Al drie zomers op rij wil ik erheen. De Panorama Zomerbar die in mijn stad neerstrijkt als de zon het asfalt verhit en de avonden van geen ophouden weten. Vorig jaar lukte het bijna. Maar pas nu, deze zomer, ben ik er eindelijk geraakt.
Na de eerste mojito was ik verkocht. De hele drankkaart moest uitgeprobeerd worden.
Pff… maar één worstje, en dan nog zo klein. Ik bevoel haar teentjes één voor één met mijn ogen dicht: een garnaaltje, een scampi, een gamba, een rivierkreeftje, en dan – haar dikke teen – het worstje.
We zitten samen in bad. Lees verder
Onlangs bracht ik met mijn zieke vadertje een paar uur door op de afdeling Spoedeisende hulp van het lokale ziekenhuis. Om halfacht ’s avonds hadden we ons aangemeld bij de balie. Iets na middernacht lag hij eindelijk aan een infuus in zijn bedje op de afdeling. Ruim vier en een half uur wachtend, hangend, maar vooral reikhalzend uitkijkend naar artsten die dan steeds ons kamertje voorbijliepen. (Klik hier voor de volledige column)
gezondNU, augustus 2017, www.gezondnu.nl
