Met een croissantje achter de kiezen en wat digitale krant, zijn we klaar om erin te vliegen op dag twee van de fietstocht. Ik zadel de fiets weer op maar de batterij blijkt nog niet helemaal opgeladen. Niet erg, ik moet toch nog uitchecken bij de B&B waar ik gelogeerd heb, dus hopelijk is hij tegen dan 100% vol: vier blokjes.
Dat eventjes afrekenen duurde nog een heel eind: de dochter des huizes lag nog in haar bed, en verder was er niemand thuis blijkbaar. Ocharme, kind van zelfstandigen hè, zelfs in een extra vakantieweek mee moeten werken. In ieder geval was mijn batterij nu wel echt vol.

Om 9.20 vertrokken. Voor ’t eerst dit voorjaar in korte broek.
Ik heb er zin in, en de fiets ook. Het is net of die vlotter loopt na gisteren weer eens goed gerodeerd te zijn. Of zijn dit die ‘goeie benen’ waar renners het te pas en te onpas over hebben?
Geen wind (so far), wel vliegjes met hopen. Het is zalig fietsen door het ontwakende Waasland. Op het pittoreske kerkpleintje van Moerbeke-Waas drink ik mijn koffietje met een speculaaskoek erbij. Het is er muisstil. Om de hoek ligt een prachtig gemeentehuis en vooral het park daarbij ziet er prachtig uit. Man, hoe mooi is dat hier?
Het is zalig fietsen vandaag, het motortje zoemt dat het een lieve lust is, en als ik een katje was, zou je mij nu ook horen spinnen van puur genot. Is het het mooie weer dat me in deze opperste staat van gelukzaligheid brengt? Of het fietsen? Of beide?
Antwoord: ja en ja en ja.
Vraag: is deze volledige zen-staat-van-zijn te bereiken zonder een portie gezonde beweging? Ik denk haast van niet…

Eindeloos lange zalige fietspaden (kijk maar eens naar de foto – het vogelgezang moet je er maar bij fantaseren), maar het fietsen schiet niet op. Er is zoveel moois te zien dat ik om de haverklap stop om foto’s te maken. Kijk nu naar die bontgevlekte schaapjes met hun lammetjes in de wei. Hees blatend komt het grootste lammetje nieuwsgierig kijken wat ik aan het doen ben. Om daarna stoer bovenop zijn knollenberg te klimmen, terwijl beneden een ander lammetje zich tegoed doet aan de melk van moeder schaap, het staartje hevig kwispelend in de lucht.
En als ik niet moet stoppen voor mooie natuurfoto’s, is het wel om foto’s te maken voor mijn #TrashTuesday blogs. Ongelooflijk hoeveel promotie in deze regio wordt gemaakt voor zwerfvuilrapers.

Ik moet echt stoppen met foto’s maken want zo geraak ik nooit in Brugge.
Maar dan is er alweer een mooi bos: het Kloosterbos. Foto! Want hier wil ik zeker een keer terugkomen.
Op een haar na passeer ik later de Nederlandse grens. Oef, net geen Coronaregel overtreden.

Ondertussen is het Waasland naadloos overgegaan in het Meetjesland en slaat de kerkklok van Assenede al de noen. Ik heb er pas 37 kilometer op zitten.
Gelukkig gaat het hier nu op die lange windstille fietswegen vlot vooruit.
Of tenminste, zóu het vlot vooruit kunnen gaan, moet ik eigenlijk zeggen, want is het niet het mooie landschap dat me halt doet houden om foto’s te maken, dan zijn het wel zinnen voor mijn reisblogje die me te binnen schieten en dringend neergeschreven moeten worden voor ze weer verdwijnen.
Al helpt dat neerschrijven van die zinnen niets. Het enige effect daarvan is dat het de weg vrijmaakt voor alweer nieuwe zinnen om op te ploppen in mijn hoofd.
Het fietsen heeft de stop uit de fles gehaald en nu is de geest uit de fles. De zinnen blijven maar stromen. Zo gaat dat nu eenmaal als ik in mijn hummetje ben. En dat ben ik.
Al zou het nóg mooier zijn om dit met z’n tweetjes te kunnen doen, maar mijn man fietst niet graag. En eerlijk is eerlijk: elke tien minuten halt houden voor een foto of een paar zinnen is niet leuk, dat snap ik wel.
(Volgende week gaan we wel samen de tuinkamer onder handen nemen. Die staat er ook alweer bijna acht jaar (ik heb het net opgezocht: augustus 2014) en heeft dringend een onderhoudsbeurt nodig. De onderste planken zien af van het vocht en slaan groen uit. Schimmel zegt de tuinman.)
Dat is dan weer het handige van wandelen. Stappend kan je nog wel wat woorden neerkribbelen, op de fiets lijkt dat nergens op. Al had ik wel een hele constructie gemaakt met een plankje om onderweg wat op te kunnen schrijven, maar die constructie ligt thuis.
Misschien toch eens een dictafoontje aanschaffen voor op de fiets? (Nee, die op de iPhone is niet handig, dat heb ik al uitgeprobeerd. Bovendien is uitschrijven van ingesproken zinnen veel minder aangenaam dan van papieren aantekeningen. Spraakherkenningssoftware installeren zeg je? Zeeeeg… we zijn wel op fietstocht, hè. Het is al erg genoeg dat ik mijn laptop overal mee naartoe sleur. Al die high tech… trop is teveel. Oh ja, nog even over die telefoon die niet handig is als dictafoon: dan loopt ook de batterij te snel leeg, wat lastig kan zijn als je hem ineens dringend nodig hebt. De weg kwijt bijvoorbeeld en op de gps moeten rijden. Of geen overnachtingsplek vinden en dan plots veel moeten surfen en bellen. En ja, ik heb een powerbank bij. Maar nu houd ik erover op, ben al veel te ver afgegleden van het onderwerp.)

Waar waren we? Ah ja, kleine detour om even te plassen en dan schrijfverbod tot knooppunt 96. Dat is slechts zeven knooppunten te gaan. Ik foetel wel een beetje: ik leg het notablokje dwars in mijn fietsmandje zodat ik toch schots en scheef wat steekwoorden kan noteren als de nood te hoog is. Dat rammelt wel. Jammer dat die stevige constructie thuis stof ligt te vergaren.

Mijn maag begint te knorren. En binnen de honderd meter na mijn zelfopgelegde schrijfverbod, zak ik al genadeloos voor de test. Ik kan het gewoon niet – níet schrijven. Het lukt niet. Als ik gelukkig ben, moeten de woorden eruit. (Als ik ongelukkig ben, of boos, ook.)
Ook stap ik nog even af om mijn fluo windstopper uit te doen en mijn zonnebril op te zetten. Zo warm is het ondertussen al geworden.
Even intermezzo: je mag me trouwens te rusten leggen op de Parkbegraafplaats in Bassevelde als mijn tijd gekomen is. Een vrediger plek heb ik zelden gezien.

Wat een weer, wat lekker die windstilte vandaag, zelfs wind mee. 61 Kilometer al gefietst ondertussen en nog maar één batterijblokje verbruikt van de vier.
Goeie keuze trouwens ook vanochtend om dat shortje aan te trekken. De zon heeft al een mooi fondke kunnen leggen voor het blotebenenseizoen dat eraan zit te komen.

14U, lunchpauze. Ondertussen zijn het de kenmerkende jaagpaden van de Damse vaart die het landschap vormgeven. Ik zet me in het gras tegen een boom en eet met smaak mijn pistoletje met kaas, een snee peperkoek en een appeltje toe. Een flinke beker rozebottelthee erbij, want van fietsen krijg je dorst. De chocoladereep die ik nog van thuis had meegenomen, moet ik weggooien. Helemaal gesmolten.
Met al die bomen hier rond me, bedenk ik dat ik hier gerust even mijn hangmat zou kunnen ophangen voor een kleine siësta. Er is geen haast.
Toch maar niet… het is hier net niet verlaten genoeg om op je gemakt te zijn. Daar zijn deze fietsroutes te populair voor. Zeker met dit mooie weer.

En dus stap ik op voor de laatste etappe en fiets nu recht naar Brugge. Daar wacht me het beste terras van de stad: dat van mijn zus ?
Een drankje, een soepje, een babbel en dan een heerlijke tajine met 2 rode puntpaprika’s, 1 oranje paprika, 2 pastinaken, 2 zoete aardappelen, 3 wortelen, 3 ajuinen, een bokaal kikkererwten, 1 venkel, 1 courgette, 1 aubergine en stukjes lams- merguez- en chipolataworstjes. Het geheel gekruid met veel kurkuma, komijn, peper, chilivlokken, raz el hanout, géén zout en heel veel liefde.
Daarbij een Siciliaans wijntje van een Nero d’Avola druif. En gemberwater.
Aan tafel!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na 96 kilometer in de benen – de batterij van het stalen ros moest onderweg voor de zekerheid even bijgevoederd worden, zoveel wind tegen hadden het stalen ros en ik verschalkt – met een heerlijke plons het water in duiken? Veel beter wordt het niet. Terwijl ik daar zo dobberde, realiseerde ik me dat het zeker een jaar geleden was dat ik nog eens gezwommen had. Thanks to the Rona. Of nee, toch niet: op onze zomerwandelvakantie in de Oostkantons was er in Sankt Vith ook een zwembadje in het hotel geweest.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Het plan was een fietstocht naar Brugge, voor een bezoekje aan mijn zus en eigenlijk vooral om een doel te hebben. Ergens naartoe fietsen is altijd leuker dan gewoon een rondje. Frank Deboosere beloofde drie dagen schitterend weer, en zoals bekend moet ijzer gesmeed worden als het heet is, dus hop: de zakken ingepakt en weg was ik.
Mooi weer was het zeker, maar tjonge wat een wind. Zeker 35 kilometer langs het kanaal wind op kop. Flink trappen geblazen dus, en ondertussen luister ik naar de podcasts waar mijn zussen me over getipt hadden: een podcast over narcisme op radio 1. Zeer beluisterenswaardig, zeker omdat ik nu al twee keer in de netten van een narcist verstrikt ben geraakt. Gelukkig zijn mijn verhalen een pak minder dramatisch dan de verhalen die ik in de podcast hoor. Maar toch, het blijft heftig.
Luisterend maal ik vlot de kilometers weg en als de drie afleveringen afgelopen zijn, dient SoundCloud me spontaan een dancetrack op met heerlijke beats. Ook dat trapt lekker weg. En zo ben ik ineens al in Antwerpen. Daar wachten me twee stevige hindernissen: een hoge trap af een stukje voor de Londenbrug en even later blijkt de fietslift van de voetgangerstunnel naar Linkeroever defect. Gelukkig zijn er steeds bereidwillige sterke mannen die me helpen met mijn loeizware fiets. Alleen zou ik dat echt niet gekund hebben.
Volgen wat vlotte stukjes lang het mooie Galgenweel – ach, waar is de tijd dat we daar ooit nog naar een openluchtvoorstelling geweest zijn van Vitalski en Johan Petit? – enzovoort enzoverder tot het in Beveren spaak loopt. Wat een waardeloze bewegwijzering daar!
Op een gegeven moment ben ik het gewoon beu, al dat verkeerd en dan weer terug rijden. Ik open Google Maps en zet rechtstreeks koers naar Zelzate, dan maar even langs de grote baan. Daar hoop ik terecht te kunnen in B&B Tolkantoor, maar gisteren kreeg ik daar de voicemail en op een mail kwam ook geen reactie. We zien wel.
Onderweg krijg ik nog een telefoontje van Stad Turnhout over iets in de Kruispuntbank, georganiseerd als ik zelfs onderweg ben, noteer ik alles op een briefje en fiets dan weer verder.
Wederom kom ik door grote lappen open veld waar de tegenwind weer vrij spel heeft, de batterij begint vervaarlijk laag te zakken.
Ook dan is er weer redding in de buurt. Een vriendelijk ouder echtpaar is bezig met de lenteschoonmaak van hun oprit en terras, en daar mag ik even de batterij opladen. Die van de fiets én mijn eigen batterij. Ik krijg een stoeltje in de zon aangeboden en smikkel mijn kaasboterham op met een warme chocomelk erbij. Tegen dan is het al 16u en zou de B&B bereikbaar moeten zijn. Inderdaag krijg ik de eigenares aan de lijn, maar de B&B is gesloten, dus geen Tolkantoor voor vannacht. Ik google en bel een beetje in het rond maar overal óf onbereikbaar óf nul op het rekest.
Als ik echt niks vind, zijn er nog twee opties: bellen naar mijn Ertsveldse vriendin – nee dat is niet Marina Wally – of mijn hangmat ergens tussen de bomen hangen. Dat laatste vind ik best nog wel spannend. Zal het niet veel te koud zijn zo ’s nachts? Zal ik niet heel slecht slapen zo’n eerste nacht in een hangmat en vervolgens stijf en brak terug die fiets op moeten?
Maar toch wil ik zo’n hangmatnacht wel eens uitproberen, want dat gaat ook mijn slaapplek worden voor de nachten tijdens de pelgrimstocht in Zweden deze zomer.
Ik passeer een camping en wil daar eens gaan horen of ik mijn hangmatje kan ophangen, maar de camping is gesloten. Gelukkig kan ik er wel even naar het toilet. Het is al bijna zes uur en ik ben de hele dag nog niet gaan plassen. Fietsend kan je dat lang inhouden, wandelend niet, is mijn ervaring.
Dan rinkelt de telefoon. B&B Fruithof Tack belt terug op mijn achtergelaten voicemailberichtje: ‘ja hoor, kamers genoeg hier, kom maar af.’ Halleluja, praise the lord, ik heb een slaapplekje.
Er wacht me een allerhartelijkste ontvangst, en als de gastvrouw mijn beteuterde gezicht ziet als ze vertelt over het zwembad op het dak – ik heb natuurlijk niet aan badkleding gedacht – komt ze zelfs aanzetten met een plastig bak vol badpakken en bikini’s. Op goed geluk vis ik er één uit, en die past nog ook.
Zo snapt u nu die plons in het begin van dit stukje.
En nu ga ik eten. Ik heb er honger van gekregen.

Van de lonkende biertjes in de koelkast ben ik afgebleven terwijl mijn Marokkaanse harissasoep stond op te warmen. Met de pot vol Milka paaseitjes lukte dat niet.
Dat fietsen we er morgen wel weer af.
Voor ik onder de wol kruip, kijk ik nog een beetje TV. Geen nieuws voor mij vandaag, ik ben veel te hard aan het genieten van mijn sabattical om het plezier te laten bederven door de De Cijfers. Wel een heerlijke feelgood dosis Liefde voor Muziek.
Dan vallen mijn oogskens toe. Slaapwel!

• 

• 

Winkelsbroek is bij deze uitgeroepen tot properste natuurgebied van Turnhout.
Voor de zekerheid heb ik altijd vuilzak en prikstok bij me, maar buiten de aanlooproute en de onvermijdelijke propjes toiletpapier, viel er amper iets re rapen.
Het was er dan ook heerlijk wandelen eergisteren.

Hoe anders dan een paar weken geleden. Herinnert u zich die week in februari nog dat de regen met bakken uit de lucht bleef vallen? Onophoudelijk bleef het stromen. Toch trok ik er op een droge ochtend op uit.
Ik was nochtans gewaarschuwd – los van het feit dat sowieso een ‘broek’ in de naam al niet veel goeds voorspelt. Dat betekent nattigheid. Dwars over het wandelpad was een hek neergezet om de doorgang af te sluiten met daarop in koeien van letters ‘Overstroming. Niet toegankelijk!!!’.
Maar nee hoor, deze eigenwijze tante moest en zou erdoor.
Dat lukte nog een behoorlijk eind.
Het leverde naast prachtige plaatjes – stuk voor stuk konden ze zo geplukt kunnen zijn uit een zenreclamefolder – ook een paar natte sokken op. Bijna toch, want toen het pad echt abrupt ophield en ik voor een vijver kwam te staan (onmogelijk in te schatten hoe diep die kon zijn), koos ik toch maar eieren voor mijn geld en keerde wijselijk op mijn stappen terug. Voor een zwempartij was het nog niet echt het seizoen.

Bij wijze van vervroegd verjaardagscadeau, lag er toch één serieus stuk zwerfvuil tussen de modder en de struiken: een vrolijke paars met gouden ‘happy birthday’ ballon! Dát had je nou niet hoeven doen ?
De ballon was wel gescheurd, het was tenslotte zwerfvuil, maar ik kon het gebaar wel smaken.

Ondertussen genoot de mindfulness leraar in mij van het uitzicht van die kronkelende vlonderpaadjes over het water. Zesendertig foto’s heb ik ervan gemaakt.
En omdat die mindfulness leraar in mij u even hard wil laten genieten van uw zenmoment, hierbij de magische formule waarmee u iedere wandeling – hoe lang of kort ook – kunt omtoveren tot een pure mindfulness ervaring. Daar is niet veel voor nodig. Hoor, zie, ruik, luister, voel, alles wat de natuur je te bieden heeft, en zeg dan zachtjes in jezelf, bij elke stap:

I have arrived, I am home,
Nowhere to go. Nothing to do. No one to be.

Soms biedt het leven je een kronkelpad, soms is het kaarsrecht.
En wat als je pad plots stopt?

Enjoy the view, take a cup of tea and relax.
Je bent precies waar je moet zijn. Nowhere to go. Nothing to do. No one to be.

• 

• 

• 

Het was een heuglijke dag vandaag.
De dag begon met één kaarsje op de kikkererwtenbrownie en één ballon aan mijn stoel (aan 53 is geen beginnen meer aan), en dan een zalig ontbijtje op het beschutte terrasje van mijn tuinkamer waar de zon net kwam piepen en het kwik zo net boven de 10°C tilde – zoals u zich wellicht herinnert het criterium om buiten te eten en zo het positief geteste kind weer even te kunnen luchten. Met ons achterste neergevlijd op een warm schapenvachtje zaten wij daar om 7.45u te smullen van de prachtige ontbijtmand die vriendin Marie had laten bezorgen bij wijze van verjaardagscadeau. ‘Mama, Marie is echt té lief,’ stelde mijn dochter nuchter vast.
Daar kon ik me alleen maar bij aansluiten.

Ik werd overladen met cadeaus.
Van Wim kreeg ik centen om mijn wandeluitrusting voor de zomer te vervolledigen. Dat wordt dus een Garmin inReach mini satelliettelefoontje. Hopelijk niet nodig, maar het zou toch zonde zijn om in een onherbergzaam Noorden het leven te laten door een domme enkelverzwikking ofzo, ik zeg maar wat.
Mijn dochter verblijdde me met een paardrijles. Huh?? Ik op een paard??
Dat moet geleden zijn van in mijn tienerjaren. Een wilde rit op Destiny, de pony van vriendin Anke, die op hol schoot waardoor ik met een elegante duik ondersteboven in de beek belandde en met een stekelhoofd vol riet en kroos weer boven water kwam. Laat ons deze keer duimen voor een iets zachtere afloop.
Mijn zoon die me vereerde met zijn aanwezigheid aan het ontbijt. Op vijftien meter afstand natuurlijk. Hij raakte niet goed uit zijn bed en was mijn verjaardag eigenlijk ook vergeten, maar na een jaar op en af lockdown en nu alweer een week in strenge isolatie, vergeef ik hem – en bij uitbreiding de hele jeugd – alles. Hij wás er toch maar. En ’s avonds trakteerde hij – bij wijze van afwisseling van de diepvrieskliekjes – op take away. Maar de diepvrieskliekjes waren al ontdooid, dus die take away houden we tegoed voor zondag.
Voorts verblijdde de verre zoon me nog met een attent telefoontje en daarna werd ik getrakteerd op een supervlotte Covid-test. (Wat heeft Turnhout dit samen met de huisartsen toch goed geregeld met die drive-in!)

Toen ik van die vermaledijde test af was, strekte de rest van de dag zich uitnodigend voor mij uit. Gezwind besteeg ik weer mijn trouwe stalen ros en fietste verder voor mijn dagelijkse wandeling.
Laat ik eens gek doen, bedacht ik al trappend, en een wandeling kiezen buíten de gebruikelijke perimeter rond mijn stad. Het gewoontedier in mij houdt zich aan een strikt dieet van Liereman-Vennengebied-Winkelsbroek, maar deze keer fietste ik door naar Ravels. Ik wilde nog eens de tien kilometer van de Bruggeskes wandeling doen door de Ravelse gewestbossen.
Dat leverde nog een stevige omweg op en geploeter door diepe sporen mul zand, want het jaagpad langs het kanaal was opgebroken. Ondertussen bliepte mijn telefoon dat het een lieve lust was, en de hartjes, feesttoeters en champagneglazen buitelden over elkaar heen en spatten van het schermpje. Een mens zou zich van minder feestelijk gaan voelen, zelfs op zijn drieënvijftigste.
De wandeling was heerlijk, hij duurde precies 22 222 stappen en leverde weer een vracht blogideetjes op. Dat gebeurt zo als ik wandel en mijn gedachten alle kanten op laat waaieren. Bij wijze van cadeau aan mezelf, onthief ik me voor één keer aan mijn zwerfvuilraap-plicht. Je bent tenslotte jarig voor iets.
Op een sprookjesachtige plek in het bos, nam ik nog een thee-en-koekjes-pauze en schreef alvast wat blogideetjes op.

’s Avonds bestond het feestmaal wederom uit diepvrieskliekjes, maar wel met speculaasijs van de Zwaluwhoeve toe.
Als uitsmijter bracht de dag nog een laatste cadeau: al onze testuitslagen negatief! We kunnen de wijde wereld weer in. Ach, we zijn al blij met de supermarkt. Met de kliekjes hebben we het voorlopig wel weer gehad.

• 

• 

• 

• 

PS: naar het schijnt is een lege diepvriezer ongunstig voor het energieverbruik. Er zit dus helaas niks anders op dan terug naar de Zwaluwhoeve te fietsen en alle vrijgekomen ruimte te vullen met ijs.
Ik kan het ook niet helpen.

’t Is erg om te moeten zeggen, maar de recepten van het blad waar ik al jaren een vaste column voor schrijf, trekken op niks.

Iedereen die mij kent weet dat ik twee linkerhanden heb in het huishouden – of, juister gesteld, geen handen – en dat het met koken al even erg gesteld is, dus het zou aan mij kunnen liggen. Maar ik denk dat het aan de recepten ligt. Het mocht al een wonder heten dat ik uberhaupt weer aan het koken en bakken was geslagen. De ‘sabattical’ is daar natuurlijk grotendeels debet aan. Ik heb ineens zeeën van tijd, en kan wegens de lockdown en de quarantaine geen kant uit. (Gelukkig ben ik gezegend met een rijk innerlijk leven, zoals dat dan heet. In mijn hoofd valt er altijd een hoop te beleven.) En onze quarantaine die hopelijk na vandaag voorbij is, vraagt om creativiteit: als er dan helemaal niks meer kan, wil je toch zorgen dat iedereen de moed erin houdt. En waarmee lukt dat beter dan met eten? Die driemaal daagse onderbreking van de eeuwige monotonie der zoommeetings en afstandsleren.
Het zal dus voor het eerst geweest zijn dat ik een recept uit dit blad maakte. Twee recepten zelfs. Want het is niet omdat we lekker willen eten dat het ook ongezond zou moeten zijn. Zéker in een quarantaine!

Maar dat viel tegen. De yoghurtcake was werkelijk waardeloos, er was geen zweem van yoghurtsmaak in te bespeuren, terwijl de foto ons met een cheesecake-achtig-fata-morgana al het water in de mond had laten lopen. En de kikkererwtenbrownies zagen dan inderdaad wel brown, maar verder hield elke vergelijking met een brownie op.
Daar viel dus maar weinig eetplezier aan te beleven.
De diepvries hebben we onderhand trouwens ook wel leeg gegeten, ook dat levert geen sprankelende spijzen op.
De dagelijkse verse soep was wel een opkikkertje en zorgt geheel op eigen kracht voor een stevige lading vitamientjes. En wat ook leuk was: we aten zoveel mogelijk buiten. Zolang de temperatuur niet onder de tien graden zakte en we in het donker vork en mes nog van elkaar konden onderscheiden, waren wij buiten te vinden. Het positief geteste kind kon dan ook even gelucht worden en mocht op vijftien meter afstand deelnemen aan de gezinsmaaltijd. Zijn bordjes werden gehandschoend gebracht naar de neutrale tussenzone, alwaar hij ze dan zelf kwam ophalen.
Verder konden onze drie kinderen broederlijk samen World of Tanks spelen, een digitale overwinning op lands- en quarantaine-grenzen.

En zo bleef alles peis en vree, en overleefden we ook dit spektakel weer glansrijk.
Zonder yoghurt cake en kikkererwtenbrownies. De derde foto op de receptenpagina toont een uiterst verleidelijke lila bosbessen-bavarois. Ook al zo’n schitterend plaatje.
Ik trap er niet meer in.

Vandaag had ik een fijne ervaring: ik kon hele stukken van de straat die ik een paar dagen geleden nog opgeruimd had, gewoon doorfietsen zonder te moeten afstappen om zwerfvuil op te rapen. Toen ik de hele straat door was, had ik maar een halve zak zwerfvuil bij elkaar geraapt.
Een mens leert in het leven al gauw zijn doelen naar beneden bij te stellen en met zwerfvuil rapen is dat niet anders. Ik word al blij van slechts een halve zak rommel. Geen rommel zou nog mooier zijn, maar dat lijkt voorlopig een utopie.
Al ben ik blij met alles wat ik op dat vlak tegenkom: veel complimenten en aanmoedigingen, ik kom mede-zwerfvuil-opruimers tegen (dat geeft altijd een blije boost) en afgelopen weekend in de Liereman waren de twee mensen die ik aansprak super behulpzaam. Eén man nam zonder dralen mijn volle zak mee in zijn auto en beloofde die bij het bezoekerscentrum af te zetten en een andere mevrouw bij wie ik aanbelde toen de volgende zak vol was, vond het ook geen enkel probleem om hem daar te laten staan tot hij meegenomen zou worden door de ophaaldienst die ik ter plekke daarvoor een mail stuurde.
Helaas was het antwoord van de gemeentelijke ophaaldienst een droog: ‘We halen enkel zakken op ons eigen grondgebied en niet van een buurgemeente. Dit is er dus eentje voor Oud-Turnhout.’
Tja. Je zóu ook kunnen overwegen om je zwerfvuilruimers maximaal te ondersteunen en bijvoorbeeld schrijven: ‘Fijn, Martine, dat je zo enthousiast voort doet. Alleen halen wij enkel op in Turnhout zelf. Maar geen nood, ik neem zelf contact op met Oud-Turnhout, dus de zak zal zeker opgehaald worden. Nog bedankt voor je inzet!’

Maar ik snap dat dat teveel gevraagd is.
Gisteren trouwens de Visbeekstraat opgeruimd samen met Marie. Het resultaat: maar liefst vier tot de rand gevulde zakken.
Prikkend en pokend babbelden we over vanalles en nog wat en toen kwam Oud-Turnhout weer ter sprake. Blijkbaar had de stad gevraagd om vooral even geen zwerfvuil te rapen, want er was een grote opruimactie gepland met allerlei verenigingen en dan zouden die niks meer te doen hebben.
Haha, goeie mop! Alsof zwerfvuil ooit op is. I wish!

Nog een ander zwerfvuildingetje uit de krant: België zou overwegen om statiegeld op blikjes te gaan heffen. Doen! Liever vandaag dan morgen.
Al maak ik me niet teveel illusies over het effect. Wie nu achteloos zijn blikjes in de berm gooit (of sloot of natuur of…), zal voor die paar centjes echt niet ineens moeite gaan doen om zelf zijn rommel op te ruimen.
Over blikjes gesproken, ruwe schatting: zeker een derde van alle blikjes die ik vind zijn Red Bull blikjes. Wat een troep. Dan volgt Coca Cola en ook Mc Donalds is een grote bron van zwerfvuil. Maar even goed vind ik huisvuilzakken vol pampers. Je houdt het niet voor mogelijk wat ik allemaal vind.
Iemand nog een fietspomp nodig? Of een volledig uitgetekend bouwplan voor een nieuwbouwwijk?
Eén adres: dat huis met die berg zwerfvuilzakken voor de deur.
Voor morgen staan er ELF zakken klaar om opgehaald te worden.
Nu gij weer.