Voor de allerlaatste keer steek ik de sleutel in het slot om de praktijk te openen. Terwijl het rolluik omhoog rolt, tel ik de peuken op de stoep. Vertrouwd beeld. Ik zwaai naar een patiënt die langs komt fietsen en ook aan haar dag begint. Dit is mijn laatste werkdag hier. Ik weet het, maar kan het niet bevatten. Vijftien jaar lang reed ik elke werkdag van Turnhout naar Tilburg en na vandaag stopt dat.
Misschien is het wel goed om eens per tien, vijftien jaar schoon schip te maken in je leven. Verhuizen, je baan opzeggen, of grote schoonmaak in je relatie. Oude rommel opruimen, ontdoen van ballast die het systeem vertraagt en doet haperen. Ruimte maken in kasten en in je hoofd. Het is ongelooflijk wat ik hier in die jaren bij elkaar verzameld heb. Bergen aantekeningen en mappen van nascholingen, vergaderingen, cursussen, contracten en overleg gaan de papiercontainer in. Alles wat ik nodig heb, zal ik wel op het internet terugvinden. En heb ik toch wat te veel weggegooid, dan is dat een mooie oefening in loslaten.
Het stemt me verdrietig dat ik geen andere mogelijkheid meer zag dan hier te stoppen, het spijt me dat het ons samen niet gelukt is om het werk werkbaar te houden. Zo doorgaan was geen optie meer, dan zou ik een keer omvallen, daar kon je donder op zeggen. Ik stap uit de maatschap en laat mijn patiënten achter in de handen van een goede opvolgster. Ik hoop dat zij zich kan handhaven in deze drukke praktijk. Ik gun het haar.
Het liefst had ik gewild dat deze wijk eindelijk werd erkend als achterstandswijk. Dat is hard nodig. Maar ik ben onderweg de hoop kwijt geraakt dat dat gaat lukken. Het kan niemand wat schelen, zo hebben we gemerkt. We voelden ons in de steek gelaten. Natuurlijk hebben we zelf steken laten vallen. Maar… overheid, Nivel, LHV, Kring, waar bleven jullie?
Het afscheid is ook warm. Patiënten overladen me met bloemen en bonbons, met knuffels en afscheidszoenen. de meest hartverwarmende zinnen lees is ik op de stapels kaartjes die ik krijg. Misschien was dit wel de mooiste:
‘Bedankt voor wie je bent. Hoe je bent en wat je voor ons deed. Iemand die ons “echt” kent. Dat deed ons goed. Frans en Rika’
Daar bleek dit weggaan ook goed voor: beseffen hoe belangrijk een huisarts is voor de mensen. Hoeveel je blijkbaar voor hen betekent. Vooral voor degenen met wie het contact niet altijd even soepel liep. Deze erkenning en waardering heeft me veel goed gedaan.
Ik ga nu op zoek naar een werkplek waar een mens nog mag ademen tijdens het werk. En heb er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken.
(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)