Conflictvrije kruispunten zijn levensgevaarlijk. Lees mijn eerdere blogje er maar op na.
Vriendelijke chauffeurs zijn zo mogelijk nóg gevaarlijker. Het is erg om vast te moeten stellen maar ik zal mij nader verklaren.
Elke ochtend steek ik samen met een kudde schoolgaande jeugd de ring van Turnhout over op een plek zonder verkeerslichten of zebrapad. We moeten twee keer twee rijstroken over met een middenberm ertussen.
Geregeld stopt een vriendelijke chauffeur voor de bende scholieren om ze de gelegenheid te geven om over te steken. Levensgevaarlijk! Want ondertussen wordt er op de tweede rijstrook fluks doorgereden. Soms zelfs extra hard, omdat er altijd chauffeurs zijn die zich ergeren aan de gestopte auto en die snel willen inhalen.
Het is dus pas veilig als ook de auto’s op de tweede rijstrook stoppen, óf als er verder helemaal geen auto’s op de weg te bespeuren zijn.

Ik heb zelf echt moeten leren hoe hiermee om te gaan. De neiging is namelijk groot om uit dankbaarheid voor de gestopte auto snel te willen oversteken. Ik heb mijzelf en mijn kinderen moeten leren om stil te blijven staan, géén gebruik te maken van de vriendelijk aangeboden oversteek-gelegenheid, tot de weg echt veilig is. Heel vreemd is dat, om tegen die neiging in stil te blijven staan. Veel chauffeurs snappen ook niet waarom je niet direct oversteekt en rijden alsnog geïrriteerd door.

Bizar dat de stad deze druk gebruikte maar onofficiële oversteekplaats nog altijd niet veiliger heeft gemaakt. Turnhout blijft zo een onuitputtelijke bron van fiets-ergernissen. Terwijl ik vind dat elke stad de rode loper uit moet rollen voor de fietser. Ze houden de lucht schoon, de stad leefbaar en zichzelf gezond.

Hoewel al die ergernis natuurlijk ook niet weer gezond kan zijn. Zelfs de politie reed me daarnet bijna van de sokken. Ik had het al eens over het verfoeilijke concept van een fietssuggestiestrook. Een suggestie is maar een voorstel. Naar believen te nemen of te laten. Naar eigen inzicht al dan niet toe te passen.
Als zelfs de politie de suggestie naast zich neer legt, is het ver gekomen met de ruimte die Turnhout de fietser nog gunt.
Op mijn bij deze aan de stad vriendelijk aangeboden suggestie om de oversteekroute aan de Speelkaartenstraat veiliger te maken, verwacht ik dan ook weinig respons.
Al staat het u vrij mijn ongelijk te bewijzen.

Nee, klopt. Ben ik ook niet. Maar ik was wel zwaar gecharmeerd van het boek van Bianca Toeps met bovengenoemde titel. Ik kreeg het van een vriendin die wél autisme heeft, opdat ik haar beter zou snappen. Veel goesting had ik niet om erin te beginnen. Het voelde als opgedragen huiswerk en ik hou er niet van om opdrachten van een ander te krijgen. Ik geef mezelf er al genoeg. Maar goed, voor haar vrienden heeft een mens al eens wat over en al snel raakte ik op dreef. Het boek is heel onderhoudend en met veel humor geschreven en neemt je vlot mee in de wereld van Toeps. Het grappige was: ik had de hele tijd de neiging om precies de tegenovergestelde passages dik en vet te onderstrepen als degene die mijn autistische vriendin gemarkeerd had.
Want daar zit blijkbaar de kern: autisten en hoogsensitieven lijken heel erg op elkaar, of hebben althans last van veel vergelijkbare hindernissen in het leven. Dus wat werkt voor een autist, daar kan de hoogsensitieveling ook zijn voordeel mee doen. Hoera voor Toeps met haar heldere tips en adviezen.

Om jullie een idee te geven, hierbij een kleine bloemlezing van haar rake observaties:
– ‘Is het niet-aanpassen aan sociale omstandigheden een autistenprobleem? Of is het misschien het beleefde, maar onoprechte gedrag van neurotypischen waar we mee worstelen? […] Hoewel een béétje aanpassingsvermogen als nuttig smeermiddel kan werken in sociale situaties, ben ik van mening dat wie zich te makkelijk aanpast, niet trouw is aan zichzelf.’
Hear hear ?
– ‘Iedereen die het gevoel heeft zich anders te moeten voordoen en continu angstig is om mensen op hun tenen te trappen, wil ik het volgende adviseren: zoek betere vrienden. Je verdient het.’
– ‘Laat ik het zo zeggen: als je uit jezelf niet oppikt hoe het met mij gaat, dat ook niet bewust checkt, en dus pas in actie komt als je me ziet huilen, dan is dat rijkelijk laat. Té laat.’ (hierin herken ik mijn eigen vermijdingsgedrag en onhandigheid om me uit te drukken als het niet zo goed met me gaat… tot het te laat is en de bom op spreekwoordelijke wijze niet barst maar in mijn geval meestal implodeert)
– ‘Alle mensen zijn op zoek naar geluk, daarmee kom je het leven door.’

Maar de allermooiste passage was haar laatste alinea: ‘Dus, lieve autisten die mijn boek lezen: alsjeblieft, pick your battles. Doe het voor je eigen gemoedsrust, voor je eigen geluk. Bedenk dat heel veel mensen nu eenmaal vrij weinig over autisme weten, en dat dat niet meteen betekent dat jij er niet mag zijn. Laat ze dit boek lezen als ze geïnteresseerd zijn, en zo niet, dan niet. Het is fijn als mensen je begrijpen, maar lang niet altijd essentieel. Leef je leven, maak je keuzes, en doe dat voor jezelf. Je bent oké.’

En al spreekt ze hier alle lieve autisten toe, ik voel me dus als halfbakken hoogsensitiefje ook aangesproken. Waarna ik graag besluit met volgende uitsmijter:
Stop trying to be enough for the people who you’ll never be enough for. Give yourself the freedom to disappoint them and let that be okay.

Geen idee waar ik dat weer vandaan geplukt heb, but where can I join this team?