Hoe zalig was dat, die winterprik met zijn witte sneeuwpracht en dat heerlijk heldere zonnetje erbovenop.
Wat een cadeau.
Ik heb me er gulzig aan tegoed gedaan, kilometerslange wandelingen gemaakt om het zonlicht in elke porie en hersencel door te laten dringen met zijn oppeppend effect. Pure antidepressiva tegen de winterblues. Ik kon het gebruiken, en ik ben vast niet de enige.
En ja oké, het was kak om erdoor te moeten fietsen, en het was soms akelig glad, maar gelukkig is dat allemaal zonder scha en schande gepasseerd en heb ik braaf mijn helm gedragen voor de zekerheid. Dat zou ik natuurlijk altijd moeten doen maar mijn gezond verstand ligt soms ook in een diepe winterslaap.
Over winterslaap gesproken trouwens, toen ik op zo’n lange wandeling ergens languit op een bankje lag te genieten van de zon, keerde de ene wandelaar die ik hoorde passeren op haar stappen terug. Pas toen ze vlak naast me stil leek te blijven staan, piepte ik eens door mijn oogharen tegen de zon in. ‘Alles goed met u?’, vroeg ze. Waarop ik een lachje niet kon onderdrukken. Ik lag daar zalig te genieten, maar het had er blijkbaar verontrustend uit gezien. Toch lief dat ze even kwam checken. En toen ik haar nadrukkelijk verzekerd had dat alles prima was, wandelde ze verder.
Nog een leuk neveneffect van al die sneeuw: er was amper zwerfvuil. Het was in ieder geval niet te zien. Ik kon dus volop genieten van de schoonheid van de natuur zonder dat de aandacht van mijn geoefende zwerfvuil-blik naar rondslingerende blikjes en andere viezigheid gezogen werd.
Maar mooie liedjes duren niet lang. De sneeuw smolt, de zon verdween en het zwerfvuil toonde zich weer in vol ornaat. Ik vond zelfs een spiksplinternieuwe schoen, je kan het zo gek niet bedenken. Die schoen heb ik maar even op een paaltje gezet, misschien is het echt een verloren voorwerp en fietst de eigenaar de route nog eens terug. Als de schoen volgende week nog op dat paaltje ligt, dan rijg ik hem onherroepelijk aan mijn prikker en gaat hij de zak in.
Gelukkig is er ook goed nieuws te rapen op zwerfvuilgebied. Minister Demir belooft strenger te straffen – de titel van het krantenartikel klonk niet mis te verstaan: ‘Geen medelijden met asociaal gedrag: meer boetes voor zwerfvuil in 2023’ – en ook op VRT NWS stond een artikel: Strenge aanpak zwerfvuil en sluikstort in Turnhout loont: tien keer zoveel sancties.
Van mij mag het, want er is geen enkel excuus voor het achterlaten van zwerfvuil en sluikstort.
Ooit komt er een tijd dat ik niks meer te ruimen heb. Tot die tijd doe ik gestaag voort. Hoop doet leven.
👍🙂
Het zijn niet alleen de boeren die voort ploegen 😉👍
Knap hoor, hoe jij dat volhoudt.
💪😜
De sneeuw is meestal niet aan mij besteed. Het is dan meestal veel te koud én ik vind het vaak verschrikkelijk om erdoor te moeten. Nee, geef mij de zomer maar… Maar eerlijk: mooi is het wel, zo’n wit sneeuwlandschap.
Ik had geluk bij een ongeluk deze winterprik. Door griep in huis (niet zo tof… eerst ikzelf, daarna de zonen) moest ik er maar amper door, maar kon ik gewoon vanuit het raam genieten van onze besneeuwde tuin. Ideaal. Die griep had niet gemoeten, maar voor de rest was het prima zo 😉 Nu wel blij dat de sneeuw én de vervelende virussen weer vertrokken zijn.
Klinkt ideaal! Op die griep na dan … 😃
Het blijft aanmodderen met de gezondheid, ik zit alweer weken vol met Netelroos! Van de stress zegt men!
Veel beterschap, Marg!