Allé hop, we zijn vertrokken.
Plan: de GR 5.
Vertrek: pinkstermaandag, 6.01u pile. Aan mijn eigen voordeur.
Einddoel: Nice.
Tijdsplanning: niet voor dit jaar. De eerste 35000 stappen zijn vandaag gezet, en ik zal blij zijn als ik ergens in Noord Frankrijk beland. Deze keer liggen de ambities niet hoog. Het doel is de weg, the road ís life, lazy pilgrim, and all that shit. Maar ik maakte er wel een erezaak van om vanaf de voordeur te vertrekken.
Het Noordelijke deel van de GR 5 laat ik voor wat het is. Het lange-afstandswandelpad dat van de Noordzee naar de Middellande Zee loopt is ruim 2000 kilometer lang en begint in Hoek van Holland. Ik pik aan op het punt waar de route het dichtst in de buurt komt: Herentals station.
Dus stapte ik vandaag met een klein dagrugzakje naar Herentals om op te warmen. Het is een beetje een valse start, want eenmaal aangekomen in Herentals neem ik de bus terug naar huis. Daar slaap ik nog twee keer in mijn eigen comfortabele bed – waarom wil een mens in godsnaam vrijwillig in een tentje op een ielig luchtmatrasje liggen, ik snap er zelf niks van – om dan overmorgen de bus terug naar Herentals te nemen en dan de tocht écht aan te vatten.
Morgen is het namelijk nog evaluatie van de eindwerken voor de schrijfopleiding van de academie. Daar wil ik nog wel even voor blijven. Al sta ik echt te trappelen om te vertrekken. Het is tijd.

De wandeling van vandaag heeft me in ieder geval veel plezier gedaan. Het was een prachtige route – danku, Komoot – langs vele wegjes en paadjes die ik nog nooit gedaan had. Nu woon ik al twintig jaar in deze streek, en heb ik hier al zoveel rondgefietst en -gewandeld en dan nóg kom je totaal nieuwe dingen tegen. Prachtige watertjes op nog geen acht kilometer van thuis, weer maar eens een bewijs dat we ons eigen landje tekort doen door altijd naar het buitenland te trekken.
Behalve mooie nieuwe wandelpaden heb ik ook nog een keileuk geheim camperplekje ontdekt op een steenworp afstand van huis. Een mens moet gewoon zijn kot uitkomen om nieuwe dingen te ontdekken, en ik word daar heel erg blij van.

Het was een gemoedelijk tochtje. Over grotendeels vlak terrein (enkel vlakbij Herentals was het soms een beetje klimmen) en zonder zware rugzak, is zo’n wandeling natuurlijk een eitje. Het zal wat anders zijn met die volle zware rugzak straks. Maar ook dat komt wel goed. Lazy pilgrim, weet je nog?
Benieuwd of ik mijzelf in toom kan houden.

Mijn inspiratie voor de lazy pilgrims-modus haalde ik uit het tijdschrift ‘Op weg’ waarin een jongeman vertelt over zijn ervaringen op de Camino: ‘Al na één week noemt men mij de ‘Lazy Pelgrim’. Ik ben trots op deze titel. En het kan me geen ene fuck schelen wat ze van me denken. Integendeel, in de derde week kom ik steeds weer dezelfde mensen tegen. Ze lopen kreupel, zijn oververmoeid of zien het niet meer zitten. Beetje bij beetje komen sommigen te rade om tips los te peuteren. Ik help hen met plezier. Met tape, een stok, goede raad of een klopje op de schouders en vooral met een welgemeende glimlach. De allerbeste tip is wel steeds: ‘RUST!’ Word een Lazy Pilgrim en je zal je doel halen. 
Zo werd de lazy, funny pelgrim geboren… De ratrace waaruit ik gevlucht was, is dus ook hier op de camino aanwezig.’

Mooie manier om naar lange afstandswandelen te kijken, niet?
Bij een klein kapelletje vlakbij de bezoekerstoren, zie ik al het eerste bordje dat wijst naar de GR 5. Mijn hart maakt een klein sprongetje.
Er stond een fris windje vandaag en het was een stuk minder warm dan gisteren. Maar verder prima wandelweer, de zon scheen en een koffie aan het ven in het Grotenhoutbos zorgde voor een warme start.
De aankomst net voor Herentals liep over de kruisweg. Dat vond ik wel wat hebben. Gelukkig had ik vandaag dus weinig te dragen, en al helemaal geen kruis.
Ook voeten en schouders stellen het vooralsnog wel.

In Herentals aangekomen – 11u pile – trakteer ik mezelf op een banaan en een nectarine, met dank aan de Delhaize die wel open was, in tegenstelling tot de Lidl waar ik voor een dichte deur stond en me toen pas realiseerde dat het een feestdag was.
Daarna nog een cappuccino op een zonnig terras om te vieren dat de kop eraf is, en hop de bus op, terug naar huis. Dat campingmatrasje mag nog lekker even in de rugzak blijven.
Woensdag is ’t voor echt.