Soms vallen alle dagelijkse beslommeringen even in het niet. Zoals wanneer je het verhaal van Sandra leest, die middenin een ellendige ziekte de kracht vond om een prachtige blog te starten: Leefhonger. Lees zelf maar.

Dit schreef ik haar toen ze me trots het nieuws van de geboorte van haar blog mailde:

Dag lieve mooie Sandra,
Wat een ontregelend mooie naam heb je gekozen voor je blogsite: ‘Leefhonger’, het zegt alles. En wat schrijf je goed! In al zijn rauwheid slaag je erin om de liefde en de schoonheid te laten overwinnen, ik vind dat oneindig knap van je, en zal je site blijven bezoeken – ook als jij er straks niet meer bent –  want er is geen beter remedie tegen de soms onnozele futiliteiten waarover we ons elke dag zo druk kunnen maken. Dank dat ik je heb mogen leren kennen, dank voor je mooie woorden en dank voor de eerlijkheid en kwetsbaarheid die je zo open en bloot durft tonen.
Ik hoef jou niets te wensen, je hebt het geheim allang zelf ontdekt: de kleine dingen van elk moment. Dankjewel voor die wijze les, waar een mens – zeker dit hardleerse exemplaar – keer op keer aan herinnerd moet worden.
Liefs,
Martine

‘Dag mevrouw, deze rommel heb ik hier net in de omgeving opgeraapt, mag ik dat bij u in de vuilbak doen?’
De mevrouw die net door haar voordeur naar buiten stapte, kijkt bedenkelijk naar het handjevol zwerfvuil dat ik in mijn hand omhoog houd. Ik heb geen zak bij me en kon het weer niet laten om de rommel die ik zag liggen op te rapen.
Ze denkt na, haar mond in een rechte streep.
‘Nee, liever niet,’ antwoordt ze dan zuinig, ‘mijn mama moet hier ook voor betalen.’
‘Oké dan,’ slik ik. ‘Ik ben wel uw buurt aan het opruimen, hè!’ kan ik niet nalaten er nog aan toe te voegen.

De verzurging van de maatschappij, keer op keer schrik ik me er het apelazarus van. Maar de handdoek in de ring gooien, dat doen we niet.
En het is niet omdat het vandaag woensdag is, dat we gaan verzaken aan ons wekelijks zwerfvuil-blogje.
Ik had even andere katjes te geselen. Het is met zwerfvuil namelijk net als met werkgedoe: het komt altijd terug. Hoe hard je ook opruimt en je best doet, je bent er nooit klaar mee.

En brood valt er ook al niet mee te verdienen. Soms droom ik naar analogie van ‘a penny for your thougts’ van een cent per mondmasker. Man, de hele vernietigde stock van Maggie ligt op straat voor het oprapen, ik zou schatrijk worden. Dát is nog eens een idee.

PS: en die bolderkar hierboven? Ideetje van het vooruitstrevende Westerlo: zwerfvuilruimers mogen die kar van de gemeente lenen om hun zwerfvuilrondes te doen. Ik heb de tip al doorgespeeld aan Turnhout, want lijkt me erg handig, zo’n bolderkar.
Nog niets van teruggehoord.

Heb je het een beetje koud? Ga dan snel wat zwerfvuil rapen. Na tien minuten door je knieën gaan om troep op te rapen, heb je het warmer dan na een wandeling van een uur stevig doorstappen, zo ondervond ik aan den lijve.
Na m’n wandeling op een mooie herfstdag had ik hooguit een bodempje zwerfvuil verzameld in de plastic tas die ik met dat doel had meegenomen. De Liereman is te proper geworden blijkbaar…
Zonde om zo’n bijna lege zak in de vuilnisbak te gooien natuurlijk, dus besloot ik om nog een beetje door te wandelen op straat om daar wat rommel te verzamelen tot de zak vol was.
Daar waren zelfs geen tien minuten voor nodig. En van al dat bukken en in en uit (droogstaande!) sloten klauteren had ik het binnen de kortste keren loeiheet gekregen.
Check, sport alweer gehad vandaag.
In de sloot vond ik zelfs een gigafles vuile bakolie, het blijft onvoorstelbaar wat mensen soms dumpen. Even verderop een groot pancarte waarvan de tekst allang weggerot was.
Slechts één mondmasker deze keer, wel ontelbare blikjes.
En zo blijven we bezig.

Oh ja, ik had nog een gouden tip beloofd hè?
Die luidt – houdt u vast aan uw tafel – ‘inlegkruisje’!
Ik dacht dat deze geniale vondst een hoogstpersoonlijke uitvinding was van ondergetekende om pipi-pauzetjes onderweg in het bos te vergemakkelijken zonder het gehannes nadien met toiletpapier en afvalzakjes. Dus als iedereen dat deed – en ik heb alle begrip voor een dringend plasje tijdens een grote boswandeling – dan lagen er geen toiletpapier/papieren zakdoekjes/servetjes meer te slingeren op al die wandelwegen.
Dus: ga je wandelen? Denk dan altijd aan deze gouden tip en plak een inlegkruisje in je slip.
Bleek mijn zus exact hetzelfde bedacht te hebben ?

Yay, mijn nieuwe agenda is aangekomen. Ik zweer bij papier en ben sinds mensenheugenis een trouwe Moleskine-fan. Elk jaar een ander kleurtje, maar steeds hetzelfde model: de Daily Diary/Planner, Day per page, ruled. Maar dit jaar was er in de boekhandel enkel de keuze tussen rood of zwart. Daar had ik geen zin in. De wereld en het werk zijn al donker genoeg, daar moet je geen zwart aan toevoegen. En over rood zei de architect die in Tilburg destijds onze praktijk bouwde: ‘mensen blijven apen en rood wekt agressie op’. Met dit argument veegde hij mijn wens voor een rode muur van tafel, en ook nu heb ik weinig zin in meer agressie dan er al heerst. De rode lap op de stier enzo…

Dus ga ik het internet op, surf een beetje rond in het digitale aanbod, en kom al snel uit bij een stel vrolijke Petit Prince- en Alice in Wonderland-versies. Het liefst zou ik de ‘The best way to explain it is to do it’ kiezen, maar dat blijkt een pocketsize en daar kom ik never-nooit-niet mee toe. Want naast agenda is de Moleskine ook een dagboek voor mij, waar ik elke dag het leven zoals het is in neerschrijf. En hoe priegelklein ik mijn handschrift ook maak, met een pocketsize kom ik niet toe. Over het algemeen is het leven zoals het is namelijk nogal aan de volle kant. Zelfs in lockdown. 

Misschien dat het me ooit zal lukken te leven naar mijn droommotto ‘More and more of less and less’, en dat ik dan met een pocketsize blaadje toekom voor een hele dag, maar tot die tijd zal ik het met de large versie moeten doen. Ik blijf wel in het Alice in Wonderland thema en uiteindelijk valt de keuze op de – toch zwarte – versie met een uitspraak van de Madhatter op de kaft: ‘We’re all mad here’. Dat vond ik zeer toepasselijk.
De achterkant bevestigt voor de moeilijke verstaander nog even heel duidelijk: ‘I’m mad. You’re mad.’

En wie daar niet mee kan lachen en zijn eigen gekkigheid kan relativeren, die heeft een ander probleem. Maar mad zijn we allemaal.
Ja, jullie ook! ?