En toen zat het erop. Ineens vloog iedereen zijn of haar eigen kant weer uit – we konden een stuk vroeger vertrekken dan voorzien, maar mijn lift zou er pas rond 9u zijn – dus ineens had ik het schip helemaal voor mij alleen. Een beter afscheid was niet denkbaar: nog even alleen op de brug, nog één koffietje met uitzicht op het water. Afscheid nemen van deze plek die ondertussen zo vertrouwd was gaan voelen, en van deze heel bijzondere week.

Zo met mijn koffiebeker in de hand, daarboven op dat dek, overzie ik de drukke werkzaamheden rondom het schip. ‘Alles moet weg’, zo ziet het eruit: nu de ene container na de andere uit het schip getild wordt, is voor het eerst de kale laadvloer zichtbaar. Zo leeg hebben we het schip nog nooit gezien.
Ik lees nog even in de weekendkrant – danku Starlink – en dan pak ik mijn boeltje in. Voor de laatste keer al die trappen af, voor de laatste keer dat gele hesje aan om, laverend tussen al die wild rondrijdende havencowboys in hun griezelige voertuigen, heelhuids bij de auto te geraken, nog een laatste blik op de Kraftca.
Op de brug en in de mess heb ik nog een kaartje gelegd om de bemanning te bedanken voor de fijne tijd en al hun goede zorgen. Want afscheid nemen hoort er voor hen niet bij, die zijn allang weer druk in de weer om de volgende trip voor te bereiden.

Vervolgens gaat de reis naar de Blauwhoefstraat om me af te melden bij de zeevaartpolitie. Daar tref ik een supervriendelijke agent, die heel geïnteresseerd vraagt hoe de reis is geweest. Hij heeft mijn medepassagiers die ochtend ook al aan zijn loket gehad en hun reacties gingen van ‘bwah, toch wat weinig kunnen zien door het slechte weer en de mist’ tot ‘fantastisch’. Ik hoor bij die laatste groep ?
Hij wil ook even weten hoe dat zit: in België geboren zijn en toch Nederlands zijn. Tja, mijn vader werkte voor een Rotterdams havenbedrijf dat voet aan de grond zocht in Antwerpen en zodoende. Dat bedrijf was Furness, later werd dat Seaport Terminals en nu is dat het alomtegenwoordige KatoenNatie geworden. Je kunt in de haven niet rondrijden zonder KatoenNatie te zien. Grappig dat de cirkel zo weer rond is.
Voilà, ik krijg mijn paspoort terug via het schuifje onder het loket en de man wenst me nog een heel fijn weekend en ‘Alvast gefeliciteerd met uw verjaardag morgen!’ Mijn klomp breekt bijna bij zoveel attente aandacht.

Dan trekken we de stad in, we zijn nu toch in de buurt en gaan even een koffietje drinken met onze zoon. Altijd gezellig om even bij te praten en te horen wat er allemaal gaande is in die drukke en leuke levens van de jeugd.
En dan zit het er echt helemaal op. Terug naar huis, terug naar Turnhout, waar de plicht weer roept.
Een berg achterstallige mails, een stapel post, een lijst todo’s (die gerust nog even kan wachten), maar eerst: naar de verfwinkel. De keuken heeft dringend een nieuw kleurtje nodig. Ik kom thuis met wel twintig kleurstaaltjes en heb geen idee waar te beginnen. Gelukkig is mijn dochter daar een kei in. Ze heeft er echt een goed oog voor en kan heel goed beslissen. Het wordt ‘blended green’. Daar zit gelukkig nog een beetje blauw in.