Martine en Ingrid, u kent ze als bloggers, corresponderen ook met elkaar - al dan niet via hun bonte beestenboel - over wat het dagelijks leven met hen doet. En het aardige is: u mag allemaal meelezen.

Luid knorrend loopt Sam voor me uit de gang door. Haar staartje priemt kaarsrecht de lucht in, alleen het uiterste puntje is gebogen. Een pijltje waarmee ze lijkt te wijzen ‘hier is het te doen’. ‘Hier’ dat is haar etensbakje aan het einde van de gang. Zodra ze in alle vroegte merkt dat er iemand wakker wordt – de kunst is dus om zo weinig mogelijk te bewegen zodat je nog een beetje kan doezelen – springt ze enthousiast op ons bed en klautert op het bewegende lijf. W?e haar ontbijt voorziet, dat maakt haar niet uit, maar wel dat dat zo snel mogelijk gebeurt. Helemaal vrolijk bij het vooruitzicht op ontbijt, spint ze zo hard als ze kan, laat zich heel eventjes aaien en rent de gang in als ze denkt beet te hebben: de ontwakende mens maakt aanstalten om op te staan. Waarna dus dat luide geknor in de stille donkere gang weerklinkt.
Dagelijks ochtendritueel, heerlijk geluidje.

Niet zo heerlijk: de luide medemens.
Die komt in vele vari?teiten, hierbij een poging tot een niet-exhaustieve lijst (van hinderlijke mensen en geluiden).
De bellende mens op bus en trein – maar daar heb ik al genoeg over gezeurd.
De Facebook-scrollers die alle langskomende filmpjes afspelen zonder oortjes of koptelefoon.
Muzak in wachtkamers, koffiebars en winkelstraten… of nog erger: vrije radio vol gewauwel en reclame ertussen.
De mannen – ja, altijd mannen – die in de sauna zuchten, steunen, kreunen, hun neus ophalen, rochelen, de houten hoofdsteuntjes kletterend opzij schuiven en wellustig het zweet van hun lijven blijven wrijven.
Of die in de sauna komen om godbetert te kletsen.
De feestende buurtmens – tenminste als het feest me belet in slaap te vallen, maar gelukkig lukt me dat meestal wel met oordopjes in en het slaapkamerraam dicht.
Knetterend opgevoerde brommers.
Het nerveuze ’tsss tsss’ waarmee Marokkaanse moeders hun kinderen sussen en wat ook ‘nee’ kan betekenen. Die kinderen worden er net zo nerveus van als ik. Vanuit mijn eigen opvoeding klinkt het geluid nameljk heel anders dan zij het bedoelen: ik hoor afkeuring en afwijzing.
Luide Hollanders in Antwerpen, in de film,… Ik hoef echt niet je hele gesprek te kunnen volgen als ik zes rijen verder zit.
De piepjes van al die notificaties die mensen niet afzetten en zo onbedoeld opdringen aan hun omgeving. Vooral het standaard Andro?dgeluidje voor binnenkomende berichten is me een doorn in het oor.
De sloffende mens. Til je voeten op!
De smakkende en prakkende medemens.
De met open mond kauwgom kauwende medemens.
Lepels die hard neerkomen op potten en pannen.
Deuren en lades die de luide medemens hard dicht gooit.
Campingburen met keiharde muziek.
De afschuwelijke airco in het slaapkamertje op de huisartsenwachtpost.
De snoodaard die het waagt op zondag zijn gras te maaien of de haag te scheren. Bladblazers en hogedrukspuiten idem dito. Bekentenis: soms stofzuig ik zelf op zondag mijn tuinkamer. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen.

De Morgen gaat een groot onderzoek doen naar lawaai. Doe mee en schrijf je in voor De Oorzaak, het grootste burgeronderzoek over geluid. Al de hele week staat de krant vol artikels over lawaai en wat het met ons doet. Hoe het vele mensen vele levensjaren kost. Lawaai is dodelijk.
Ik leer veel bij uit die artikels. Dat de ervaring van geluid in grote mate subjectief is. Wat voor de ene persoon bijzonder storend is, merkt de ander helemaal niet op. Of zoals een van de journalisten schrijft: als mijn buurman op zaterdag met de grasmachine in de weer is, hoor ik dat nauwelijks. Maar wanneer hij hetzelfde lawaai produceert op zondag, irriteert me dat enorm.’
Het wordt nog complexer omdat de ervaring van geluid voor een stuk genetisch bepaald is. Er is meer aan de hand dan alleen subjectieve beleving. Zo verschilt ook de manier waarop je lichaam op geluidsgolven reageert en hoe je hersenen geluid interpreteren per persoon.
Ik zal mijn man dit krantenartikel eens onder zijn neus duwen als hij weer met zijn ogen rolt op mijn vraag om oortjes in te doen als hij zijn door zijn tijdlijnen scrolt, want h?, het is niet mijn schuld dat dat geluid zich rechtstreeks een weg wurmt naar mijn amygdala. Het is de schuld van hersenen, ik kan er niks aan doen.
‘Emoties zoals machteloosheid en bezorgdheid wegen ook door’, zo lees ik nog. ‘Zit je met het frustrerende gevoel dat wie verantwoordelijk is voor het lawaai het zou kunnen vermijden maar niets doet?’
Ja, nu snap ik waarom de bus-beller mij zo tot waanzin drijft.

‘De waterkoker van mijn moeder ’s morgens in de badkamer’, zou mijn dochter nog toevoegen aan deze waslijst van ergerlijke geluiden. ‘En als ze uit ochtendlijke klunzigheid weer maar eens haar haarborstel laat vallen.’ Plastic op een harde vloer, aauw!
Nog pijnlijker aan haar jonge oortjes: het gezoem van de leeslamp in de woonkamer. Wij horen dat niet meer, ouder worden heeft soms zijn voordelen.

Ik dacht altijd dat er niets heerlijkers was dan een kat te zijn. Sam knort lekker overal doorheen. Maar sinds ik Ingrids vis heb leren kennen, begin ik te denken dat dát het walhalla moet zijn. Welbeschouwd is de hele leefwereld van zo’n vis één gigantische koptelefoon.