Sorry, weinig geschreven laatste tijd, dat komt omdat ik werk.
Van werken word ik voornamelijk moe aan het einde van de dag, en al zou je denken dat al die verhalen die ik heelder dagen beluister in de geheimhouding van de spreekkamer aanleiding geven tot een hoop schrijfinspiratie, dat blijkt dus niet het geval. Merkwaardig genoeg snurkt mijn muze zich lustig door al die verhalen heen en houdt zich stokdoof, doofstom en hardnekkig slapende tegelijk.
Werken is fijn, en de praktijk waar ik momenteel vervanging doe is super, maar schrijfinspiratie oogst ik er amper.
Die moet ik dus elders zoeken. Op zwerfvuiltochten bijvoorbeeld. Van zwerfvuilruimen gaat de inspiratie weer stromen – getuige daarvan dit blogje.

Vanochtend trok ik er nog eens vroeg op uit om een vies hoekje op te ruimen dat me al een tijdje een doorn in het oog was. In de muziekloze koffiebar waar ik het liefst mijn zaterdagochtenden doorbreng, kan ik pas vanaf negen uur terecht en de dubbeldikke verse weekendkrant was gelukkig al geleverd, dus daar hoefde ik niet meer op te wachten om te kunnen vertrekken.
Het zwerfvuil was blij om me te zien: ‘neem mij eindelijk mee’ smeekte het me, en een heel blij colablikje rolde me zelfs enthousiast tegemoet over de weg, daartoe aangespoord door een fel windje dat de kop opstak.
Ook de rest van de troep lag er nog, geduldig wachtend op redding van hun troosteloze lot.
Zij blij, ik blij, want van zwerfvuil ruimen gaat mijn energie en inspiratie altijd weer stromen, al moet ik oppassen voor het gevaarlijke omslagpunt waar ik er in plaats van blij, boos van word. Boos op al die veroorzakers van dat zwerfvuil. Wie heeft vandaag al die boterkuipjes rondgestrooid? Welke vervelende hondeneigenaars doen het kakje wel in een zakje maar gooien dat zakje vervolgens in de berm?
En wanneer, o wanneer gaan we eindelijk, onder het motto ‘de vervuiler betaalt’ de McDonald’s en de Red Bulls van deze wereld zwerfvuilbelasting aanrekenen zolang zij zelf hun klanten niet willen responsabiliseren middels statiegeld?

Ik weet dus wat te doen als mijn energie- en inspiratiepeil een opkikker kunnen gebruiken. Gek genoeg weten veel mensen dat totaal niet. Dat merk ik haast elke dag in de spreekkamer. Aan wie, om welke reden dan ook, in een dip zit, stel ik vaak de vraag wat hun energiegevers zijn. En altijd weer sta ik ervan versteld hoe weinig mensen daar vlot op kunnen antwoorden. Velen hebben geen enkel benul, hebben er nog nooit over nagedacht en weten niet wat hun helpt als het even wat moeilijk gaat.
En zo zie je maar weer: er valt dus toch inspiratie te halen uit een werkdag.
Het is dan ook maar net zoals Jana Antonissen schrijft in haar column in dm.magazine vandaag: ‘Met een beetje wilskracht schuilt in zowat alles een verhaal. Schrijven is een mooi excuus om eender welke konijnenpijp in te duiken, jezelf ongevraagd overal mee te bemoeien. […] Misschien moeten we onszelf wel wijsmaken dat we meerwaarde produceren, wat rest ons anders nog?’

Konijnenpijp of niet, al dat zwerfvuilrapen heeft dus wel degelijk zin en ik bemoei me graag. Maar het kantelpunt komt altijd. Op tijd stoppen met ruimen is dan de boodschap. En dat komt goed uit, want de zak is vol en ik ben bij de koffiebar.
Die dode duif heb ik maar laten liggen.