Soms vallen alle dagelijkse beslommeringen even in het niet. Zoals wanneer je het verhaal van Sandra leest, die middenin een ellendige ziekte de kracht vond om een prachtige blog te starten: Leefhonger. Lees zelf maar.
Dit schreef ik haar toen ze me trots het nieuws van de geboorte van haar blog mailde:
Dag lieve mooie Sandra,
Wat een ontregelend mooie naam heb je gekozen voor je blogsite: ‘Leefhonger’, het zegt alles. En wat schrijf je goed! In al zijn rauwheid slaag je erin om de liefde en de schoonheid te laten overwinnen, ik vind dat oneindig knap van je, en zal je site blijven bezoeken – ook als jij er straks niet meer bent – want er is geen beter remedie tegen de soms onnozele futiliteiten waarover we ons elke dag zo druk kunnen maken. Dank dat ik je heb mogen leren kennen, dank voor je mooie woorden en dank voor de eerlijkheid en kwetsbaarheid die je zo open en bloot durft tonen.
Ik hoef jou niets te wensen, je hebt het geheim allang zelf ontdekt: de kleine dingen van elk moment. Dankjewel voor die wijze les, waar een mens – zeker dit hardleerse exemplaar – keer op keer aan herinnerd moet worden.
Liefs,
Martine