Schrijfmaatje Daan schreef een stuk over zijn keuze om kindvrij door het leven te gaan. Kindvrij als in ‘er bewust voor kiezen om geen kinderen te hebben’.
Daar wilde ik meteen zoveel op zeggen dat ik er zelf maar een blogje aan wijd. En dat heeft niet tot doel om hem op andere gedachten te brengen, wel integendeel. Ik heb grote bewondering voor wie al zo jong zo bewust in het leven staat dat hij dit soort levensgrote beslissingen durft nemen. Ik had dat niet. Ik rolde gewoon door alle fasen van het leven en volgde daarbij de geijkte paden, haast zonder erbij stil te staan. Studeren, verliefd worden, samenwonen, trouwen, kinderen, bouwen, het ging allemaal vanzelf zo leek het wel. Volgde ik een soort van oer-intuïtie, was het gewoon instinct? Of was mijn onbewust manier van keuzes maken uiteindelijk precies de bedoeling?
Ooit heb ik jankend voor een zenmeester gezeten die mij rustig uitlegde waarom hij bewust geen kinderen had. Op dat moment sloeg de waarheid – of wat ik toen dacht dat de waarheid was – bij mij in als een bom: ik had het verkeerde leven gekozen. Hoeveel ik ook van man en kinderen hield, ik had moeten doen als die zenmeester en er nooit aan beginnen. Dat was in de tijd dat ik dacht dat ik zo’n einzelgänger was dat alleen een kluizenaarsbestaan mij gelukkig zou maken.
Met die zenmeester bleek achteraf vanalles mis, maar op dit punt had ik wel bewondering voor hem. Afwijken van gebaande paden vergt moed.
Kinderen zijn een radicale keuze. Kindvrij blijven is dat ook. Ik heb nog wel wat suggesties voor een middenweg:
– je kunt je kinderen laten opvoeden door je partner. Wij hebben hier thuis dertien jaar lang tot grote tevredenheid van alle partijen de rollen omgedraaid: ik nam de kostwinnersrol op mij als vrouw, mijn man was huisman.
– voor Daans schrikbeeld van een stel rondschreeuwende irritante koters – waar ik ook een grondige hekel aan heb – zijn er ook oplossingen: laat je kinderen opvoeden door een militair (mijn man dus) en laat ze school lopen in een Jezuïtencollege. Gevolg: met onze kinderen kon je overal komen. Ik herinner me geen enkele hysterische situatie, of het moet zijn dat ik ze allemaal verdrongen heb.
(En maar hopen dat de kinderen er geen trauma’s aan overgehouden hebben.)
– verder worden kinderen vanzelf groot en er is niets zo leuk als deze mensjes volwassen zien worden met hun heerlijke eigen persoonlijkheidjes. Zo breken er ook vanzelf weer kindvrije fases aan in ons leven en ja, daar kunnen wij erg van genieten.
De zenmeester ging dus door met zijn kindvrije leven en met mij kwam het ook helemaal goed. Ik heb namelijk de leukste kinderen van de hele wereld. Ik wel. Dat denkt u natuurlijk ook van de uwe en zo hoort het ook en zijn we allemaal weer tevree.
Ik was helemaal niet zo baby-minded en had nooit een keiharde kinderwens, ik was er gewoon niet mee bezig. De babies van anderen konden me maar matig boeien, maar toen ik de dertig naderde was het ineens tijd. Ik herinner me nog dat we met onze verse sterren en strepen – ik was als huisarts het Nederlands leger in gegaan en was net majoor geworden – aan de bar hingen in Hilversum en dat we een beetje lacherig aan elkaar vroegen wat we nu eens voor nuttigs met ons leven gingen doen. ‘Ik denk dat ik maar eens zwanger ga worden’, opperde ik daar jolig aan die bar. In rap tempo kwamen er toen twee heerlijke jongens en een paar jaar later nog een geweldig meisje.
De waarheid is dat ik compleet vereenzaamd zou zijn zonder gezin. Dus al was het allemaal niet heel bewust, toch heeft mijn jongvolwassen, ongerepte en onbezoedelde zieltje destijds in al zijn wijsheid precies de juiste keuzes gemaakt.
Het is niet omdat je er niet lang en breed over gecontempleerd hebt, dat een keuze niet heel wijs kan zijn. Als het hart kiest, heb je maar te volgen.
