De duur van één podcast: drie volle zakken zwerfvuil. Toegegeven, de podcasts van Touché zijn bijna twee uur lang en deze aflevering met Leuvens burgemeester Mohamed Ridouani was uiterst beluisterenswaardig, maar dan nóg, DRIE volle zakken zwerfvuil! Dat is toch bij de beesten af?
Maar samen met het zwerfvuil langs de fietssnelweg, heb ik ook weer wat zwerfvuil in mijn hoofd kunnen opruimen. Want naar aanleiding van een recente uitnodiging voor een feestje, zijn de littekens van mijn ontslagtraumaatje weer gaan jeuken. Het blijft zo oneerlijk: ik ben hard afgestraft voor een al bij al onschuldig blogje dat ik inderdaad niet had moeten schrijven (de echte fout was dat ik veel te lang over mijn grenzen heb laten gaan), maar de daders komen gewoon weg met alles wat ze mispeuterd hebben en gedijen vrolijk op feestjes in mijn buurt waar ik me dus niet meer vrij kan bewegen.
Van de psycholoog bij wie ik hulp zocht destijds, leerde ik dat hoogsensitiviteit vaak gepaard gaat met een hoog rechtvaardigheidsgevoel. Dat was een nuttig leerpunt, maar in het echte leven niet altijd handig om mee behept te zijn. Het leven is namelijk eerlijk noch rechtvaardig. En dan ben ik nog bij de gelukkigen voor wie het leven tot op heden al bij al mild is geweest.
Bovendien ben ik teveel een gevoelsmens om op zo’n feestje zorgeloos rond te fladderen als de mensen die mij als een vuilzak op straat gezet hebben er rondlopen. Hoe gedraag je je dan? Een vuilzak communiceert niet hè, die heeft geen weerwoord. (Veel mensen zullen trouwens in de lach schieten als ik mezelf hier omschrijf als een gevoelsmens, maar het is waar, ik voel veel. Altijd. Beetje vermoeiend soms ja.) Sommige mensen hebben het grote voordeel dat rondfladderen en doen alsof er niets aan de hand is, een tweede natuur is. Sterker nog, ze geloven het wellicht nog ook, dat er niets aan de hand is. Ik kan dat niet.
Loslaten dus. Dat gaat over het algemeen heel goed, want er is me zoveel goeds komen aanwaaien in het laatste jaar. Zoveel fijne mensen, zoveel goede ervaringen, zoveel warmte.
Maar door dat feestje nu, stuit ik weer tegen de muren van onrechtvaardigheid en hoe daarmee om te gaan.
Loslaten klinkt mooi, hoe doe je dat?
Mindfulness helpt in ieder geval. Mindfulness is leren varen tussen twee klippen. De ene klip is overspoeld worden door datgene waar je mee zit, de andere is wegkijken, niet zien, niet willen zien, doen alsof het er niet is.
Dus oefen ik in het varen tussen die twee klippen. Al zwerfvuil ruimend en luisterend naar prachtige interviews lukt dat wel.
Een babbel met een paar andere zwerfvuilruimers onderweg doet deugd. En het boodschappenbriefje dat ik aan de kant van het fietspad vind, is bijna aandoenlijk: brood, beleg (?), fruit, groene thee, koffie, chips.
De chips lijkt een uitspatting in een verder geheel ascetisch leven.
Eén podcast en drie vuilzakken verder, is er weer genoeg ruimte om mijn zegeningen te tellen. Hoe blij ik ben met mijn nieuwe supergoeie wandelschoenen, hoe mijn Achillespeesontsteking door die nieuwe stapschoenen (én door de kiné én door mijn voeten veelvuldig in koude riviertjes te baden) zoveel verbetert, hoe heerlijk wandelen het weer was in de Oostkantons de afgelopen drie dagen met mijn man, en hoe fijn het is dat straks de kindertjes weer thuis komen om samen rond de lange tafel te eten en te vertellen.
Het wandelen en luisteren heeft ook weer inspiratie geleverd voor een blogje. En dat is maar goed ook, want schrijven helpt altijd. Als ik me neerzet om wat zinnen neer te pennen, zie ik dat de punt van het potlood dat ik bij me had afgebroken is. Typen op de telefoon doe ik niet graag, pennen neem ik niet mee in de fietstas want die drogen toch maar uit, dus spreek ik de zinnen in in de dictafoon app. Note to self: volgende keer een vulpotlood in de fietszak steken.
Al prikkend en pokend ruim ik de laatste resten van een feestje op (blikjes cola en limonade, een ijsstokje, een Calippo, vuurwerk, een zakje wiet en een zakje van de apotheek – preventief tegen de hoofdpijn na het feestje?), en fiets naar de Zwaluwhoeve voor een doos van hun heerlijke ijs. Omdat de kinderen daar zo gek op zijn.
De rol zwerfvuilzakken die ik bij had, is helemaal op.
En als vanavond de ijsdoos leeg is, ruim ik die gewoon zelf op. Er is al genoeg zwerfvuil in het leven.
Dank je wel voor je mooie bedenkingen.
Gevoelig leven is niet het gemakkelijkste leven, maar wel het rijkst aan een schakering van menselijke gevoelens en ervaringen. En ook als het pijn gedaan heeft vaart je leven naar een hogere dimensie en meer diepgang.
Als de stuurkunst tussen de twee klippen maar lukt.
Dus : blijven zwerfvuil rapen , vooral blijven schrijven en het ons laten weten.
Het ga je verder goed ?
?
Mindfulness is het woord wat me opvalt in dit stuk! Wat kan je ervan verwachten, en hoe pak je dat aan? Ik heb er totaal geen ervaring mee, maar een veel jonger broertje adviseerde me om ermee te beginnen, en dan bij iemand met een medische achtergrond!?! Ik sleep al die jaren de ellende met me mee, en dan ineens breekt het op, en loop ik dag na dag van binnen te huilen! En heb je er wel iets aan? Omdat ik wantrouwig ben heb ik al eens gezocht op het internet, maar niet gevonden, de huisarts vroeg of ze iets voor me konden doen, nee, als ik begin te praten hou ik niet meer op! En ik geloof er niet in, sorry, alleen praten daar zou me moeten helpen? Maar verder heb je gelijk, neem de volgende keer een echt vulpotlood mee mét navullingen, dat zit je nooit zonder!
Dag Marg, je hebt gelijk, alleen praten is soms maar de helft van het werk. Mindfulness kan veel bijdragen, daar is ondertussen ruimschoots wetenschappelijk bewijs voor. Probeer misschien eens een korte bodyscan: elke dag een kwartiertje, en wellicht zal op den duur je slaap toch iets verbeteren. Ik zet de link hierbij, veel succes!