Door vanochtend op mijn terrasje te gaan zitten mediteren, uitkijkend over het kletsnatte groen waar de regen gestaag op neervalt, kreeg mijn verdriet ruim baan. Billie is er niet meer, we hebben haar gisteren moeten laten inslapen nadat ze voor de derde keer een hond aangevallen had, en het daaraan vastzittende baasje daarbij gevallen was.
Zo hier zittend op mijn kussen, komt het verdriet in golven naar boven. Ik had niet in de gaten hoezeer dat hondje in mijn hart gekropen was, was totaal verrast over het gemis dat ze achter liet.

Ons hondje bleek een wolfje. In huis en op eigen terrein was ze het liefste hondje dat je je kon voorstellen. Een knuffelbeest dat altijd vrolijk en blij was en alles met zich liet doen, geen grammetje kwaad zat daarin. Een echte therapiehond eigenlijk. Ze zag iedereen graag en liet dat merken met alle overgave die ze in zich had.
Binnen een lammetje, maar buiten bleek ze een wolfje. Dat hebben we geleerd van de laatste therapeut tot wie we ons in wanhoop wendden in de hoop haar gedragsprobleem op te lossen. Die hielp ons uit de droom: dit ga je niet kunnen oplossen, zei ze. We hadden altijd gedacht dat het kwam omdat ze geen fatsoenlijke opvoeding had gekregen voor we haar geadopteerd hadden, dat ze niet gesocialiseerd was. Maar daar lag het dus niet aan. En al konden al die therapeuten en de hondenschool ons niet helpen, we begrijpen het gedrag nu beter en dat maakt ook dat we deze moeilijke beslissing konden en moesten nemen en er helemaal achter staan.
Ze heeft hier een zalig leventje gehad, maar het was niet de bedoeling dat het nu al zou stoppen.

Wat mist ons Stellaatje haar vriendje.
Het huis is raar leeg. Geen getrippel meer achter je aan als je door de kamer loopt, geen hond meer die in katzwijm valt als je haar op haar kopje kriebelt en overal vinden we haar speelgoedjes, afgekloven botjes en rondslingerende Crocs waar ze altijd enthousiast mee kwam aandragen als je nog maar het magische woord ‘wandelen’ fluisterde.
De lege mand in de berging, de nu nutteloze doolfhof-eetbak opdat ze haar brokken niet te snel op zou schrokken, alles etaleert een groot gemis.

De euthanasie verliep zacht en goed, maar wat was het raar: heen met hond, terug met een riem, halsband en het laatste gevulde kakzakje.

Lief Billietje, je hebt ons zoveel plezier gegeven, je hebt ons zoveel geleerd, we hopen dat je je naar hartelust uitleeft, daar in je eeuwige jachtvelden. Dat je daar met je sierlijke gazellesprongen over beekjes en hagen zweeft, dat je daar wel vriendjes kan zijn met de andere honden en dat je vrij kan rennen en spelen en niemand meer pijn hoeft te doen. Dag lief schatje!

Er zullen vast voordelen zijn. We kunnen zomaar weg als we dat willen, voorheen was opvang vinden voor ons lam/wolfje lastig. Grote dank aan Katleen en Marie die dat toch zagen zitten. Billie pakte hen prompt in en ze kreeg van hen bergen liefde terug.
Het regent nog altijd. We gaan maar wat wandelen. Zonder hond. Het klopt niet.

PS: als we iemand blij kunnen maken met wat hondenkussens of een ruime bench: kom maar halen!