De stilte van het kerkhof

Mijn favoriete wandelrondje begint en eindigt tegenwoordig op de dixi van Antonis Verhuur aan het kerkhofje in Ravels. De dixi is deze maand al schoongemaakt op 1, 11 en 16 augustus, zo meldt de lijst aan de binnenkant van de deur. Hij stinkt dus niet. En er is altijd wc-papier. Heerlijk. De firma Antonis doet dat prima. Na zo eerst de blaas geleegd te hebben, begin ik mijn wandelingetje bij de historische graftekens links op het kerkhofje.

‘Gedenk o mens dat gij stof zijt en tot stof zult wederkeren.’

Aan mij is zo’n advies welbesteed. Ik word wel vrolijk van kerkhoven. Al die mensen die daar liggen te rusten en mij aansporen: ‘Elke dag er iets van maken, hè Martine. Niet vergeten hoor. En vooral veel houden van je kindjes en je man.’

Met die aansporing begin ik aan mijn rondje. Eerst maak ik nog een afkorting via de balken rondom de composthoop – want ik blijf natuurlijk niet op het kerkhof wandelen – en hup met een sprongetje eraf. Zo kom ik op het wandelpad bij het sportpark van de gemeente Ravels. Eerst nog even langs de hondenschool, daarna de tennisclub Ravels-Poppel-Weelde, en dan het BMX-parcours waar de kleine crossertjes weer les hebben en het fanatieke grut met hun felle helmpjes en pakjes van God noch gebod bang is. Zo vervolg ik mijn rondje en stappend verwerk ik de dag.

Hier heb ik al heel vaak gewandeld. Ik kom hier vaak na een nachtdienst, om een frisse neus te halen na de lange uren binnen zitten, naar zorgen luisteren, behandelen en geruststellen. Na een euthanasie ben ik hier ook al gepasseerd om de heftige ervaringen te verwerken voor ik me weer in het gezinsleven stort. Ik heb hier ook tientallen keren gelopen toen ik zo in de knel zat door de hoge werkdruk op de praktijk. Het was mijn toevluchtsoord in de weken en maanden nadat ik mijn ontslag had ingediend bij de maatschap.

Hier zijn veel tranen gevloeid. Dat deed me goed, dan was de spanning er weer even af en hoefde ik daar thuis niemand te veel mee te belasten.

Het rondje is zo’n drie, drieënhalve kilometer lang. Dat is eigenlijk net genoeg. Het is heerlijk afwisselend: veel in het groen, dan weer zand- en grindpaden, en er is één magisch veldje waar ik altijd een endorfineboost krijg als de zon daar laag en fel op staat. Ik haal een paar keer diep adem, ik rek en strek wat en zuig mijn longen vol heilzame lucht. Het hele rondje duurt een dik halfuur, een verkwikkende overgang naar de avond.

Even nog het tumult van een enorm steenkappersbedrijf dat zich vlak naast zijn afzetmarkt gevestigd heeft. Op de grafstenen lees ik de namen en reken ik de levensjaren uit. Als ik de auto weer start, roepen ze me allemaal nog eens goed na dat ik elke dag het leven moet leven.

Elke huisarts heeft zijn eigen kerkhof. Dit is het mijne.

(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)

Leeg nest

dag wouterDahaag Woutertje, daaaaaag! Veel plezier, geniet ervan!
En vergeet je tanden niet te poetsen hè kerel.
Daaaaaaaag! Veel succes! Slaap lekker straks.
Tot over twee weken! Daaaaaaaag. Ik hou van je. Laat iets weten hè, we zullen skypen.
Dag lieve schat, daaaaaaag!

Zal wel lukken hoor mama, daaaaag!

We zwaaien ons te pletter. Nog snel een dikke knuffel. Het lukt hem beter dan ons, dit afscheid nemen. Lees verder

Fifty ways to leave

Helemaal blij word ik van Simon & Garfunkels positieve kijk op ellende.
Je kunt zomaar met van alles stoppen. Stopadvies van de dokter wil al eens helpen tegen de nicotineverslaving. Over het stoppen met slaap- en kalmeertabletten heb ik al eens een vlammend betoog gehouden en van stoppen met shoppen is ook nog niemand slechter geworden. Of er echtscheidingen van dit lied gekomen zijn, weet ik niet, maar wat ik wel ontdekt heb: ik ben een geweldige fan van stoppen. Hardcore wegloper. Dat past goed bij mijn conflictvermijdende Belgische temperament.

Als het ochtendlijke geklaag bij de koffie me te veel werd, liep ik vroeger ook weleens gewoon de koffiekamer uit. Hé, de werkdag moest nog gewoon beginnen, laat ons dat tenminste op een positieve manier doen. Geklaag is zo besmettelijk, dat kruipt me te veel onder het vel. Weglopen is altijd een optie.

Een verslaving ligt op de loer. Waar ik de laatste pakweg twee jaar zoal mee gestopt ben: zenles geven (niet met mediteren, want daar stop ik pas mee als ik dood ben), zencoaching, het enthousiasme- en compassienetwerk, het netwerk voor arts en meditatie, en aan feesten doe ik nog slechts bij uiterste noodzaak.

 ‘The problem is all inside your head’ she said to me

I’d like to help you in your struggle to be free

En toen ging ik zomaar ineens weg uit de praktijk. Niet zomaar natuurlijk, en niet ineens ook, maar toch: weg. Stop. Van die fifty ways heb ik er één genomen.
Dat maakte een roedel existentiële angsten los, die een halfjaar na dato weer braaf in hun hok zijn gekropen. Blaffende honden bijten niet.

Weggaan is ook een kunst. En dan te zien: je kinderen hebben gewoon te eten, je bent niet in de goot beland, nachtdiensten hebben ook hun charme (alweer een stukje!) en – kijk! – de wereld draait domweg door. Dat is een wijze les die me sterker gemaakt heeft. Want als het tegenzit – en ik met alle inzet de dingen niet veranderd krijg – tja, dan ben ik weg natuurlijk.

 And I believe in the morning you’ll begin to see the light

And then she kissed me and I realized she probably was right

Ooo slip out the back, Jack
Make a new plan, Stan
You don’t need to be coy, Roy
Just listen to me
Hop on the bus, Gus
You don’t need to discuss much
Just drop off the key, Lee
And get yourself free

(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)

Le Grand Café

Le grand café ReimsVerwaaid, verhit en plakkerig komen we aan in tussenstop Reims. Het is laat, we zijn moe, we hebben honger. Lukraak zetten we ons na een wandeling door de avondlijke stad neer op het eerste het beste terras van de locale Rue des Bouchers, de Place Drouet d’Erlon. We ploffen op de caféstoelen met het plan om pas weer op te staan als onze maagjes weer gevuld zijn en het moraal tot een navenant peil is opgekrikt. Lees verder

De jeugd heeft de toekomst

de dikke en de dunne

Waar is de tijd dat hij het magerste mooiste babietje was dat ik ooit gezien had? Drie en een halve week te vroeg maakte hij zijn stormachtige entree in ons leven en zette het totaal op zijn kop. Onze eerstgeborene. Hij was zo’n lichtgewichtje dat op zijn handjes knokkeltjes te zien waren in plaats van schattige deukjes. Ik vond mollige babies ineens helemaal niet mooi meer. Tot een jaar of twee later nummer twee volgde. Met zijn flinke vier kilo schoon aan de haak was dat zo’n lekker dikzakje dat ik ineens niks meer vond aan die dunne babietjes. Eigen kind schoon kind, zo bleek maar weer. Lees verder