Martine en Ingrid, u kent ze als bloggers, corresponderen ook met elkaar - al dan niet via hun bonte beestenboel - over wat het dagelijks leven met hen doet. En het aardige is: u mag allemaal meelezen.

Luid knorrend loopt Sam voor me uit de gang door. Haar staartje priemt kaarsrecht de lucht in, alleen het uiterste puntje is gebogen. Een pijltje waarmee ze lijkt te wijzen ‘hier is het te doen’. ‘Hier’ dat is haar etensbakje aan het einde van de gang. Zodra ze in alle vroegte merkt dat er iemand wakker wordt – de kunst is dus om zo weinig mogelijk te bewegen zodat je nog een beetje kan doezelen – springt ze enthousiast op ons bed en klautert op het bewegende lijf. W?e haar ontbijt voorziet, dat maakt haar niet uit, maar wel dat dat zo snel mogelijk gebeurt. Helemaal vrolijk bij het vooruitzicht op ontbijt, spint ze zo hard als ze kan, laat zich heel eventjes aaien en rent de gang in als ze denkt beet te hebben: de ontwakende mens maakt aanstalten om op te staan. Waarna dus dat luide geknor in de stille donkere gang weerklinkt.
Dagelijks ochtendritueel, heerlijk geluidje.

Niet zo heerlijk: de luide medemens.
Die komt in vele vari?teiten, hierbij een poging tot een niet-exhaustieve lijst (van hinderlijke mensen en geluiden).
De bellende mens op bus en trein – maar daar heb ik al genoeg over gezeurd.
De Facebook-scrollers die alle langskomende filmpjes afspelen zonder oortjes of koptelefoon.
Muzak in wachtkamers, koffiebars en winkelstraten… of nog erger: vrije radio vol gewauwel en reclame ertussen.
De mannen – ja, altijd mannen – die in de sauna zuchten, steunen, kreunen, hun neus ophalen, rochelen, de houten hoofdsteuntjes kletterend opzij schuiven en wellustig het zweet van hun lijven blijven wrijven.
Of die in de sauna komen om godbetert te kletsen.
De feestende buurtmens – tenminste als het feest me belet in slaap te vallen, maar gelukkig lukt me dat meestal wel met oordopjes in en het slaapkamerraam dicht.
Knetterend opgevoerde brommers.
Het nerveuze ’tsss tsss’ waarmee Marokkaanse moeders hun kinderen sussen en wat ook ‘nee’ kan betekenen. Die kinderen worden er net zo nerveus van als ik. Vanuit mijn eigen opvoeding klinkt het geluid nameljk heel anders dan zij het bedoelen: ik hoor afkeuring en afwijzing.
Luide Hollanders in Antwerpen, in de film,… Ik hoef echt niet je hele gesprek te kunnen volgen als ik zes rijen verder zit.
De piepjes van al die notificaties die mensen niet afzetten en zo onbedoeld opdringen aan hun omgeving. Vooral het standaard Andro?dgeluidje voor binnenkomende berichten is me een doorn in het oor.
De sloffende mens. Til je voeten op!
De smakkende en prakkende medemens.
De met open mond kauwgom kauwende medemens.
Lepels die hard neerkomen op potten en pannen.
Deuren en lades die de luide medemens hard dicht gooit.
Campingburen met keiharde muziek.
De afschuwelijke airco in het slaapkamertje op de huisartsenwachtpost.
De snoodaard die het waagt op zondag zijn gras te maaien of de haag te scheren. Bladblazers en hogedrukspuiten idem dito. Bekentenis: soms stofzuig ik zelf op zondag mijn tuinkamer. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen.

De Morgen gaat een groot onderzoek doen naar lawaai. Doe mee en schrijf je in voor De Oorzaak, het grootste burgeronderzoek over geluid. Al de hele week staat de krant vol artikels over lawaai en wat het met ons doet. Hoe het vele mensen vele levensjaren kost. Lawaai is dodelijk.
Ik leer veel bij uit die artikels. Dat de ervaring van geluid in grote mate subjectief is. Wat voor de ene persoon bijzonder storend is, merkt de ander helemaal niet op. Of zoals een van de journalisten schrijft: als mijn buurman op zaterdag met de grasmachine in de weer is, hoor ik dat nauwelijks. Maar wanneer hij hetzelfde lawaai produceert op zondag, irriteert me dat enorm.’
Het wordt nog complexer omdat de ervaring van geluid voor een stuk genetisch bepaald is. Er is meer aan de hand dan alleen subjectieve beleving. Zo verschilt ook de manier waarop je lichaam op geluidsgolven reageert en hoe je hersenen geluid interpreteren per persoon.
Ik zal mijn man dit krantenartikel eens onder zijn neus duwen als hij weer met zijn ogen rolt op mijn vraag om oortjes in te doen als hij zijn door zijn tijdlijnen scrolt, want h?, het is niet mijn schuld dat dat geluid zich rechtstreeks een weg wurmt naar mijn amygdala. Het is de schuld van hersenen, ik kan er niks aan doen.
‘Emoties zoals machteloosheid en bezorgdheid wegen ook door’, zo lees ik nog. ‘Zit je met het frustrerende gevoel dat wie verantwoordelijk is voor het lawaai het zou kunnen vermijden maar niets doet?’
Ja, nu snap ik waarom de bus-beller mij zo tot waanzin drijft.

‘De waterkoker van mijn moeder ’s morgens in de badkamer’, zou mijn dochter nog toevoegen aan deze waslijst van ergerlijke geluiden. ‘En als ze uit ochtendlijke klunzigheid weer maar eens haar haarborstel laat vallen.’ Plastic op een harde vloer, aauw!
Nog pijnlijker aan haar jonge oortjes: het gezoem van de leeslamp in de woonkamer. Wij horen dat niet meer, ouder worden heeft soms zijn voordelen.

Ik dacht altijd dat er niets heerlijkers was dan een kat te zijn. Sam knort lekker overal doorheen. Maar sinds ik Ingrids vis heb leren kennen, begin ik te denken dat dát het walhalla moet zijn. Welbeschouwd is de hele leefwereld van zo’n vis één gigantische koptelefoon.

Martine en Ingrid, u kent ze als bloggers, corresponderen ook met elkáár – al dan niet via hun bonte beestenboel – over wat het dagelijks leven met hen doet. En het aardige is: u mag allemaal meelezen.

Beste Ingrid,

Sinds Sam kantoor houdt op onze slaapkamer, moet ik naar boven als ik haar wijze licht wil laten schijnen over een heikele kwesties die ik niet verteerd krijg. Nu er een hond bij gekomen is in háár huis, verwaardigt ze zich enkel nog naar beneden te komen voor het hoognodige (muizen meedogenloos treiteren om ze daarna aan flarden te scheuren, of in de zon haar pelsje gloeiend heet laten opwarmen) en dan nog onder strikte voorwaarden. Dat wil zeggen: alleen als wij als politieagenten waken over de verkeersstromen van de in vacht gehulde gezinsleden doorheen dat huis. Onze rollen zijn duidelijk: de ene leidt de hond af met lieve woordjes en aaitjes, de andere houdt tussen- en voordeur open zodat Sam ongemerkt naar buiten kan glippen. Glippen klinkt sneller dan het er in werkelijkheid aan toegaat. Door haar deurentrauma waarover ik in een eerder blog vertelde, kan dat glippen tot een kwartier in beslag nemen. De hond vindt dat prima en geniet gedurende het hele proces van al die onverwachte aandacht.

Omdat ik met een vrije geest van gedachten wilde wisselen over de netelige kwestie van het ontdopen, toog ik dus met de weekendkrant onder de arm de trap op.
‘Ik vind dat ontdopen vreemd, of toch zeker hoe mensen ermee uitpakken. Op mij komt het over als het nieuwe deugpronken, een soort held willen zijn,’ lees ik haar voor uit het artikel dat vier volle pagina’s lang een antwoord probeert te bieden op de vraag Hoe almachtig en rijk is de kerk hier nog?
Sam houdt haar blik gefixeerd op een mug die tegen het vliegenraam zit. Ik hoop dat ze hem pakt en lees verder: ‘Ik zie niet in waarom ik me uit het doopregister zou laten schrappen: het heeft geen enkel gevolg. In de praktijk ben ik al heel lang geleden uit de katholieke kerk gestapt, op de enige manier die er echt toe doet: door er niet meer aan deel te nemen.’

Oei, zeg ik tegen Sam, ik heb er wel heel hard aan deel genomen, aan werkelijk álle overgangsstadia van mijn leven is een priester te pas gekomen. Doop, twee communies, katholieke basisschool, daarna een strenge nonnenschool voor het middelbaar en vervolgens studeren in Leuven aan een universiteit die zijn K vooralsnog niet wil laten vallen, huwelijk en tenslotte alledrie de kinderen laten dopen, eerste communie en bij twee van de drie ook een plechtige communie.
Ik heb een fantastische oom gehad die pastoor was en openlijk een vriendin had. Joke kwam gezellig mee naar alle familiefeesten en iedereen vond dat prima. Oom Ton was een franciscaan en ik houd warme herinneringen aan bezoekjes aan de communiteiten in Amsterdam en Brussel waar hij gewoond heeft. Toch schuurde er al lang iets.
God afzweren en mezelf een atheïst noemen, ging me nog te ver, ik heb me dan maar lange tijd als een culturele katholiek beschouwd en dat vond ik een prima tjevencompromis. Zeggen dat er een god was, dat kreeg ik ook niet meer over mijn lippen, maar dat er wel ‘iets’ was, daar kon ik mee leven.

Sam heeft de mug nu te pakken. Voor de aai die ik haar dankbaar wil geven, duikt ze weg. Sam heeft een vermijdende hechtingsstijl overgehouden aan haar jeugd met het deurentrauma.
Toen ik voor het eerst een euthanasieverzoek op mijn bord kreeg, heb ik nog flink moeten worstelen met dat katholieke gepokt en gemazeld zijn. Mocht een mens wel dood gemaakt worden? Maar toen ik begreep dat het ging om het helpen van een mens in zijn diepste nood, was de schuldvraag niet meer aan de orde.

Sam heeft geen enkel probleem met muizen en vogeltjes de strot afbijten. Zelfs als ze al lang niet meer bewegen, speelt ze er nog uren mee. Ze gooit de bloederige lijkjes in de lucht en gaat vervolgens helemaal op in haar eigen spelletje en doet alsof ze nog leven. Wreed.
Ooit was de kerk een bron van zekerheden, nu zijn er meer vragen dan antwoorden, en veel wrede daden.
Sam draait een paar rondjes rond haar eigen as om zich zo compact mogelijk opgerold tegen de opgeslagen rand van het dekbed te nestelen.

Ik lees verder voor. ‘Zowat 80 procent van alle middelen die in totaal naar levensbeschouwingen vloeien, gaat naar de katholieke kerk. Dat staat niet in verhouding tot het aantal effectieve gelovigen. […] Het systeem is archaïsch tot en met.’ Sam luistert niet. Waarom zou ze ook? Het systeem blijkt sinds de invoering door Napoleon niet meer veranderd. Haar oogjes zakken dicht en ze maakt aanstalten om een dutje te gaan doen.

Vorige week heb ik de mail om te ontdopen naar het bisdom Antwerpen gestuurd. ‘Ben ik nu een deugpronker?’ vraag ik aan het zachtjes induttende diertje. Ik kriebel haar onder haar kinnetje en dat laat ze zich welgevallen. Door haar kopje naar links of rechts te draaien, stuurt ze mijn hand naar de plekjes waar ze graag gekriebeld wil worden. Sam weet wat ze wil. En ik?
Sinds de documentaire reeks Godvergeten, wil ik er echt niet meer bij horen.
Maar dat gaat zomaar niet. In antwoord op mijn mail, stuurt het bisdom me nog wat huiswerk vooraleer ze bereid zijn me uit het doopregister te schrappen.

Sam heeft nu schoon genoeg van mijn gekriebel. Als haar limiet bereikt is, krijg je een lel. Haar pootje haalt vliegensvlug uit en als je niet snel maakt dat je weg bent, krast ze met haar vlijmscherpe klauwtjes een paar rode strepen op je arm. Wegwezen geblazen, madam heeft nood aan rust. Ze krult zich terug op en knijpt haar oogjes stevig dicht.

Ik vertel haar nog snel wat ik leerde uit de podcast van De Standaard over hoeveel van ons belastinggeld naar de katholieke kerk gaat. Het zou gaan om zo’n 80 tot 90 euro per persoon. Van mij mag dit geld linea recta naar de kinderopvang. Of naar daklozen en vluchtelingen. 
Een pak beter besteed lijkt me dat.

Verstoord in haar slaap trekt Sam een oog verwijtend open. En al die kaarsjes die jij in kerken brandt dan? Stop je daar dan ook mee? En al die pauzes die jij neemt in kerkgebouwen omdat je zo van de rust daarin houdt?
Alsof kerkgebouwen en kaarsjes onmisbaar zijn, zo lijkt Sam ongegeneerd te demonstreren. Wat heb je meer nodig dan een lekker warm bed, een kommetje vol brokjes en af en toe een vette muis?

Thanks Sam, good talk.

Martine en Ingrid, u kent ze als bloggers, corresponderen ook met elkáár - al dan niet via hun bonte beestenboel - over wat het dagelijks leven met hen doet. En het aardige is: u mag allemaal meelezen.

Eergisteren waaide ik bijna van mijn fiets. Ik was op weg naar een terminaal zieke patient toen de plots opgekomen stormwind me enthousiast in de flank beukte. Ei zo na vloog ik de berm in.
Met een ruk aan het stuur, hield ik mijn fiets en mezelf gelukkig op het rechte pad.
Stormwinden en gesprekken over een naderende dood veegden mijn hoofd schoon. Weg met muizenissen en ballast. Een nieuw schrijfidee zag zijn kans schoon en sprong meteen in het lege gat van de schoongeveegde ruimte.

‘Zeg Ingrid, wat zou je ervan vinden om een heen-en-weer-blog te starten tussen jouw vis en mijn beestenboel, zijnde een kat met een deurentrauma en een hond met een gedragsprobleem?’
Collega-blogger Ingrid van de blog Rimpelingen schrijft namelijk al een tijdje over de logeervis die afgelopen zomer bij haar introk, en ik volg die reeks met groot plezier. Ik ben onvoorwaardelijk fan. Bij elke nieuwe aflevering van haar serie ‘In de vissenkom’, gaan mijn vingers jeuken om te schrijven en dienen de ideeën zich in rotten van drie aan. Dat heb ik altijd al gehad. Ooit had ik zo een leuke schrijfconnectie met collega huisarts Bram Tjaden in Medisch Contact, de reeks heette ‘Bram & Martine in gesprek’ en als ik daar nog eens in terug blader, geniet ik opnieuw van de verhalen. Helaas werd de reeks vroegtijdig afgevoerd door Medisch Contact en stierf tot mijn grote spijt een stille dood. Nu zag ik een nieuwe kans. Want heen en weer schrijven is geweldig inspirerend.
Schotel mij een leuk verhaal voor en de inspiratie begint te stromen.
Tel daarbij op: ik schrijf te weinig, ik had nood aan een nieuwe prikkel.
Eén plus één is drie, dus ik trok de stoute schoenen aan en schreef haar een mail. Zin om samen te schrijven?

Er kwam een enthousiast antwoord terug en Ingrid had er ook wel zin in maar zag nog wat beren op de weg – om het maar even bij de beesten terminologie te houden.
‘Reageert de ene op de andere?’ vroeg ze me, ‘de vis op de kat/hond, en omgekeerd, of reageren wij als baasjes op elkaar? Spreken we van tevoren een onderwerp (uit de actualiteit?) af en refereren we dan naar elkaars blog? Hoe zie jij dat concreet? Gaan we daarna onze columns bundelen :-)? Gaan we misschien zelfs een brievenroman schrijven?’

Een hoop terechte vragen.
Maar ik hoorde vooral het juichen van mijn hart: ja! ja! Natuurlijk gaan we onze columns bundelen! En een brievenroman is helemaal een mooie droom!
En zoniet, dan hebben we toch zomaar een hoop schrijfplezier onderweg.
Ingrid zei dus ja, want ook zij kan af en toe wel een duwtje in de rug gebruiken om zich aan het schrijven te zetten.
We hebben dus nog wel wat uit te zoeken, maar gaandeweg zal zich dat allemaal wel uitwijzen en bij deze alvast een eerste aanzetje tot wat het misschien zou kunnen worden. Het hoeft ook allemaal niet meteen raak te zijn he, het is maar een blog, het schrijfplezier primeert.

Dit vertelde ik allemaal heel enthousiast aan Sam, onze rosse kat met het deurentrauma en het hangbuikje. ‘Sam, ik ga een reeks over jou schrijven. En over Billie. Leuk hè?’
Sam lag lekker op haar vaste plekje – ons bed. Het kon haar weinig schelen.
Sam komt uit een asiel en is zoals het katten betaamt een heel eigengereid beestje. Ze duldt geen liefkozingen behalve wanneer ze daar zelf om vraagt, en dat gebeurt enkel ’s avonds of in de heel vroege ochtend. Dan mogen we haar over haar kopje kriebelen maar aan haar buikje mogen we niet komen. Doe dat en je hebt meteen flinke haal te pakken. Hoe ze aan haar deurentrauma komt, is een groot raadsel. Dat zullen we nooit weten want we kennen haar voorgeschiedenis niet. Feit is dat ze bij elke passage van een deuropening – gelukkig hebben wij een heel open huis en hoeft ze amper deuren te passeren – een half uur staat te weifelen of ze er wel door durft, om dan vervolgens met een enorme sprong verschrikt de horde te nemen.
We hebben haar leven tot een nog grotere hel gemaakt toen we er ook nog een geadopteerde hond bij namen, Billie, een lieve mislukte mix van een Mechelse herder en een border collie. Een mens doet alles voor zijn kind, hè? Maar Sam nam het sportief op: als ik boven mag komen wonen, dan mag die rothond wel blijven. Zo geschiede, en sindsdien heeft ze ons bed dus tot haar hoogspersoonlijke domein geannexeerd. Iets wat ik altijd verafschuwde als ik dat hoorde van anderen, en wat met mijn astma en kattenallergie ook totaal onverantwoord is natuurlijk.
Ik gaf dit stuk dan wel de titel Uit de kattenmand mee, maar die mand daarboven op onze slaapkamer negeert ze hautain, ons bed is veel lekkerder.
Onverstoorbaar likte Sam haar hangbuikje en keek me eens scheef aan toen ik haar vertelde over de vis die een muze is geworden.

Ingrid en ik delen behalve onze liefde voor schrijven ook een paar grote verschillen. Ingrid heeft namelijk al een echte roman geschreven, Duiven komen altijd terug, een fantastisch debuut en iets waar ik alleen maar van kan dromen. En verder is Ingrid er steengoed in om kort op de bal van actuele thema’s te spelen, terwijl ik meestal meer het persoonlijke als onderwerp heb. Maar wie weet is dit dus wel een mooie uitdaging om daar ook eens wat mee te gaan experimenteren. Dit soort thema’s benaderen met omtrekkende bewegingen via de beestenboel, lijkt me een mooie manier om de angel eruit te halen en de dingen toch te benoemen. Ben benieuwd waar het ons brengt.

Ook Ingrids vis en onze beestenbende verschillen op enkele essentiële punten grondig van elkaar. De vis praat niet, heeft geen vacht en is zodoende per definitie niet knuffelbaar. Onze harige vriendjes daarentegen vullen het hele huis met hun harige stofwolken. En ze praten wél, en nog hard ook. Billie beschikt over een uitgebreid blafregisteren en ook Sam kan miauwen in vele toonaarden die allemaal iets anders willen zeggen. Veel daarvan hebben we in de loop der jaren leren begrijpen, af en toe blijven haar mauwtjes raadsels. Deze keer was ze niet mis te verstaan.

‘Vis?’ zag ik haar denken, ‘daar lust ik wel pap van.’
Wat vindt jouw vis daar nu van, Ingrid?