* we’re back *

Dat mindfulness heilzaam is voor lichaam en geest, daarvan hoef je mij natuurlijk al lang niet meer te overtuigen. Toch ben ik er nóg meer van overtuigd geraakt na het zien van ‘My Year of Living Mindfully’ , de film van journaliste Shannon Harvey. Tot 3 juni kan je de première van deze film gratis online kijken, dus grijp die kans!
Ik weet het, ik zou het er niet meer over hebben, maar de film is zo inspirerend en ook ik heb af en toe een zetje nodig om de motivatie levend te houden om elke dag weer op dat kussen te gaan zitten. En dat is precies wat die film bood: nieuwe inspiratie, verse motivatie.

En als je nu na het zien van deze film denkt: ‘goh, misschien moet ik er toch maar eens mee beginnen, met dat mediteren’, dan is dat precies op tijd, want: ToBE – het centrum waar ik mindfulnesstraining geef – mag vanaf 8 juni weer open. Yay!!
Vandaag ging ik de flyers ophalen om rond te delen nu het centrum na grootse verbouwingen en gedwongen lockdown weer open gaat. (Kutklusje trouwens dat rondbrengen but hey, someone’s gotta do it) en wat zag het er daar al mooi uit! Heb echt zin om weer te beginnen.
In ieder geval starten we 10 juni alvast met een Unplug XL sessie: samen drie keer 20 minuten mediteren voor iedereen die al meditatie ervaring heeft, en hopelijk – afhankelijk van hoeveel animo er is – start ik in juni nog met een nieuwe mindfulness training.
God knows we could use soms quietness na al de corona-hectiek.
Regelmatig unpluggen – even de stekker eruit en gewoon concentreren op je ademhaling – is zo’n krachtig en heilzaam medicijn, dat daarenboven nog flink wat andere troeven achter de hand heeft zoals Shannon Harvey uitlegt in de film: toegankelijk, goedkoop, voor iedereen bereikbaar.

In mijn boekjes vol sprokkels allerhande, vond ik nog deze twee quotes die je misschien over de brug kunnen helpen om meditatie een kans te geven en je in te schrijven voor een training:

Daarom vraag ik je uitdagend: waarom probeer je het niet eens? Weigeren om jezelf open te stellen voor nieuwe of andere pistes zou immers zonde zijn. We leven nu eenmaal in een veranderende wereld. De wetenschap staat niet stil. Laten wij dat ook niet doen.

neuroloog Steven Laureys, auteur van ‘het no-nonsense meditatieboek’

Tja, die veranderende wereld, en die wetenschap die niet stil staat, dat hebben we in deze corona-tijden maar al te zeer aan den lijve ondervonden, niet?

En dan was er nog Johathan Haidt, die dit schreef over meditatie:

Stel dat je leest over een pil die je gelukkiger kan maken en je angst tempert. Zou je die nemen?
Stel dat die pil nog een aantal positieve bijwerkingen heeft, zoals meer focus en een groter empathisch vermogen.
Stel tenslotte dat de pil helemaal natuurlijk is, niets kost en je mag hem elke dag slikken. Zou je die nemen?
Die pil bestaat.
Hij wordt mindfulness genoemd.

Dus. Als je door dit alles zin krijgt om een mindfulness training te volgen? Meld je dan aan: martine.schrage@tobe-kempen.be. Bij voldoende aanmeldingen start ik 17 juni nog met een training, en anders wordt het september.

* oogstrelend manvolk *

Opzettelijk verdwalen is de beste manier om op schattenjacht te gaan. Men neme een vaag doel – dat heerlijke bankje verscholen tussen het riet in Winkelsbroek, kan ik daar via een fietsbare weg geraken? – en fietst een beetje in de vermoedelijke richting om onderweg al snel op paden te komen die men niet kent en alzo in een heerlijk groen gebied te belanden waar de weggetjes kleiner en kleiner worden tot men niets anders hoort dan vogeltjes en het gekabbel van de Grote Caliebeek. De gevonden schat aldaar is een bankje zonder rood-wit gestreepte linten die een mens verbieden te gaan zitten. Men zette zich op het bankje en drinkt een koffie. (Verdwalen is prima, maar niet zonder de nodige voorzorgsmaatregelen. Plezier moet je wel een handje helpen.)
Behalve een bankje waar men bij gebrek aan linten op mag zitten, biedt dit afgelegen groen nóg een voordeel: het grenst aan een militair domein. Bijgevolg is het enige volk dat hier passeert een paar oogstrelende exemplaren van de mannelijke kunne. Strak in het gestroomlijnd lijf zittend manvolk dat zijn conditie op peil houdt met een rondje joggen tijdens de middagpauze.
Al mijn zintuigen worden hier trouwens verwend. Vogelgefluit, kikkergekwaak en kabbelend water voor de oren, de ogen die zich laven aan de mooie mannen, mijn neus en mijn smaakpapillen genieten van het koffietje en mijn tastzin schept plezier in het gevoel van mijn vingers die zich razendsnel over het toetsenbord bewegen om de zinnen die zich van plezier in mijn hoofd beginnen te vormen bij te kunnen houden. Die laptop had ik toch bij me na een ochtend werken in de covid-container van de triage raadpleging.

Ik zit dus goed in mijn vel, zo moge duidelijk zijn.
Voor de mensen voor wie dat ook het geval is, en die dat ook zo willen houden, is de website checkjezelf.be in het leven geroepen. Onder het motto: ‘Gaat het nog? Zorg je wel goed voor jezelf?’ spoort de overheid ons aan om alert te zijn op onze mentale gezondheid – want in alle zorg voor anderen zouden we onszelf soms bijna vergeten – en reikt ze tips aan. Ik moest niet lang zoeken voor ik weer de tip over ademhalen en meditatie vond. Zo gezond! Het verraste me dan ook niets dat ik in een interview afgelopen weekend las dat ook gezondheidseconoom Lieven Annemans sinds een paar jaar mediteert. Ik hoorde die man altijd al graag bezig en nu snap ik nog beter waarom.
Als je níet goed in je vel zit, en onvoldoende baat hebt bij tips, kan je natuurlijk ook altijd de telefoon pakken of chatten: met tele-onthaal kan je bellen (106) of chatten, en hetzelfde geldt voor de jongerenvariant daarvan: awel. Er zijn nog heel veel andere mogelijke hulpkanalen bereikbaar. Charlotte Bary vatte ze allemaal samen in dit YouTube filmpje.
En dan is er natuurlijk altijd ook je huisarts. Die luistert en samen met jou zoekt naar wat nodig is.

Verder fietsend ontdekte ik nog wat verrassingen: een mooi visvijvertje (mijn dochter wil al heel lang eens gaan vissen en aangezien dat volgens mij een heel mindfulle bezigheid is, wil ik daar gerust eens werk van maken), de ijsjes van de Zwaluwhoeve (die ik al wel kende maar die keer op keer een herontdekking waard zijn, alleen is het nu in corona-tijd hoog tijd voor een alternatief voor cash betalingen) en – terug thuis – dat de eindelijk weer opgehangen zit-hangmat heerlijk is om in te lezen maar niet ideaal is om op de laptop blogjes te tikken.

Afgelopen weekend was de heerlijke verrassing dat mijn favoriete koffiebar Breek voor het eerst sinds de lockdown weer open was (enkel voor take-away) zodat ik mijn jarige dochter kon verrassen met hun overheerlijke cheesecake, en net daarvóór verscheen op Medisch Contact nog het itempje ‘Vandaag op de werkvloer’ waarvoor ik vorige week geïnterviewd was.

Zo zie je maar weer: op een steenworp van je voordeur stikt het van de verrassingen. Je moet er alleen een paar muggenbeten voor over hebben.

* ode aan de ochtend *

Was het maar altijd ochtend.
De ochtend is het mooiste moment van de dag om te mediteren en rustig wakker te worden met de zon op je gezicht en een kop thee in je hand. Of koffie. Om de krant te lezen en te schrijven. Om de dag gezond te beginnen. Met een goed ontbijt. Of een stevige wandeling.
De ochtend is het beste moment om te genieten van een heerlijke vrijpartij. Of van de mooiste muziek ter wereld: fluitende vogeltjes. Of van allebei tegelijk.
Om te sporten. Om plannen te maken en te dromen. Om kutklussen te doen, zodat je de hele rest van de dag die heerlijke voldoening blijft voelen van het afstrepen van die klussen. Of om DERKs te doen. Want DERKs mogen dan een iets mildere vorm van kutklussen zijn – DERK staat voor ‘Doe Eerst de Rotklus’ – maar geven gegarandeerd evenveel voldoening.
Om je mailbox op te schonen en korte metten te maken met al die nog te lezen vlaggetjes bij veel te lange en onder bijlagen kreunende berichten. Om je zegeningen te tellen. En om onvermijdelijk keer op keer vast te stellen: de ochtend is alweer om.
Een ochtend is nooit lang genoeg om alles te doen wat je wil doen.

De avond is goed voor een glas rosé, om je mailbox dicht te laten (je bent toch niet fris genoeg meer om hoofd- en bijzaken uit elkaar te houden en laat je te gemakkelijk in beslag nemen door vanalles en nog wat), samen te eten en op tijd naar bed te gaan. En je te verheugen op de volgende ochtend.

Op een bankje aan de rand van het Koeiven, geniet ik op het einde van mijn wandeling van het laatste stukje ochtend op deze vrije Hemelvaartsdag. De koeien keren me loom hun fraaie bruinzwarte kont toe.

* druk druk druk *

Het was een povere testochtend in de drive-in vandaag: ergens tussen de 20 en 25 testen heb ik maar afgenomen en me ondertussen stierlijk verveeld.
Bij deze dus een warme oproep aan iedereen: heb je klachten, bel dan met je huisarts! Ga niet zitten denken: het gaat wel over, of ik kijk het even aan, het zal wel geen Covid zijn… Nee, enkel als we genoeg testen en isoleren, en dit allemaal vroeg genoeg kunnen doen, kunnen we een volgende opflakkering voorkomen.
We staan ervoor klaar. We wachten op u.
De krant had ik al uit, drie afleveringen van de geweldige ‘Echt Gebeurd’-podcast beluisterd en een boze dame gekalmeerd die het echt niet vond kunnen dat ze opnieuw getest moest worden omdat er iets mis gegaan was bij de vorige test. Het blijft mensenwerk, en mensen kunnen missen. Meestal is daar echt wel begrip voor, deze keer niet.

Gelukkig scheen de zon alweer. In zo’n Tyvek-pak loopt de temperatuur dan snel op, ik heb me dus geregeld even tussen de chalets in de schaduw gezet. Drinken lukt ook niet met een mondmasker en gezichtsscherm, dus dat stel ik maar uit tot ik word afgelost.
Scrollen door de telefoon lukt wel zolang je die maar schoon in een plastic zakje opbergt. En daar wachtten me een paar leuke verrassinkjes: Seuzzie gaat weer een blog van me publiceren in hun volgende krantje, Medisch Contact neemt een mini-interviewtje af voor hun corona-rubriek ‘Vandaag op de werkvloer’ (dat morgen zal verschijnen) en GezondNu, een Nederlands maandblad waar ik al jaren voor schrijf gaat een groot artikel van me publiceren.
Er zijn zo van die zaken die wel varen bij een coronacrisis: mondmasker- en handgelproducenten, alles wat naar Zoom ruikt en mijn schrijverscarrière ?

En nu moet ik u laten, want ik heb nog een deadline voor een column van gezondNU en het weer is te mooi en ik heb nog niet gewandeld. Druk druk druk, haha.
Moest u tijd over hebben omdat mijn blog zo kort was, en Netflix helemaal beu zijn, dan heb ik nog een paar tips voor u:
1. Bekijk eens een theaterstuk in je eigen kot. Op podiumaanhuis.be staat veel moois, en mijn gouden tip is Studio Orka. Alles van dat gezelschap is subliem.
2. Nu fijne MOOOV filmavondjes niet tot de mogelijkheden behoren, kan je op dalton.be smaakvolle films bekijken (je kan inloggen met je bibliotheek account). Ik kreeg vandaag deze tip: The Farewell van Lulu Wang. Ga ik zeker zien.

3. En omdat het niet altijd op een scherm te doen moet zijn: de beste handcreme na al dat handen wassen en ontsmetten, momenteel mijn persoonlijke favoriet:
(al was de mega-pot handcreme die ik in mijn postvakje vond op de praktijk ook een superleuke verrassing. Bedankt, lieve collega’s!)

* glühwein-loos maar goedgehumeurd *

De rug die het medisch personeel van het Sint-Pieters-ziekenhuis premier Sophie Wilmès toekeerde, vond ik hard en onverdiend. De man gespeeld en niet de bal. Niet heel fair.
Een beetje lachen met de overheid mag natuurlijk wel. Soms is dat makkelijk en een beetje gratuit, maar soms kan ik het ook niet laten. Ter illustratie daartoe het volgende verhaal.

Bij de drive-in-coronatesten werken we met het overheidsplatform. De afgenomen stalen gaan dus niet naar de labo’s waar we gewoonlijk mee samenwerken, en de procedures zijn dan ook helemaal anders nu. Bijvoorbeeld staat er op elk proefbuisje een barcode die heel secuur aan het rijksregisternummer van de patiënt gekoppeld moet worden. Eén fout cijfertje en de man of vrouw in kwestie kan een foute testuitslag krijgen. Dat wil niemand.
Nou kun je je het haast niet voorstellen maar die barcode moet handmatig overgetypt worden in het medisch programma. Dat vráágt gewoon om fouten!
Dus vroegen we een barcodescanner aan dat overheidsplatform. Geen probleem, werd meteen opgestuurd.
En toen bleek die scanner Chinees te spreken! Dus ja, we konden alle barcodes netjes scannen en dan kwamen er chinese tekens in het aanvraagformulier te staan. Echt!
Dus schrijven we ze nu weer handmatig over op de lijst. Onvoorstelbaar he?

Een beetje wraakroepend is dan wel om van de overheid volgende mail met vermanend vingertje te krijgen: ‘Tenslotte willen we er nog op wijzen dat voor triagecentra die met de klassieke klinische labo’s werken, de barcode van het staal correct dient worden ingegeven in de gebruikte toepassing. Deze labo’s laten opmerken dat een aantal medewerkers het lotnummer of een ander nummer ingeven waardoor het staal in het klinische labo niet gelinkt kan worden aan een patiënt….’

Nog zoiets: het overheidsplatform belooft ons binnen maximaal 48u de testuitslagen door te geven. Tot die uitslag bekend is, houden wij de mensen thuis want je wil niet dat zieken hun mogelijke SARS-CoV-2 virussen rond gaan sproeien in tussentijd. Maar die beloofde 48 uur worden vaak niet gehaald. Gevolg: wij moeten mensen veel langer ziek thuis schrijven (en hun huisgenoten in quarantaine houden) dan perse nodig is. Want als pas na 3-4 dagen de uitslag eindelijk bekend is en die negatief bleek, tja, dan zijn dat toch allemaal verloren dagen.

Anyway, we gaan gewoon vrolijk door en morgen sta ik weer in mijn teststraatje bij de chalets. Glühwein-loos maar goedgehumeurd.
RTV heeft trouwens een filmpje gemaakt over de drive-in-coronatest, kijk maar: Drive-in-coronatest in Turnhout.

#blijfinuwbubbel #houdafstand #wasuwhanden en ga niet hyperventileren in uw mondmasker.
Maar het allerbelangrijkste: blijf thuis als u ziek bent en laat u testen! We staan paraat. ??

* 26 jaar happy in het kot *

Gisteren heb ik ons in onbruik geraakte ochtendterrasje eens opgekuist. Het is een klein houten terrasje achterin de tuin tegen de heg en is daar door de tuinarchitect getekend omdat het de enige zonbeschenen plek in de tuin is in de vroege ochtend. Dat het in onbruik raakte is de schuld van de troep die de notenboom erboven veroorzaakt. Notenbomen produceren echt niet alleen maar noten, hoor. Tuinstoelen liggen altijd bedolven onder vogelpoep en ander boomgerelateerd afval.
Maar gisteren zat ik er dus te genieten op de schoongemaakte Ikea-kuipzeteltjes met krant, koffie en croissant bij de hand. Zo vierden we onze 26e trouwverjaardag.
In de Telegraaf online viel ik op deze cathy kop: ‘Corona dol op kale man met baard’. Haha, Corona en ik houden van hetzelfde, die kale man met baard zat daar naast me keihard te genieten.

‘De enige voorwaarde om gelukkig te kunnen zijn in een buitengewoon huis, is dat je ook gelukkig had kunnen zijn in een doornormaal huisje’ schreef Lize Spit in haar column in dm magazine. Dat schreef ze naar aanleiding van de Netflix serie ‘The World’s Most Extraordinary Homes’ waar ze zich vergaapte aan weelde en luxe. Nu is mijn huis noch een buitengewoon huis noch een doodnormaal huisje. Wel zeker: ik ben er gelukkig. We hebben het er goed. Mega-goed. We hebben een tuin, een terras, bomen die de zon filteren, ik heb een tuinkamer en nu dus ook een zonnig plekje ’s ochtends vroeg. Het geplons in de omliggende zwembaden doet wel eens verlangen naar een frisse duik, maar daarvoor zal ik moeten wachten tot het zwembad in het stadspark weer open gaat.
Ieder lid van dit gezin heeft een eigen kamer met bureau, en een laptop of PC om thuiswerk of schoolwerk te doen.
In de krant lees ik vandaag zorgwekkende cijfers over de groep kwetsbare kinderen: bijna 66% beschikt thuis niet over een omputer en zes op de tien heeft geen tuin. De helft van de bevraagde kinderen durft ook niet buitenkomen door corona, of mag niet naar buiten van hun ouders. 55% zegt zich niet goed in zijn vel te voelen. Zorgwekkend en verdrietig. Een mens moet buiten kunnen zijn en zijn werk kunnen doen.

Ook ik heb het echt nodig om mijn kot uit te komen. Mijn dagelijkse portie beweging kan ik slecht missen. Ik kan me niet voorstellen dat ik al de hele lockdown binnen zou moeten zitten. Of dat ik dat mijn kinderen zou verplichten. Buiten in de open lucht en met genoeg afstand gaan we echt geen Covid oplopen. Jammer dat zoveel mensen daar toch bang voor zijn en hun kinderen kort houden. Dat geeft ruzie en problemen in het kot die vermijdbaar zijn.

En dan heb ik ook nog een essentieel beroep. Ik mág mijn kot dus niet alleen dagelijks uit, ik móet het ook.
Wat betekent dat trouwens zo’n essentieel beroep? Zijn alle andere beroepen dan niet-essentieel? Is dat hetzelfde als overbodig? Het zou mooi zijn als iedereen een essentieel beroep zou kunnen hebben, dat is waardevol. De zogenaamde Bullshit jobs vallen nu door de mand. Geen baan hebben is erg maar een onzinbaan hebben is al even erg.
Aangespoord door wat Maxim Februari vertelde in de podcast ‘Zwijgen is geen optie’ – een ontdekking gisteren tijdens een heerlijke fietstocht – laat ik de steunmaatregelen die de overheid ook aan artsen biedt (ook maar gewoon zelfstandigen die hun inkomsten een pak zagen kelderen) aan me voorbijgaan. Anderen hebben dat veel harder nodig dan ik.

Tijdens die fietstocht ontdekte ik trouwens behalve deze podcast ook twee leuke bivakplekjes om eens een nachtje buiten te kamperen met de kinderen. Zomervakantie afgeschaft? Dan zoeken we het wel dichtbij huis. Met nieuw ontdekte natuurgebiedjes zoals De Ronde Put, De Hoge Vijvers of met Camptoo om een mobilhome te huren kan ik daar prima mee leven.
Al was er ook nog de fijne suggestie van de voorzitter van de wachtpost: in nood kan altijd nog een chalet van de covid-test-drive-in ‘op vraag ingericht worden’ ?.
Vakantiegevoel? Waar een wil is is een weg.

Om de feestelijke dag in schoonheid af te sluiten – al miste ik het felicitatiekaartje dat mijn vader zaliger elk jaar trouw stuurde – trekken we een flesje Cava open en klinken met bubbels op onze bubbel. Dat die nog lang mag bubbelen.

Ondertussen: Blijf afstand houden en uw handen wassen en blijf zoveel mogelijk in uw eigen bubbel.
Maar het allerbelangrijkste: blijf thuis als u ziek bent en laat u testen! We staan paraat. ?

* mondmaskersaga *

Nee, ik wil het niet hebben over Maggie of de vernietigde stock. Ook niet over de marginale figuren die mondmaskers gaan pikken uit de brievenbussen van gezinnen aan wie de gemeente maskers heeft bezorgd – wie doet zoiets?
Ik wil het hebben over wat ik zie gebeuren met die mondmaskers rondom mij. Hoeveel mensen er constant aan zitten te plukken en te trekken. Die het maar niet kunnen laten om er met hun tengels aan te zitten.
Of dat ik in een winkeltje mondmaskers zag liggen voor twee euro per stuk. Voor dat geld gaan mensen echt niet braaf hun maskertje na gebruik weggooien, hoor.
En dan de moeder die me gisteren belde na de eerste schooldag van haar dochter sinds de lockdown: na acht uur dragen van dat masker was ze thuisgekomen met hoofdpijn en rooddoorlopen ogen.
Mijn gemeente stuurt elk gezin een voorraadje stoffen mondmaskers op. Hoeveel mensen gaan die braaf elke dag in de was gooien?
Doen we misschien uiteindelijk niet meer kwaad dan goed met deze maskerade? De tijd zal het uitwijzen, maar ik heb zo mijn bedenkingen.

Gisteren tijdens de raadpleging – het was weer een lange week geweest en vrijdagavond voelt nu eenmaal als vrijdagavond – merkte ik wel een groot voordeel van zo’n masker: je kunt er ongegeneerd achter zitten geeuwen. Een fijne meevaller. Alhoewel dat mondmasker wel belachelijk voelt als je ook nog eens achter een plexiglazen kuchscherm zit. Maar als ik het daar niet ophoud, vergeet ik het steeds aan te doen als ik aan lichamelijk onderzoek begin… Dus houd ik heb maar op, hoe gek dat er misschien ook uitziet. Het kuchscherm geeft dan wel weer voordelen voor wie doof of slechthorend is: dan gaat het masker af en is liplezen weer nuttige ondertiteling tijdens het gesprek.

Stad Turnhout had trouwens bij de aan huis geleverde mondmaskers heerlijk heldere gebruiksinstructies meegeleverd. Ik geef ze hier even mee.

Verder alles oké hier. Behalve dat ik nog steeds niet op een bankje in het park mag zitten en dat de veiligheidsraad oorverdovend stil bleef over bibliotheken.
En ook heb ik weer wat bijgeleerd over mezelf in de afgelopen weken. Ik dacht namelijk dat ik zo goed gedijde bij regelmaat en voorspelbaarheid. En dat is nog steeds zo. Maar bovenop al die regelmaat en voorspelbaarheid, krijg ik vooral energie van verrassingen die die regelmaat doorkruisen. Zoals dat virus bijvoorbeeld: alles wat nieuw en anders was daagde me uit en gaf me energie. De mens is een spelend wezen. Ons brein verlangt altijd naar uitdagingen en puzzels waarvoor weer nieuwe oplossingen verzonnen moeten worden. De homo ludens, de spelende mens. Zelfs als die uitdagingen gevaar inhouden, is er toch plezier in het vinden van antwoorden.
Een vriendin van me ontdekte door de lockdown dat ze – in tegenstelling tot wat ze altijd gedacht had – wél graag contact had met mensen en knuffels nodig had. Ik ontdekte dat afwijken van de geijkte routes plezier, energie en inspiratie verschaften in een wereld die we nooit eerder meemaakten.
En zo blijft een mens bijleren. Ken uzelve, zoals de Grieken het ons leerden… je bent er een leven lang mee bezig.

En terwijl u bezig bent uw eigen gebruiksaanwijzing uit te vogelen – genoeg gelegenheid daartoe in deze tijden! – vergeet niet om uw handen te blijven wassen en zoveel mogelijk in uw kot te blijven. (Jezus wat was het vandaag druk in de winkelstraten! De stille lockdown straten lijken een eeuwigheid geleden. We consumeren ons weer te pletter.)
Maar het allerbelangrijkste: blijf thuis als u ziek bent en laat u testen! We staan daar niet voor niks uren en uren in die drive-in in de wind en in de regen, maar gelukkig meestal in de zon. ???

* neveneffecten in ons kot *

Dik veertig Covid-tests heb ik afgenomen in de drive-in achter de wachtpost vanochtend. Dat ging supervlot. Het hadden er gemakkelijk nog heel wat meer mogen zijn want tussendoor had ik te veel tijd om niets te doen maar te weinig tijd om iets te doen. Ik had mijn krant meegenomen maar heb daarvan met stukken en beetjes hooguit anderhalf artikel gelezen. Dat past mooi in de anderhalve meter samenleving waarschijnlijk maar leest niet vlot.
Gelukkig scheen de zon. De testploeg die maandag de spits had afgebeten had gewaarschuwd dat het ijzig koud kon zijn in de teststraat dus ik had voor de zekerheid een fleece aangetrokken, maar dat was echt niet nodig vandaag.

In dat anderhalve artikel in de krantenbijlage van afgelopen weekend heb ik toch nog wat wijsheid opgeduikeld. Het hele magazine was gewijd aan ‘ons kot’. Nu we daar zoveel verblijven, zijn we collectief aan het inrichten geslagen. Eerst opruimen en dan met meubelen heen en weer schuiven. De journalist schrijft dat een studie van de universiteit van Californië aantoonde dat rommel in huis leidt tot verhoogde waarden van het stresshormoon cortisol, vooral bij vrouwen. En – en ik citeer letterlijk – ‘dat het dus van levensbelang is is om ordentelijk te zijn’.
Wat ik daar dan wel uit leerde? Dat ik nu snap waarom ik zo van slag ben en veel te lang blijf bij de aanblik van een rommelige keukentafel als ik thuiskom. Ik probeer dat altijd weg te rationaliseren door tegen mezelf te zeggen dat ik het gewoon even kan opruimen en dan is het probleem toch opgelost? Maar nee, dan is het kwaad al geschied: een lading cortisol omzeilt mijn vrije wil en mijn poging tot rationaliseren en als dat eenmaal in de bloedbaan zit, duurt het een hele tijd (of een flinke dosis sport) voor die storm weer gaat liggen. Heeft iets met de halfwaardetijd te maken. Stresshormonen zakken maar langzaam helaas.
Voorkomen is dus ook in dit geval beter dan genezen.

Toparchitect Vincent Van Duysen gaf me ook al gelijk in een interview in datzelfde dm.magazine: ‘Visuele sereniteit, dat is wat ik altijd nastreef. […] De stilte en de puurheid die er heerst moeten de hectiek en de drukte van buiten helemaal laten wegvallen. […] Zelf ben ik een vrij onrustig persoon. Ik heb die visuele rust […] nodig, …’
Man naar mijn hart, die Vincent.
Even verderop in dat interview vertelt hij dat hij een jaar geleden is beginnen mediteren. Ik had het kunnen weten.

Enfin, zo heb ik toch weer wat bijgeleerd daar in die drive-in terwijl de rest van mijn ochtend uit neuspeuteren bestond. Andermans neuzen welteverstaan. Want een positief neveneffect van dat pak en dat masker en faceshield is: 1. ik kan niet aan mijn gezicht zitten pulken, voor een halve neuroot als ik ben is dat een hele vooruitgang en 2. ik kan niet tussendoor eten.
Geef mij nog drie weken drive-in testing en ik kan weer de catwalk op. Euh, die jeans in, bedoelde ik.

Voilà, en nu ga ik nieuws kijken. Benieuwd wat de hoge heren en dames van de veiligheidsraad voor ons bedisseld hebben. Duimen dat de bibliotheken terug open mogen gaan. En mijn afspraak bij de kapper heb ik vandaag al vastgelegd. Als alles goed blijft gaan, mogen we daar ook weer naartoe, al zal ik nog twee weken geduld moeten oefenen, want ook een kappersagenda heeft zijn limieten.

En vergeet niet: voor Covid geldt hetzelfde als voor de visuele rust van een keukentafel: voorkomen is beter dan genezen. Dus:
#blijfinuwkot, toch zoveel mogelijk, #blijfuwhandenwassen want #hetvirusisnoglangnietweg, hou u goed?! Hou dus vol en volg de algemene maatregelen op, zorg goed voor jezelf en voor anderen.
Ben je ziek (koorts, hoesten, ademhalingsproblemen,…)? Dan is dit wat je moet doen:
1. blijf thuis
2. bel je huisarts
3. volg de aanbevelingen op van de website https://www.info-coronavirus.be/nl/

Weinig nieuws te melden. Of het moest zijn dat het in de praktijk toch stilletjes aan weer begint te voelen als ‘business as usual’ en dat ik voor het eerst in mijn leven een digitaal oudercontact heb meegemaakt. Wat best meeviel.
Dat het werk schoorvoetend weer als normaal begint te voelen, maakt wel dat mijn inspiratiebron begint op te drogen en de schrijfanimo dalende is.

Dus waar zou ik het verder vandaag over hebben?
Dat ik even in de verleiding kwam om zowaar dríe bubbels samen te brengen in onze tuin maar daar al snel van genas want nee, het is nog lang niet over?
Dat ik getroffen was door de open brief van de cultuursector in de krant vandaag? Die mensen zitten al zes weken zonder bron van inkomsten en zonder enig vooruitzicht op verandering. Ze verkeren in machteloze onzekerheid over hun toekomst terwijl zij notabene degenen zijn die voor ons de lockdown draaglijk maken. Mijn god, hoe zouden we het vacuüm door moeten komen zonder boeken, films, muziek en series??

Of dat het zo koud was vandaag? En dat ik dat echt niet meer gewend ben. Morgen eerste keer een shift in de test-drive-in. Ben benieuwd. Het schijnt er serieus koud te zijn. Ik denk dat ik in een lekker lang warm ontspannend bad kruip. Een mens kan maar voorbereid zijn.

#blijfinuwkot, toch zoveel mogelijk, #blijfuwhandenwassen want #hetvirusisnoglangnietweg, hou u goed?! Hou dus vol en volg de algemene maatregelen op, zorg goed voor jezelf en voor anderen.
Ben je ziek (koorts, hoesten, ademhalingsproblemen,…)? Volg dan het advies van de FOD Volksgezondheid op en:
1. blijf thuis
2. bel je huisarts
3. volg de aanbevelingen op van de website https://www.info-coronavirus.be/nl/