Gniffelende kinderen die achter mijn rug met hun ogen rollen (ik voel dat!). Met een mengeling van leedvermaak en plaatsvervangende schaamte om zoveel onkunde, helpen ze hun stakker van een hoogbejaarde moeder op weg in het hippe land waar iedereen mooi en blij en gelukkig is. Als huisarts weet ik wel beter. Op m’n achtenveertigste ga ik overstag en maak een account aan voor het wereldwijde smoelenboek.

Die Facebook account is nodig voor de promotie van mijn blog,  als ik tenminste wil dat dat ooit wat wordt. Mijn zoon schaamt zich kapot als hij een aanbiddende reactie van zijn moeder krijgt op zijn nieuwe profielfoto.
Zelf durf ik nog niet full frontal te gaan: ik post een foto waarop ik aan het strand zit te mediteren, met mijn rug naar de camera. Heel flauw, Martine. De dag erna maak ik daar ook maar korte metten mee: geen half werk, hup met de blik recht in de lens van fotograaf Gijs Versteeg.

Ik krijg er zowaar lol in en maak uren zoek met het zoeken naar en kiezen van vrienden die me op een presenteerblaadje aangeboden worden.
Dat was natuurlijk het hele idee waarom ik nooit op Facebook wou: het is een tijdverslindend monster waar je geen vat op hebt. Ineens foetsie is de avond om en was het al lang bedtijd. Maar oh wat heb ik er een plezier in.

In bed duurt het nog een hele tijd voor ik de slaap kan vatten. Mijn gedachten springen van de ene mogelijke vriend naar de ander die ik kan gaan opzoeken en een vriendschapsverzoek kan sturen. Wie weet gaat deze kluizenaar warempel nog vervellen tot een sociaal vlindertje.

OMG, pleaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaase like me!