‘Het is Pony Park CITY! Hoe dikwijls moet ik dat nu nog zeggen?’ Woest kijkt Stella naar haar plaagkoppen van broers, de stoom komt uit haar oren.
Al jaren drijven we met veel plezier de spot met Stella’s grote droom: een weekendje Pony Park City in Collendoorn, een paradijs met wel driehonderd pony’s en het mooiste van alles: je mag zelf een pony uitkiezen en die de hele dag bij je huisje zetten om te aaien, te borstelen, te knuffelen, mee te wandelen en op te rijden.

Maar Stella is een volhoudertje: hoe harder wij lachen, hoe meer ze zich erin vastbijt, en naar Pony Park City zal ze gaan! Ze ziet haar kans schoon Lees verder →

Ocharme, wat heb ik een meelij met ze. Je zal maar jonge mama wezen in de huidige heppie-heppie-social-media tijden. 
Ik zit op mijn vrije woensdagochtend in mijn tweede huiskamer (de koffiebar met het charmantste terras van heel Turnhout en de verrukkelijkste cappuccino’s van de wijde omtrek) aan mijn eerste kopje koffie en de krant. De Standaard. Toch een krant die een zekere verstandige wijsheid uitstraalt. Per ongeluk beland ik in een katern van Media Planet, geheel gewijd aan ‘Vrouw en kind’. Coververhaal: Lees verder →

‘Jij kunt niet zingen.’
Mijn vader sprak deze woorden uit en diskwalificeerde daarmee mijn zangtalent nog voor het geboren was. Dat ik niet kon zingen werd aangenomen als een vaststaand feit. Een onweerlegbare waarheid en een selfulfilling prophecy van eerste categorie. Ik kon niet zingen. 
Kon het mij wat schelen. Ik zat Lees verder →

JAWADDE JUNGENSJ! MEGACOOL. DE MAX. AWESOME. GRANDIOOS. GENIAAL. BRILJANT. FONKELEND. SCHITTEREND. SPRANKELEND. KNAP.
WA. WAS. DA??

Oké, genoeg superlatieven. Caps Lock mag weer uit.
Het was maar even om te zeggen dat Lees verder →

Het was van 1991 geleden maar zodra de naald in mijn ader steekt, herken ik het gevoel meteen. Ik was al heel lang van plan om de draad weer op te pakken, en terug plasma te gaan geven, al was daarvoor de dag na een nachtdienst misschien niet de handigste move: ik werd wat zweverig in mijn hoofd, kreeg dorst en een droge plakmond. 
‘Komt u voor het eerst bloed geven?’ Lees verder →

‘Misschien moet je de appelsienolie eens proberen.’
De mevrouw van de aromatherapie komt als geroepen. Ik loop haar bijna van haar sokken – al kan dat niet echt want ze loopt op blote voeten – als ik Eva’s schoonheidssalon binnen stuif voor mijn pedicure-afspraak. 
Ik heb een off-dag en wie weet ligt het geheim verborgen in Lees verder →