Met grote slagen zwem ik de zon tegemoet door een spiegelgladde zee. Het is halfzeven in de ochtend. Uitnodigend en lieflijk strekt het water zich voor me uit. Tot de horizon waar de vlakke zee naadloos opgaat in de al even vlakke, strakke, heldere lucht. Er is verder niemand.
Ik heb het strandje, de zee en het steigertje voor mij alleen. Na mijn ochtendmeditatie op dit strand, neem ik een duik.
Mijn rode handdoek heb ik om de reling geknoopt, al is de kans dat hij wegwaait nihil. Er staat geen zuchtje wind.
De zeebodem daalt oneindig langzaam, ik kan overal staan. Het veilige gevoel dat er niets kan gebeuren. Geen bescherming nodig. Geen badpak ook. Totale vrijheid.
Als ik opgedroogd ben in het ochtendzonnetje, kleed ik me terug aan en installeer me met koffie en een peperkoek-boterham in de ligstoel met het boek dat me in zijn greep heeft. Pas over een uur zal de rest van het gezin uit zijn nest komen.
Tot die tijd heb ik het paradijs voor mij alleen.
Vijf voor tien is het op de torenklok waarop ik uitkijk vanachter het zware eiken bureau in mijn kloosterkamer. Ik heb me net geïnstalleerd in deze gastenkamer in de abdij waar ik het hele weekend mag komen schrijven. De kamer heet S. Aldericus.