Hoeveel kostbare meditatie-uren zou ik in mijn leven al verspild hebben aan het mediteren over tassen?

Ik herinner me een sesshin* waarin ik de hele week lang maar over één ding heb zitten malen: de tas die ik in de uitverkoop gezien had wel of niet kopen als ik weer thuis zou komen na deze retraite. 
Die tas was helemaal geweldig (waarom is een tas mannelijk?): beige suède met een slangenprint, superhandig ingedeeld met een vakje voor elk facet van mijn drukke leven, en van die korte hengseltjes zodat je hem heel hip over je onderarm moest dragen.
Bovendien had ik hem wel écht nodig, want ik zou aan een schrijfopleiding beginnen, dus ik moest een tas hebben waarin ik al die boeken en schriften op een handige manier constant met me mee kon zeulen. Je weet maar nooit wanneer er ineens inspiratie opborrelt of wanneer een mens ineens een gaatje tijd vindt om wat te lezen, niet?
En natuurlijk had ik wel een hoop tassen, waar schriften en boeken in passen, maar niet half zo handig als deze. (Vrouwen zijn geweldig goed in het verzinnen van argumenten waarom de aankoop van díe tas, dát paar schoenen of díe jurk precies nu nodig en vooral zeer verantwoord is.)  Kortom, ik moest hem gewoon kopen.

Maar dat mocht ik niet van mezelf. En wel vanwege een heel plausibele reden: ik had – in diezelfde uitverkoop – net een nieuwe tas gekocht. Van antiloopleer. De tassenwinkelman had er nog een leuk grapje bij: ‘die tas loopt tenminste nooit weg.’ Grijns.
Enfin, af en toe moet een mens zichzelf eens flink halt toe roepen, dus bij deze: ‘nee, handjes af, je stopt hier.’ Ook zonder nieuwe tas kan ik perfect gelukkig wezen, weet ik wel zeker. Om vervolgens een hele sesshin lang te blijven hangen in gedachten over de tas.

Wat is dat toch met dat verlangen? Waarom duurt de vervulling ervan maar zo kort en verlang je het volgende moment alweer naar het volgende?
Al heb ik ook de ervaring van het tegendeel: toen ik na een leven lang erover dromen eindelijk mijn ‘kluizenaarshutje’ had, verdween samen met de ultieme vervulling van deze wens, het verlangen als sneeuw voor de zon. Elke keer als ik op het terrasje van mijn tuinkamer zit, kan ik alleen maar gelukzalig zitten genieten.
Zou dat met een tas ook kunnen? De ultieme tas vinden voor de rest van je leven. Waar de kleinkinderen dan om zullen vechten als ik er niet meer ben: dat ze allemaal die geweldige tas van oma willen hebben. Geleefd en versleten, en daardoor alleen maar mooier geworden.
Het verdragen van het verlangen zonder er iets mee te doen, is zo’n makkelijke oefening nog niet. Mijn geest blijkt vernuftig in het verzinnen van steeds maar nieuwe overtuigende argumenten. Ik heb zelfs wel eens een extra dienst gedaan om zonder schuldgevoel een tas te scoren. Iedereen blij: ik met mijn tas en de arts die zijn dienst kwijt wou ook, win-win. Zou dat de functie zijn? Dat het verlangen je in beweging houdt?
Bij thuiskomst, rep ik me naar de tassenwinkel… Tas weg!

Zelfs nu komt het verhaal nog af en toe voorbij in mijn gedachten. Voor de prijs van die sesshin had ik de tas wel drie keer kunnen kopen. Veel andere inzichten heeft de retraite me toen niet opgeleverd. Of het moet zijn dat ik naar onthechting nog een lange weg te gaan heb.

*sesshin= meerdaagse zenmeditatieretraite, vaak 5 tot 7 dagen waarin vele uren per dag gemediteerd wordt, en ook alle andere activiteiten in stilte verlopen: samen eten, wandelen, klussen,… Enkel bij de ’teisho’ (de lezing van de zenleraar) en bij het persoonlijk onderhoud met de leraar, mag er gesproken worden.