voor hun leeftijd! Ik blijf het wel heel verdrietig vinden voor al die patiënten die er ongevraagd de dupe van waren.

De aanleiding voor het ontslag toen was al bij al een onschuldig blogje. De schrijfpret van het zoeken naar de meest overdreven hyperbool – omzetten van frustratie in inspiratie was het enige verweer dat me nog restte tegen de onmenselijke druk waar ik onder stond – leek op dat moment een perfect afleidingsmanoeuvre om te voorkomen dat ik zou knappen onder de gevaarlijk opgelopen spanning.
Me verkneukelend van schrijfplezier schreef ik onder andere iets als ‘een kleuter zonder aanleg voor hoogbegaafdheid’ om te onderstrepen dat iederéén wel snapte dat in covidtijden het werk alleen gedaan krijgen onmogelijk was. Die hyperbool was goed gevonden en al had ik er niemand specifiek mee voor ogen gehad, het moet toch ergens in een verkeerd keegat geschoten zijn want het kostte me vervolgens dus wel mijn job. Of waren het andere woorden die toen mijn lot bepaald hebben? Geen idee. En ik zal het nooit weten ook, het heeft geen belang.
Dat blogje en de gevolgen waren – hoe pijnlijk ook – uiteindelijk een goede zaak, anders zat ik er nog, júist vanwege die patiënten die ik niet achter wou laten.
Dit blogje is het laatste dat ik erover schrijf, de psychologische verjaringstermijn is gepasseerd, ik laat het los.

Want dan word je 54 en dan heb je – voor zolang het duurt, altijd een slag om de arm houden – je leven op orde: je hebt het over een andere boeg gegooid en bent vervangingen gaan doen. Hard werken, hard vakantie vieren tussendoor, menopauze achter de rug dus ook van dat gedoe en de bijbehorende hormoonschommelingen zijn we af, bakken energie, harmonie en contentement, kindertjes deels het huis uit, terug tijd voor leven en liefde.
In het tijdschrift Goed Gevoel (april) stuitte ik toevallig op een artikel over toxische relaties en gif op de werkvloer. Ik las over culturen waar onethisch en respectloos gedrag gangbaar zijn en voelde een rilling over mijn rug kruipen.
Met wat ik nu doe, andere dokters tijdelijk vervangen in afwisselende praktijken, heb ik helemaal het gevoel: dit is wie ik ben, dit past bij op dit moment in mijn leven perfect bij mij. Veranderen kan altijd weer als het niet meer past.

Ik heb geleerd hoe je in een vingerknip alles kwijt kan zijn.
Sinds dat ontslag, maar veel meer nog sinds Covid en Oekraïne hebben we allemaal van dichtbij gezien of ondervonden dat het elk moment gedaan kan zijn. Je collega gooit je eruit, de zot in het Kremlin drukt op de knop, een geliefde wordt ziek of je krijgt een rotdiagnose. Dan kun je maar beter geleefd hebben.
Daarom is nú het moment om te genieten en dromen waar te maken, niet morgen, niet later.
Op de bucketlist? Niks geen bucketlist. Enkel nog de belangrijkste zaken des levens: veel liefhebben, dat zo vaak als maar mogelijk tonen, genieten van heel veel kleine dingen en veel uitstapjes samen met wie ik liefheb. En heel misschien toch ooit een mooi houten huisje in de Oostkantons?
Dus ja, alles kwam goed, en tot zover was dit mijn weg en mijn pad.
Op dit uitzichtpunt ruim voorbij halverwege, kijk ik met veel voldoening naar waar ik sta en naar het schitterende uitzicht dat ik heb (dat mag je deze keer letterlijk nemen, want ik tik dit blogje terwijl ik uitkijk hoe de zon in al zijn glorie opkomt boven het meertje waar ik vannacht heb gekampeerd). Alle onfatsoenlijke, schaamteloze en laaghartige mensen die je pad proberen dwarsbomen ten spijt, kan het leven mooi zijn. Zo mooi.

Dus ja, het leven begon op 53.
So, don’t stop me now, want vandaag mag ik er weer een jaartje bij tellen.
Drie keer raden welk nummer in mijn oortjes knalde vanochtend op de fiets?
Yep, bingo! Goed geraden.
Je had me moeten zien gaan, man!





Geplaatst in: Blog

8 gedachten over “Don’t stop me now

  1. Annemie schreef:

    Ik wens je een mooie zonnige verjaardag Martine. Maak er een feestelijk weekend van samen met de mensen die je graag ziet. ???

  2. els schreef:

    Mooie samenvatting alweer van dat bewogen jaar!
    De ‘buck-not-list is om in te lijsten.
    Hartelijk proficiat met je nieuwe lente in dit veelbelovende, liefhebbende 53ste levensjaar?????

  3. Marg Vlemmix schreef:

    Wat een vreselijk sneu bericht vind ik….alleen het einde, en daar sluit je alles mee af, je bent jarig! Fijn vier het met hen die je lief zijn, en ik wens je een hele fijne dag toe!

Laat een reactie achter bij Annie MeeuwesReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.