#SunnySocks4Docs

Zie mij hier op die foto met twee verschillende sokken. Ik draag zelden of nooit sokken, maar voor de actie #SunnySocks4Docs wil ik wel wat moeite doen.
Ik kom er wat laat mee aanzetten, want de actie was bedoeld om op 7 juni aandacht te vragen voor de geestelijke gezondheid van dokters, en ja, dat is wel een onderwerp dat me nauw aan het hart ligt.
(Dat ik altijd achter de actualiteit kom aanhobbelen, zegt misschien iets over mijn geestelijke gezondheid, maar volgens mij zegt het meer over de fotosessie met de verschillende sokken, die toch wat tijd in beslag nam.)

De geestelijke gezondheid van dokters dus, daar zouden we het over hebben, en dat is ook precies waarom ik mindfulnesstrainingen geef aan artsen en aan zorgverleners in het algemeen.
Want hoe mooi ons vak ook is, het is ook zwaar. De mooie kanten zijn duidelijk: het is een vak vol betekenis, zinvol, we kunnen mensen helpen en krijgen veel vertrouwen, we maken veel mooie dingen mee, en ook in moeilijke tijden mogen we mensen bijstaan, we hebben een goed inkomen en komen met allerlei mensen en situaties in contact, het geeft een brede kijk op de wereld en we halen veel voldoening uit samenwerking.
De mindere kanten zijn minder zichtbaar. We zijn geneigd die weg te moffelen en hebben geleerd stoere dokters te zijn die alles aan moeten kunnen en niet flauw moeten doen. Ziek gaan werken? Is normaal. Doorgaan terwijl je stikkapot bent? Hoort erbij. We hebben zo’n groot verantwoordelijkheidsgevoel dat daar veel voor moet wijken en we soms roofbouw op onszelf plegen omdat iemand of iets anders belangrijker is dan naar ons gevoel te luisteren en kwetsbaar te durven zijn.
Onderschat ook niet de impact van alle zorgen en ellende die we in onze spreekkamer tegenkomen. Het kruipt onder je vel, en je hebt soms niet door hoe groot die impact wel is.

Je moet jezelf goed verzorgen om goed voor anderen te kunnen zorgen. Daar zijn dokters niet zo heel goed in. Er is schaamte als het niet goed gaat, we houden dat voor onszelf, en het is bekend dat artsen gemakkelijker naar (zelf)medicatie grijpen, omdat we er nu eenmaal door de aard van ons beroep gemakkelijk toegang toe hebben.
In de opleiding zagen we artsen ons dat beeld van ‘stoer doorgaan’ voorgeleefd worden. Ik vergeet nooit het beeld van de chirurg – ik zal hem even Tony noemen – die driekwart van de nacht had moeten staan opereren en de volgende ochtend aan het OK team liet weten dat hij even wat langer ging thuisblijven en pas om 10u aan zijn operatieprogramma zou beginnen in plaats van om acht uur. Het werd niet met zoveel woorden gezegd maar de teneur was duidelijk afkeurend. ‘Wat een watje’, zo klonk het besmuikt, ‘gewoon pech als je zo’n nacht gehad hebt, dat hebben we allemaal wel eens, en wij gaan gewoon door.’
Terwijl die man juist een wijze en moedige beslissing had genomen: even voor zichzelf zorgen. We zouden het allemaal moeten toejuichen, maar dat doen we niet. Stoer doen is de norm. En de vrouwen doen evenzeer mee aan dit machogedrag.

Maar niemand kan alles aan. Ik in ieder geval niet. Ik ben blij dat ik mindfulness heb leren kennen en zo beter geleerd heb te luisteren naar mijn lichaam en mijn gevoel. Want ons lichaam liegt nooit. Maar we hebben verleerd ernaar te luisteren. De scheiding van lichaam en geest slaat nergens op. Ze zijn zo één als maar mogelijk is. Als je de signalen daarvan negeert, kan dat zuur opbreken.

Gelukkig is er veel dat helpt om goed en gezond in ons vak en ons leven te blijven staan. Sporten helpt, kunst helpt, creatief zijn helpt, goede sociale contacten onderhouden, ontspanning zoeken, dat alles helpt en is belangrijk. Mindfulness helpt.

En af en toe twee verschillende sokken dragen helpt. Om je te herinneren aan het belang van zelfzorg en zorg voor elkaar. Want onze patiënten hebben niets aan een dokter die slecht voor zichzelf zorgt .

Op woe 23-10-19 start mindfulness training voor zorgverleners, 6 sessies + 1 terugkomsessie
woe 28-8-19 start algemene mindfulness training, 6 sessies + 1 terugkomsessie
steeds van 19.15 – 21.45u

Alle info op https://www.tobe-kempen.be/disciplines/mindfulness/martine-schrage-mindfulness-instructeur/

Kanal

Eindelijk ben ik eens bij Kanal geraakt. De imposante cultuurtempel gevestigd in de voormalige Citroëngarage in Brussel, ons eigen Centre Pompidou’tje, stond al lang op mijn verlanglijstje. Ik wou vooral de ruimtes zien. Over de tentoongestelde kunst had ik nogal tegenstrijdige recensies gelezen. Nu ben ik bepaald geen kunstkenner – wel een kunstgenieter – maar zelfs ik kon zien dat daar inderdaad nog werk aan was. Maar de ruimte, waauw! Die geweldige industriële volumes, ik was er zwaar van onder de indruk.
Alle bordjes uit vervlogen tijd hingen er nog: ‘auto’s bestemd voor export’, ‘oplevering nieuwe auto’s’, ‘carrosserie’, de parkeerstrepen op de vloer,… Vreemd om daar nu rond te lopen en moderne kunst te zien. Heel grappig was de plastic expo in de ‘phantom offices’. Ja, zo’n MacIntosh hadden wij vroeger nog in de praktijk in Lommel waar ik mijn huisartsenopleiding gedaan heb! Die iMac! Die panterzithoek!

Maar binnen al dit modern kunstgeweld in social-media-tijden, werd ik het meest geroerd door een prehistorisch directe vorm van communicatie: op de muur van de toiletten.
‘Je veux savoir ce que je veux’ kalkt een wanhopige jongeling op de muur.
Een andere wijze jongeling beantwoordt deze existentiële noodkreet rustig en doceert: ‘Il n’y a pas de réponse absolue à cette question! Fait! Et prend du plaisir…’

Ik weet niet waar ik het meest van geniet. De indrukwekkende architectuur van de gigantische garage? De ijverige studenten van de kunstopleiding van La Cambre die in de ateliers aan het werk zijn en waar een enorme energie van uitgaat? (Overigens ben ik meer onder de indruk van hun enthousiaste arbeid en hun überhippe stijl en uitstraling dan van hun kunstwerken, op de keramiek na die een jonge vrouw maakt aan de hand van de aantekeningen die haar oma haar heeft nagelaten). Of van het geruststellend besef dat het antwoord op de grote vragen van het leven nog altijd op het toilet te vinden zijn? Zowat de laatst overgebleven plek op aarde waar een mens nog tijd en ruimte heeft om na te denken, ver weg van het geblaat en het gebraak in het Twitterriool.
De rest van het antwoord en de wijze les gingen verloren door te smalle kadrering van de foto die ik ervan gemaakt heb. U zal er dus zelf heen moeten om het ultieme antwoord te ontdekken op de vraag wat u wilt in dit leven.
Wie zegt dat kunst niet meer bij machte is antwoorden te bieden op de grote kwesties?
Damestoiletten, laatste deur, de muur links van u.

I did it

De voet doet het goed. Hij ziet er niet uit (de foto is van dag 5 na het omzwikken), maar verder doet hij het prima.

Werken is gezond. Had ik een week vrij gehad dan zou ik de hele week met mijn voet omhoog gezeten hebben, maar nu moest ik wel aan de slag en ging het met het uur beter. Dus toen de raadpleging-met-stapschoenen best meeviel, ontstond het idee om misschien toch maar die abdijentocht te gaan stappen. Als test wandelde ik de dag ervoor naar de praktijk. Heen en terug slechts vier kilometer, maar het ging probleemloos: ook die test was weer goed doorstaan.
Mijn enkel omslaan was klote, maar erover bloggen bracht fijne nevenwerkingen mee: een stormpje aan lieve steunbetuigingen waardoor een mens al snel denkt: ach, waar heb ik het eigenlijk over? Er zijn véééél erger dingen in het leven (dat wist ik vóór het bloggen gelukkig al). En een aantal hartverwarmende voorstellen van behulpzame lieverds, waarvan deze mijn favoriete top drie vormen:
– ‘Kom maar naar mij gaan we samen netflixen, lig plat vanwege ischias, dus Netflix gaat overuren maken. Beterschap!!!’
– Mijn meditatiemaatje die me een lift aanbiedt voor het geval fietsen niet lukt.
– Schrijfmaatje Sylvia die mijn scheldtirade aanvult met het heerlijke ‘kák!’. Ja, die had er nog bij gemoeten, onthouden voor volgende keer, al vind ik drie keer enkel omslaan voorlopig welletjes.

Wij dus op Hemelvaartsdag naar Averbode. De kaarten waren we toch niet kwijt geraakt, en ik had er best vertrouwen in. Hoe erg kon het zijn?
Mocht de voet zwaar in de contramine gaan, dan kon ik me nog altijd bij een tussenpost (die er niet bleken te zijn) neerzetten en laten afvoeren…
Maar het wandelen ging prima, ik heb de tocht uit gelopen, genoten van de prachtige natuur, van een ijsje uit de Lekdreef en van een heerlijk abdijbiertje aan het einde van de tocht.
Het leuke van bloggen is alle reacties die je krijgt… én een plek om je foto’s te bewaren 🙂