Koffie in de kapel

Om het even zacht uit te drukken: het was geen topweek. Allebei mijn collega’s waren op vakantie – ze zijn met elkaar getrouwd, gespreide vakanties zitten er dus niet in – dus ik draaide de praktijk in mijn eentje. Bovendien was ik nog wat gammel van een doorgemaakt griepje en speelde mijn rug me parten. Nee, ik was niet op mijn best. Het was razend druk en de maandag was zo overboekt dat de werkdag er pas om halftien ’s avonds op zat. Daarmee ging ik meteen op dag één al zo in het rood dat ik ten prooi viel aan mijn oerbrein en zijn nepoplossingen.

(Klik hier voor de volledige column)

gezondNU, januari 2020, www.gezondnu.nl

opgepast! vriendelijke chauffeur

Conflictvrije kruispunten zijn levensgevaarlijk. Lees mijn eerdere blogje er maar op na.
Vriendelijke chauffeurs zijn zo mogelijk nóg gevaarlijker. Het is erg om vast te moeten stellen maar ik zal mij nader verklaren.
Elke ochtend steek ik samen met een kudde schoolgaande jeugd de ring van Turnhout over op een plek zonder verkeerslichten of zebrapad. We moeten twee keer twee rijstroken over met een middenberm ertussen.
Geregeld stopt een vriendelijke chauffeur voor de bende scholieren om ze de gelegenheid te geven om over te steken. Levensgevaarlijk! Want ondertussen wordt er op de tweede rijstrook fluks doorgereden. Soms zelfs extra hard, omdat er altijd chauffeurs zijn die zich ergeren aan de gestopte auto en die snel willen inhalen.
Het is dus pas veilig als ook de auto’s op de tweede rijstrook stoppen, óf als er verder helemaal geen auto’s op de weg te bespeuren zijn.

Ik heb zelf echt moeten leren hoe hiermee om te gaan. De neiging is namelijk groot om uit dankbaarheid voor de gestopte auto snel te willen oversteken. Ik heb mijzelf en mijn kinderen moeten leren om stil te blijven staan, géén gebruik te maken van de vriendelijk aangeboden oversteek-gelegenheid, tot de weg echt veilig is. Heel vreemd is dat, om tegen die neiging in stil te blijven staan. Veel chauffeurs snappen ook niet waarom je niet direct oversteekt en rijden alsnog geïrriteerd door.

Bizar dat de stad deze druk gebruikte maar onofficiële oversteekplaats nog altijd niet veiliger heeft gemaakt. Turnhout blijft zo een onuitputtelijke bron van fiets-ergernissen. Terwijl ik vind dat elke stad de rode loper uit moet rollen voor de fietser. Ze houden de lucht schoon, de stad leefbaar en zichzelf gezond.

Hoewel al die ergernis natuurlijk ook niet weer gezond kan zijn. Zelfs de politie reed me daarnet bijna van de sokken. Ik had het al eens over het verfoeilijke concept van een fietssuggestiestrook. Een suggestie is maar een voorstel. Naar believen te nemen of te laten. Naar eigen inzicht al dan niet toe te passen.
Als zelfs de politie de suggestie naast zich neer legt, is het ver gekomen met de ruimte die Turnhout de fietser nog gunt.
Op mijn bij deze aan de stad vriendelijk aangeboden suggestie om de oversteekroute aan de Speelkaartenstraat veiliger te maken, verwacht ik dan ook weinig respons.
Al staat het u vrij mijn ongelijk te bewijzen.

maar je ziet er helemaal niet autistisch uit

Nee, klopt. Ben ik ook niet. Maar ik was wel zwaar gecharmeerd van het boek van Bianca Toeps met bovengenoemde titel. Ik kreeg het van een vriendin die wél autisme heeft, opdat ik haar beter zou snappen. Veel goesting had ik niet om erin te beginnen. Het voelde als opgedragen huiswerk en ik hou er niet van om opdrachten van een ander te krijgen. Ik geef mezelf er al genoeg. Maar goed, voor haar vrienden heeft een mens al eens wat over en al snel raakte ik op dreef. Het boek is heel onderhoudend en met veel humor geschreven en neemt je vlot mee in de wereld van Toeps. Het grappige was: ik had de hele tijd de neiging om precies de tegenovergestelde passages dik en vet te onderstrepen als degene die mijn autistische vriendin gemarkeerd had.
Want daar zit blijkbaar de kern: autisten en hoogsensitieven lijken heel erg op elkaar, of hebben althans last van veel vergelijkbare hindernissen in het leven. Dus wat werkt voor een autist, daar kan de hoogsensitieveling ook zijn voordeel mee doen. Hoera voor Toeps met haar heldere tips en adviezen.

Om jullie een idee te geven, hierbij een kleine bloemlezing van haar rake observaties:
– ‘Is het niet-aanpassen aan sociale omstandigheden een autistenprobleem? Of is het misschien het beleefde, maar onoprechte gedrag van neurotypischen waar we mee worstelen? […] Hoewel een béétje aanpassingsvermogen als nuttig smeermiddel kan werken in sociale situaties, ben ik van mening dat wie zich te makkelijk aanpast, niet trouw is aan zichzelf.’
Hear hear ?
– ‘Iedereen die het gevoel heeft zich anders te moeten voordoen en continu angstig is om mensen op hun tenen te trappen, wil ik het volgende adviseren: zoek betere vrienden. Je verdient het.’
– ‘Laat ik het zo zeggen: als je uit jezelf niet oppikt hoe het met mij gaat, dat ook niet bewust checkt, en dus pas in actie komt als je me ziet huilen, dan is dat rijkelijk laat. Té laat.’ (hierin herken ik mijn eigen vermijdingsgedrag en onhandigheid om me uit te drukken als het niet zo goed met me gaat… tot het te laat is en de bom op spreekwoordelijke wijze niet barst maar in mijn geval meestal implodeert)
– ‘Alle mensen zijn op zoek naar geluk, daarmee kom je het leven door.’

Maar de allermooiste passage was haar laatste alinea: ‘Dus, lieve autisten die mijn boek lezen: alsjeblieft, pick your battles. Doe het voor je eigen gemoedsrust, voor je eigen geluk. Bedenk dat heel veel mensen nu eenmaal vrij weinig over autisme weten, en dat dat niet meteen betekent dat jij er niet mag zijn. Laat ze dit boek lezen als ze geïnteresseerd zijn, en zo niet, dan niet. Het is fijn als mensen je begrijpen, maar lang niet altijd essentieel. Leef je leven, maak je keuzes, en doe dat voor jezelf. Je bent oké.’

En al spreekt ze hier alle lieve autisten toe, ik voel me dus als halfbakken hoogsensitiefje ook aangesproken. Waarna ik graag besluit met volgende uitsmijter:
Stop trying to be enough for the people who you’ll never be enough for. Give yourself the freedom to disappoint them and let that be okay.

Geen idee waar ik dat weer vandaan geplukt heb, but where can I join this team?


kruissnelheid

Komt het door al dat mediteren van de afgelopen jaren? Of simpelweg door ouder en wijzer te worden? Door het opgroeien van de kinderen waardoor vanzelf meer tijd en ruimte ontstaat? Doordat het zo goed met ze gaat? Komt het door mijn ‘zes minuten dagboek’ dat me dwingt keuzes te maken en prioriteiten te leggen en zo te vereenvoudigen? Komt het doordat er eindelijk genoeg rust is in mijn werkzame leven na het life event dat de jobverandering toch echt wel was – het daardoor opgewaaide stof had veel meer tijd nodig om te gaan liggen dan gedacht? Doordat de mindfulness op kruissnelheid gekomen is en daarmee een diepe wens gerealiseerd? Door de leraar die me genas van mijn dwangmatige verlangen om een roman te schrijven? Door het temperen van teveel ambities? Door het slijten van jeugdig idealisme? Of zijn het veel simpeler zaken: dat ik vaker op tijd in bed lig en zelden nog TV kijk sinds die naar boven verbannen is? Komt het door meer stil te staan bij alle rijkdom in mijn leven, de dankbaarheid die ik daar bewust voor voel en mijn zegeningen te tellen?

Ik weet het niet. Een beetje vanalles zeker?
Feit is dat ik rust ervaar in mijn onrustige hoofd en ik minder doelen op elkaar stapel. Dat er dagen zijn dat ik hooguit drie to do’s op de planning heb staan. En hoe goed dat voelt! Minder moetens maakt het leven zoveel leuker. Soepel meebewegen met wat de dag brengt, en op het einde daarvan zien dat er toch weer veel gedaan is.
Go with the flow, zoiets.

Vandaag leverde ik een column in voor de deadline van gezondNU, ruimde de tuinberging op, fietste naar Beerse voor krant en koffie, mediteerde, schreef dit blogje, ging plasma geven, besprak met de man van de bureaukasten hoe de meetfouten hopelijk gecorrigeerd kunnen worden, at middag met man en één zoon, ruimde mijn mailbox op en ging nog zwemmen ook.
Best een productieve dag naargelang het gemak waarmee dit alles zich voltrok. En toen was het nog niet eens avond.

We zijn het voelen verleerd

“Ik voel links mijn tenen niet, maar rechts wel.” “Mijn hele gezicht stond strakgespannen, dat had ik helemaal niet in de gaten.” “Ik heb zoveel pijn in mijn nek dat de hele rest van de oefening aan me voorbijgaat, ik kan er mijn aandacht niet bij houden.” “Wat heb ik een stevige ruggengraat gekregen, dat is nieuw voor me.” “Ik word altijd zo moe van deze oefening.” Het is niet voor niks dat we in een mindfulnesstraining altijd beginnen met de ‘bodyscan’.

(Klik hier voor de volledige column)

gezondNU, november 2019, www.gezondnu.nl

We leven in een wereld van ‘te’

’Te’ is nooit goed. We leven in een wereld van ‘te’. Te veel beelden, te veel strakke lijven, te veel elkaar tegensprekende gezondheidsinformatie, te veel angst om niet in het plaatje te passen. Te veel glossy’s, tv-programma’s, Instagram- en Facebookbeelden die ons een vertekend beeld geven van hoe we moeten zijn. Met zijn allen op naar ‘de beste versie van jezelf’. Waar dat toe leid? Plastic lijven, plastic lippen en borsten, plastic levens, plastic liefde.

(Klik hier voor de volledige column)

gezondNU, september 2019, www.gezondnu.nl

Omgekeerde kraamtijd

De redactie mailt: “Schrijf je voor je volgende column eens over euthanasie?” De zenmeester appt: “We houden een themadag over sterven. Wil je daaraan meewerken?” Een patiënt in het bejaardentehuis: “Dokter, het is genoeg geweest, ik ben op. Ik wil stoppen met behandelen en ik wil euthanasie. Wilt u me helpen?” Een goede vriend van één van mijn kinderen sterft in een motorongeval.

(Klik hier voor de volledige column)

gezondNU, juli augustus 2019, www.gezondnu.nl

Droom groots

Vanochtend viel het niet mee om mijn bed uit te komen. Het was zo heerlijk onder mijn dons en buiten was het nog zo donker en koud. Ik ontbeet met mijn immer blije meisje van twaalf, die trappelde om naar buiten te gaan. Brrr, het idee alleen al om de kou in te gaan! Toen zij naar school vertrok, was de verleiding groot om op de bank weg te kruipen onder een dekentje met een boek. Ik heb immers een vrije dag en hoef pas vanmiddag echt de deur uit.

(Klik hier voor de volledige column)

gezondNU, mei 2019, www.gezondnu.nl

Mijn huis-, tuin- en keukenprins

Laat ik maar meteen uit de kast komen: aan mij is geen groot huishoudelijk talent verloren gegaan. Op huis-, tuin- en keukenterrein verklaar ik mezelf onbevoegd. De laatste keer dat ik een toilet schoongemaakt heb, moet ruim twintig jaar gleden zijn. De zeldzame keren dat ik verantwoordelijk ben voor de avond maaltijd komt er soep met brood en kaas op tafel (of een pizza uit het diepvriesvak) en als mijn man een paar dagen van huis is, kookt hij vooruit zodat er voor mij en de kinderen een voorraad potjes klaarstaat in koelkast en diepvries.

(Klik hier voor de volledige column)

gezondNU, maart 2019, www.gezondnu.nl

Wat is nou een jaar op een mensenleven?

Wat is nou een jaar op een mensenleven?

Het is me al lang niet meer te doen om die paar overtollige kilo’s die ik al een leven lang met me meesleur. Niet dat ik nou met plezier in een bikini op het strand ga paraderen, maar die kilo’s en ik hebben al jaren geleden de strijdbijl begraven. De witte vlag van onze wapenstilstand wappert vrolijk in de wind. Maar ook al hebben we de oorlog gestaakt, echt vrede hebben we niet met elkaar gesloten.

(Klik hier voor de volledige column)

gezondNU, januari 2019, www.gezondnu.nl