VISIT RAUMA

De stad bood haar zwerfvuilvrijwilligers een receptie aan als dank voor al die onbaatzuchtige uren eindeloos troep van anderen opruimen. Duizenden zakken zwerfvuil verzamelden ze met zijn allen en het houdt nooit op.
In de prachtige typistenzaal van Turnova werden we ontvangen met bier, wijn, bubbels, fris en fijne hapjes. Goodies en speeches waren er ook.

Daar hoorde ik dat de eerste boetes en zelfs taakstraffen uitgedeeld zijn voor de lelijkaards die hun troep achteloos overal neerpleuren. Dat stemde me tevreden en hoopvol. Want echt, er is geen enkel excuus voor zwerfvuil. Ik kan met de beste wil van de wereld geen enkele reden bedenken die als verzachtende omstandigheid à décharge zou kunnen gelden. Slechte opvoeding? Slechte vrienden? Crime passionel? Te zwaar om te dragen? Geen tijd? Nee, je rommel achterlaten waar het je past, dat is puur je-m’en-foutisme, en niks anders.
Dus kom bij mij niet zeuren als je een boete krijgt. Je had hem zo eenvoudig kunnen voorkomen, en hopelijk leer je eruit.

Ik voelde me helemaal thuis op die receptie. Onder zwerfvuilvrijwilligers was ik meer op mijn gemak dan op de gemiddelde artsenreceptie. Het moet zijn dat ik meer gemeen heb met de doorsnee zwerfvuilruimer, haha!
Het was een leuke boel. Veel grijs haar, enkele mensen met een beperking, maar ook enkele jonkies en fanatiekelingen. Allemaal schoon volk met een hart voor hun leefomgeving. Stuk voor stuk hadden ze één ding gemeen: ze konden het zwerfvuil gewoon niet meer aanzien en waren in actie geschoten.

De gemeente ondersteunt die actie waar ze maar kan. Bij binnenkomst vloog iedereen op het MooiMakers-standje af: we kregen allemaal een jas, er werden handschoenen en prikstokken uitgedeeld en via de tombola maakten vijf mensen kans op een heus zwerfvuilkarretje. Helaas was ik niet bij de gelukkigen! Ach, volgend jaar een nieuwe kans zeker?
Ik won wel een metalen ring, die handiger dan de plastic ring die ik nu heb om de vuilzak open te houden. Als de zak zwaarder wordt, kon de plastic ring die niet meer houden en viel ze eruit. De metalen ring brengt dus hopelijk een stuk verbetering, maar ik heb ze nog niet uit kunnen proberen.

Het was ook leuk om de mensen eens te zien achter al die mails die maar heen en weer flitsen. Ann Bruyninckx, ‘de moeder van de zwerfvuilvrijwilligers’, en Peter Wouters die onvermoeibaar rondrijdt om overal volle zwerfvuilzakken en gemelde sluikstorttroep op te halen.
Het doel? Zwerfvuil de wereld uit krijgen. Wij geven niet op. Elk jaar eens in de watjes gelegd worden is meer dan genoeg daarvoor. En een zwerfvuilkarretje please.

Zin om ook zwerfvuilvrijwilliger te worden? Meld je aan!

Dag 1 van de cargoship cruise, met een volgeladen KRAFTCA vertrekken we in de haven van Antwerpen. Finland, here we come.

Going home without my sorrow 
going home sometime tomorrow
going home to where it’s better than before,
going home without my burden
going home behind the curtain
going home without the costume that I wore

Geen woordkunstenaar die beter het gevoel na een retraite weet te vatten dan Leonard Cohen. Dat de man ontelbare uren op een meditatiekussen heeft doorgebracht, verklaart natuurlijk veel.
Ik herinner me ooit een retraite die begon met als enige introductie het laten horen van zijn song ‘Here it is’ door de mindfulnesstrainer.
En zo simpel is het ook: hier is het. Dit is het. Niet meer en vooral ook niet minder.

Helemaal zen voel ik me als ik na de zonet afgelopen retraite in Cadzand mijn tassen weer in de auto heb geladen en de poort uitrijd. Plots word ik overvallen door een oude bekende: het endorfineshot dat ik herken van eerdere lange zenretraites. Je rijdt de poort uit, de muziek begint te spelen en er zit maar één ding op: de volumeknop vol open draaien. De beats van Charlie Boulala’s Sonnenkind (in de Möwe Remix) zinderen door de ruimte. Yes!

Ik heb de afgelopen dagen heerlijk gemediteerd, gelezen, gewandeld, geschreven, gegeten en ja ook een heel klein beetje gebabbeld. Dat doe ik liefst zo weinig mogelijk op retraite.
Daarnet heb ik ter afsluiting nog een lekkere strandwandeling gemaakt, nog wat prima camperplaatsen gespot zodat we hier snel terug kunnen keren met ons busje en nu sluit ik het weekend af op hetzelfde plekje als waar ik begonnen ben: lekker beschut achter glas blogjes tikkend, uitkijkend over de wilde zee, met deze keer een cappuccino voor me in plaats van de rosé waar ik vrijdagnamiddag het weekend mee begon.

Het enige dat niet in mijn script past, zijn de beats van de loungemuziek. Dat blief ik echt nog niet zo vroeg op de dag. Maar dat moet je er in dit soort hippe strandtenten natuurlijk bij nemen.
Meer sorrows heb ik niet te melden.
Sonnenkind!

Dat ons familie-WhatsAppgroepje sinds het overlijden van mijn vader ‘St Bernardus’ heet, zou hij zelf wat overdreven gevonden hebben – hij was een fijne mens maar gelukkig geen heilige. Maar omdat de groepsnaam zo niet alleen naar zijn voornaam, maar ook naar enkele uitgelezen bieren verwijst, mag het wel.
Een uitstapje naar Bar Bernard, de rooftopbar bovenop de St Bernardus brouwerij in Watou, stond dan ook al een hele tijd op mijn verlanglijstje.
Elk doel is goed om er met ons busje op uit te trekken, dus deze keer werd het Watou. Temeer daar ik googelend ontdekt had dat er een Valentijnsmenu geserveerd werd. Konden we dat ook maar meteen gehad hebben. Want wat moet je anders met dat hele jaarlijkse Valentijnscircus? Niet vieren is zo koud, maar meehossen in die van commerce vergeven Valentijnspolonaise, dat wil een mens dan ook weer niet.

Ergo, Valentijn in Bar Bernard op 10 februari, mijlenver verwijderd van mijnenveld 14 februari.
En dat het leuk was!
We hadden eerst voor een goei hongerke gezorgd door een flinke wandeling in het nabijgelegen Helleketelbos, daarna de stapschoenen omgewisseld voor wat nettere exemplaren en nog snel een kam door ons haar gehaald. Niet dat dat veel mocht baten, want sinds ik mijn krullen de vrije loop laat, is er geen kam meer tegen opgewassen en Wim heeft al helemaal niets meer te kammen op zijn hoofd.
Maar het is het idee dat telt, we hadden ons best gedaan.

Wim had chance: door het kaarslicht waren de babbelkaarten haast niet te lezen. Babbelkaarten: ik breng ze altijd mee naar onze etentjes samen. Vanwege de heilige schrik om zo’n uitgeblust middelbaar stel te worden dat een etentje zwijgend en verveeld uitzit. Met die babbelkaarten altijd genoeg gespreksstof, maar ook zonder hadden we genoeg te vertellen tijdens ons candlelight dinner.
De cheesy playlist deed er nog een schepje bovenop. Die was zó romantisch over the top dat het weer leuk werd. De keuze was duidelijk aangepast aan het niet meer zo piepjonge publiek, en was soms dáár nog een paar decennia voorbij. Ja hoor, zelfs ‘De Roos’ van Ann Christy ontbrak niet. En met Scorpion’s ‘Send me an angel’, kreeg ik bijna de neiging om mee te gaan kwelen.

De beroemde relatietherapeute Esther Perel hoorde ik ooit uitleggen dat een mens in zijn leven drie relaties heeft. Hoe dat precies in elkaar zit, moet je zelf maar even uitzoeken, maar het ging erover dat je die drie relaties ook met dezelfde persoon kunt hebben. Een knalverliefde eerste fase, waarbij beide slachtoffers kniediep waden door een soppende poel van hormonen. Daarna de fase waarin je settelt, eventueel kinderen krijgt en zorgt voor woonst en werk. En als laatste een fase waarin je meer en meer elkaars maatje wordt.
Dat begin ik nu pas echt te snappen, en zo voelde het ook daar in Watou: twee dikke maatjes vol plezier samen op ontdekkingstocht . Daar zullen de 17000 stappen, de St Bernardus, de Picon, het kaarslicht en de romantische songs wel voor iets tussen gezeten hebben, maar toch.
Toen kwam er nog een Dame Blanche. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Trop is teveel.

Back to the candlelight dinner scene.
‘Je moet eens achter je kijken,’ zegt Wim tegen me, ‘ik heb al de hele tijd uitzicht op de mannen van ZZ Top‘.
Ik draai me om, en zie daar inderdaad een prachtig besnord en bebaard koppel aan een tafeltje voor twee.
‘Ik ga vragen of ik een foto van ze mag maken,’ zeg ik tegen Wim. En wég ben ik, om pas een kwartier later terug aan tafel te komen. Mét hun foto, én de toelating om die voor een blogje te gebruiken.
Wat een zalig stel was me dat! Marc en Marc uit Menen. De ene gepensioneerd, de andere nog actief in het leven als magazijnier.
Ze vertellen me dat dit hun ‘eerste Valentijn van vele’ is.
‘Oei,’ schrik ik, ‘zijn jullie nog maar net samen?’
‘Welnee,’ zegt Marc, ‘wij zijn al zeven jaar getrouwd, maar we vieren Valentijn vanaf vanavond elke avond op een andere plek tot en met dinsdag, de officiële veertiende van de maand.’
Marc was eerder al getrouwd geweest, een huwelijk van twaalf jaar dat plots eindigde toen zijn man tijdens het stofzuigen plots dood neerviel. Marc was al naar zijn werk vertrokken, hij was er niet bij toen het gebeurde. ‘Sindsdien profiteer ik maximaal van elk moment dat het leven me gunt, ik weet nu dat het zomaar ineens gedaan kan zijn.’

Overschot van gelijk heeft die mooie mens, bedenk ik me als we de rekening vragen en de jonge ober bedanken voor de heerlijke avond. Dat we zo genoten hebben van het overdadige kaarslicht en de kitcherige songs. En of het voor hem niet te erg was, die muziek, vraag ik.
‘Laat het ons zo stellen: het is goed dat het maar voor twee avonden is,’ antwoordt de jongeman diplomatiek.

We rijden met ons busje terug naar de camperplaats die we eerder op de wandeling gespot hebben. Die ligt aan een mooi parkje en terwijl Wim het dak opklapt zodat ons bedje tevoorschijn komt, kan ik nog net binnenkijken in de sporthal die eraan grenst. ‘Om gelukkig te zijn moet je doen waar je gelukkig van wordt,’ staat er in grote letters op de helverlichte binnenmuur.

‘Verdorie, ik heb hier helemaal geen tijd voor!’
Dat was mijn eerste gedachte over de terugkomsessie mindfulness gisterochtend. Zondag is voor mij altijd klusjesdag. Dochter is naar de paarden, man naar zijn tanks in Gunfire, ik heb de hele dag en het hele huis voor mijzelf, en maak dan altijd schoon schip in overlopende mailboxen, de papierberg die zich in de loop van de week op mijn bureau gevormd heeft, administratie, en allerlei andere todo’s. Ik lees uitgebreid de weekendkrant, tik soms een blogje, laat de hond uit, raap wat zwerfvuil. Die zee van tijd had ik gisteren dus niet: het was terugkomsessie van de mindfulness, en om halfelf zou dat beginnen.
Gehaast en onrustig repte ik mij erheen, terwijl mijn hoofd overliep van alles wat ik nog had willen doen en wat er nog niet van gekomen was.

‘Tjonge, wat doet dit me toch weer goed,’ was de tweede gedachte die opkwam toen ik daar zo 3 x 20 minuten zat te mediteren. De onrust zakte meteen in de eerste meditatiesessie, en in sessie twee en drie kwam er een gelukzalige rust boven drijven.
We zaten daar met zijn achten, ieder diep verzonken in de eigen aandacht, uit te kijken over een weiland met paarden, bomen en vogeltjes. Gedachten kwamen en gingen als de vogeltjes die even in de takken van die boom kwamen rusten en weer verder vlogen. Af en toe schudde een opstekende wind de takken stevig heen en weer, waarna een bundel zonnestralen het landschap en onze harten kwam verwarmen.
De boom-meditatie speelde zich daar recht voor mijn neus af 😃 Toepasselijker krijg je het niet bedacht.

In de uitnodiging voor deze meditatiesessie, had ik de wijze kat uit het schattige boekje ‘Catfulness’ aan het woord gelaten:
Men zegt dat nietsdoen het allermoeilijkst is.
Misschien geldt dat voor mensen,
die nog veel over dit onderwerp moeten leren,
maar zeker niet voor katten.
Laat dit dan ook de enige ‘inspanning’ zijn,
die je vandaag levert.

‘Wat neem je van deze meditatie ochtend mee naar huis?’ vroeg ik de andere deelnemers na afloop van de sessie.
‘De rust en de stilte.’
‘Dat het zo’n deugd deed.’
‘Dat het hard nodig was.’
‘Dat ik dit weer vaker moet doen, het is zo heilzaam.’
‘De meerwaarde van samen mediteren.’

Een bekend zen-gezegde luidt als volgt: ‘Als je het druk hebt moet je een uur per dag mediteren. En als je daar geen tijd voor hebt, moet je twee uur per dag mediteren.’
Daar moest ik aan denken toen de laatste gedachte van die ochtend bij me opkwam: ‘Dit zou een mens elke week moeten doen’.
Die gedachte nam ik mee naar huis.