Wrong time wrong place

je suis bruxelles

Hoe dichtbij kan het komen? De horror van terreur. De angst die dat zaait.
Met een man die in Brussel werkt en een zoon die precies een week voor de aanslag aan de incheckbalie stond waar de bom ontplofte, had het deze keer zomaar mijn gezin kunnen treffen.
‘Alles oké’ smst mijn man gelukkig al gauw en dan stromen stilaan de beelden en berichten binnen van de aanslagen. Want ook de metro blijkt een doelwit.

Indringend beeld: de peuter die huilend naast het levenloze lichaam van zijn (haar?) moeder zit. En daar moet blijven zitten omdat dat nodig is voor de identificatie. Verhalen over afgerukte ledematen en verminkte lichamen. Lichamen die soms bij elkaar gepuzzeld moeten worden om te weten te komen wie de slachtoffers zijn. De gruwel van splinterbommen.
De impact was zo groot dat veel ongeruste familieleden lang hebben moeten wachten op zekerheid. Voor mij was er snelle geruststelling: alles goed, maar voor veel mensen begint de rouw nu pas. Toch zullen we allemaal verder moeten met ons leven.

Terwijl ik dit stukje tik, luister ik naar Johan Verminnen. Zijn ‘Brussel’ ontroert me nog altijd. Ik blijf haken achter de tekst:
‘Mijn Brussel, al ben je erg ziek
een mollepijp
een braakland
in ruïne ken ik jou niet
ach je bent wreed veranderd
al ben je als een lelijk huis
toch voel ik me hier veilig thuis
als nergens anders’

Een symbolische minuut stilte verbindt. Maar is lang niet genoeg. Hoe verder?

Mijn leven lang al verzamel ik quotes. Bezwerende zinnetjes die ik kan inzetten tegen angst- en piekergedachten en andere levenskwalen.
‘Accepteer altijd verlies!’
‘Laat je zorgen los, want het meeste waar je bang voor bent, gebeurt toch niet.’
‘Je moet creatief zijn met de brokstukken van gisteren. Altijd een nieuwe vaas maken.’
Wat klinken ze nu hol. Slaan compleet de plank mis.

Het gekke is: juist nu het zo dichtbij komt, verlamt het me minder. Het is nu zo duidelijk dat het altijd en overal kan gebeuren, dat het totaal geen zin meer heeft om je er druk over te maken. Dan heb je echt geen leven meer. De kans om een verkeersongeluk te krijgen is vele malen groter, maar heeft dat ons ooit weerhouden de straat over te steken of in een auto te stappen?

Ten overvloede: dit is geen pleidooi voor fatalisme of gelaten ondergaan. Er moet vooral hard doorgewerkt worden aan uitroeien van terrorisme. We moeten zorgen dat jonge mensen hun leven vorm kunnen geven vol betekenis en goesting, en vermijden dat ze de heilloze weg van fanatisme opgaan. Waar ik wel vurig voor pleit: leef! Leef voluit! Leef en heb lief. Alsof elke dag de laatste kan zijn. Een dringender aansporing bestaat niet. Laat dit de enige zin zijn van zinloos geweld.
‘Ga zonder angst.’ Misschien moeten we het maar gewoon met deze quote doen.

Geplaatst in: Blog

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.