zelfbeeld

‘Are these people violent?’ vraagt de Dalai Lama aan de groep Westerlingen die hem het probleem van mensen met een laag zelfbeeld probeert uit te leggen. Hij doet oprecht zijn best om het te begrijpen.
‘Gaat dat over zwaar gestoorde mensen?’ De Dalai Lama snapt er niks van. Het probleem van ‘low self-esteem’ kent hij totaal niet. Een dagelijks probleem in de Westerse wereld, blijkt bij Tibetanen gewoon niet te bestaan. Haast verbouwereerd moet de Dalai Lama vaststellen: ‘Ik dacht een expert te zijn van de menselijke geest, maar dat een dergelijk probleem kon bestaan, dat was me volkomen ontgaan’.

Laag zelfwaarde gevoel. Soms heb ik er ook last van. Al hangt het van de situatie af en gaat het gemiddeld genomen goed. Als ik gewoon mijn gangetje kan gaan, lekker bezig met werk, gezin, schrijven, fietsen, dan vind ik mezelf dik oké. Dan kan ik goed met mezelf door één deur, en moet ik zelfs een beetje lachen met dat pittige eigengereide meisje dat ik eigenlijk nog steeds ben. Zie ze daar voor de rode brievenbus staan naast de mosgroene Golf – keicoole bak volgens mijn zoon met aanleg voor nostalgie en esthetiek – met haar korte koppie en haar eigenwijze zelfverzekerde lachje.
Dat meisje ging gewoon haar weg, en omdat ze dat zo heerlijk ongecompliceerd deed, werd haar geen strobreed in de weg gelegd.
Eigenlijk ben ik nog altijd zo. Alleen vergeet ik dat soms. Ik heb het terug moeten leren, om mezelf een beetje graag te zien. Ik denk dat we het allemaal verleren als we onze jeugdige onschuld verliezen en ons gaan schikken naar de verwachtingen van de mensen en de maatschappij om ons heen. Tot we onszelf een keer keihard tegenkomen en dan beseffen: we moeten onszelf terug graag leren zien. Oké zijn met onszelf. Goed genoeg zoals we zijn. Stoppen met pleasen – hoe hardnekkig die drang ook aanwezig blijft.
Sindsdien begroet ik dat grappige meisje elke ochtend met een blije glimlach. Ze hangt op de badkamerspiegel, dus ik kan haar niet missen.
Het helpt. Ik ben gelukkig met het leven dat ze gekozen heeft en hoe dat leven tot nu toe gelopen is. Ja, ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben.

Gek genoeg hangt het zelfbeeld af van de situatie. Hoe blij en dankbaar ik door mijn leven kan fietsen, op feesten komt die andere kant van mij boven: ik ben niet goed genoeg, ik kan niet mee, of op zijn oma’s: ‘wat zullen de mensen wel denken’? Ik verword dan tot een zielig klagerig ruimte-innemend persoon, en wie het slachtoffer uithangt vraagt om klappen. Zo gaat dat op de speelplaats, zo gaat het in de samenleving en zo gaat het met mij op feestjes. Die klappen krijg ik dan ook veelvuldig. In de vorm van vriendelijk bedoelde steekjes onder water, betuttelende adviezen of onverbloemde meewarigheid. En stekelige grapjes over mijn groot ego, haha, iedereen lachen – grapjes zijn natuurlijk alleen maar leuk als er een grond van waarheid in zit. Dat helpt je zelfbeeld echt vooruit. Zodoende flink bevestigd in dat ‘niet goed genoeg zijn, ik bak er niks van’ is mijn zelfbeeld geslonken tot een miezerige dweil op de keldervloer en duurt het weer een tijdje voor het daarvan rechtgekrabbeld is.
De speelplaats waar ego’s gedijen ten koste van het zwakste elementje.

Ik ben een rare, en zal dat altijd een beetje blijven. Pech om niet bij de meerderheid te horen, de meerderheid die houdt van feestjes, kletsen, hoe meer zielen hoe meer vreugd. En omdat de meerderheid zo is, is dat de norm in het sociale leven. We willen wanhopig aan de norm voldoen en even wanhopig willen we vooral trouw blijven aan onszelf. Allemaal in spagaat. We willen horen bij het leukste groepje van de speelplaats maar moeten daar zien te geraken met alle mogelijkheden en beperkingen die ons gegeven zijn.

Misschien is het tijd om die rarigheid van mij voluit te omarmen. Stoppen met aan de norm te willen voldoen want daarvan word ik een vervelend mens. En dat moet ik mezelf niet meer willen aandoen en ook een ander niet. Want die hebben echt last van mij als ik het toch probeer. Ja ik ben een rare. En alleen ik mag dat zeggen, jij niet. Zo werkt dat. Maar behalve raar ben ik ook een pittige, eigengereide, zelfstandige, bijzondere, moedige, doorzettende troela die vrolijk haar eigen pad bewandelt. En zich daar steeds minder voor excuseert. Het heeft namelijk geen enkele zin. Je bent wie je bent, en dat is goed genoeg. Met pleasen mogen we onderhand wel ophouden na ons vijftigste, de tijd van puberen is gedaan (had ik dat toen maar gedaan, ik denk altijd dat dat veel beter was geweest). Wie weet word ik wel net zo eigenwijs als mijn vader, dat belooft. Hou je vast aan de takken van de bomen.

Geplaatst in: Blog

2 gedachten over “zelfbeeld

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.