Champagne! Vergeef mij het onchristelijke uur op deze vroege zondagochtend maar het moment moet gevierd worden. Mijn telefoon heeft niet gerinkeld in het afgelopen uur, dus dat betekent: niet opgeroepen, geen achterwacht, vrij vandaag!
Vanaf 20u ben ik wel van wacht, maar tot die tijd is deze schitterende dag helemaal van mij. Het sprookjestafereel van sneeuw en zon blijft betoverend mooi, ik kan er maar niet genoeg van krijgen, dus trek ik erop uit.
Ik bind de schoenspikes onder mijn stapschoenen, ook bekend onder de naam ‘anti-slip overschoenen, ‘schoenkettingen’ en ‘antiglij-ijzers’ – ja, ik moest het ook opzoeken, want hoe noem je sneeuwkettingen voor onder je schoenen? – en trek de wijde wereld in. De wijde wereld in dit geval zijnde: een perimeter van een kilometer of zes rond mijn domicilie.
Glibberend en glijdend fiets ik met verlaagd fietszadel (tip van de fietsersbond in het journaal) en behelmd hoofd de natuur tegemoet.
Niet alleen de sneeuw en de zon doet mijn hart jubelen, ook het online symposium dat ik de afgelopen twee dagen vanuit mijn zonnige tuinkamer volgde, heeft flink bijgedragen aan mijn vrolijke gemoedstoestand. Lenteschoonmaak in het hoofd. Al Zoomend volgde ik een compassietraining van Doctors4Doctors, en dat was een leerrijke en verdiepende ervaring.
Niet in het minst door de gesprekken in de ‘break out rooms’. Ja, mijn digitale woordenschat en vaardigheden gaan met sprongen vooruit.
In deze tijd waarin we zoals nooit tevoren beperkt zijn in onze mogelijkheden om er eens uit te breken, dient zich de paradox aan dat ik aan een symposium deelneem waarvoor ik niet eens mijn bed uit hoef, maar wel vlotjes in gesprek ga met Maïta uit Thailand en Ellen uit Portugal.
Dat waren fijne gesprekken. Over panters die compassie uitstralen en pluizige groene duveltjes die je een aai over de bol geven en zeggen: ‘Alles komt goed.’ Ik geloof het groene duveltje.
Niet kunnen uitbreken IRL – In Real Life voor de niet-gamers zoals mijzelf – maakt dat we creatief zoeken naar uitbreken op andere manieren. En dat loont. Je breekt uiteindelijk misschien zelfs veel verder uit dan je ooit had gedacht.
Uit de praktijk gezet worden, brengt me misschien straks wel op verrassende nieuwe en veel leukere plekken dan waar ik dacht mijn broek te slijten tot mijn pensioen.
Niet op mindfulness retraite kunnen, brengt me uiteindelijk in mijn tuinkamer in gesprek met mensen over de hele wereld die met dezelfde issues worstelen als iedereen.
Net dat maakt ons zo menselijk: we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. In de compassiebeweging die vanuit mindfulness ontstond zijn dit zinnen die troosten: ‘Dit hoort bij mens zijn, iedereen spartelt in het leven, we worstelen allemaal met dingen, iedereen maakt fouten, dat is normaal, iedereen is imperfect, ik sta hier niet alleen mee.’
Acteur Dominique Van Malder zegt in de krant: ‘Ik besef dat het net goed is om ook je minder mooie kanten te laten zien. Dat maakt je een mens.’
Ik ben het helemaal met hem eens, en laat in mijn blogjes evengoed mijn ploeter- en tobberige kant zien. Ik denk dat anderen hier veel meer aan hebben dan het in stand houden van een illusie onder het marsorder ‘wij artsen sluiten de rangen.’ Welnee, artsen zijn net mensen, niets menselijks is ons vreemd. Uitbreken uit die illusie is ongebruikelijk en wordt met scepsis gadegeslagen.
Je compassie trainen helpt dan om daar beter mee om te gaan en je leert er bijvoorbeeld ingesleten patronen te herkennen (een favoriete bij mij is bijvoorbeeld: ‘ik moet alles oplossen wat op mijn bord komt’) In de training leer ik dat het al oké is om dit patroon gewoon te herkennen, dat er geen grote oplossingen nodig zijn. En dat je kan kiezen of je op deze snelweg blijft rijden of dat je misschien toch een afrit kunt nemen en een zijweg inslaan.
Er was nog een andere uitbraak uit een vast patroon: gisteren vierden we Valentijn met zijn drietjes. Corona hè, waar laat je het kind? We vierden het met pizza, wijn en filosofische gesprekken over het basisinkomen. Was errug gezellug ?
Met al deze uitbraken uit mijn routines, het symposium, ondertussen gesterkt door het Covid vaccin en veel fietstochtjes en wandelingen tussendoor zijn mijn batterijen weer goed opgeladen, ik ben klaar voor de nachtshift. Maar vóór het zover is: eerst nog even flink genieten van de schitterende dag.
Dat ga ik met volle teugen doen.
Ik hoop voor jullie van ganser harte hetzelfde.
En anders ga je gewoon aan de champagne. Wat kan het jou schelen!
Ik lees wat bij in vertraging – nu pas tijd en zin om achter de laptop te kruipen – maar ik ben blij dat je terug in je pen kroop. Wat je schrijft is er altijd zo ‘boenk op’. En dankjewel om te tonen dat ook artsen ‘maar’ mensen zijn. Ik blijf je graag lezen. Groetjes!
?
Fijn dat je genoten hebt dokter! Opgeladen zou ik zeggen, en dat kun je heel goed gebruiken, want als ik nu weer buiten kijk, is het kommer en kwel! Ik heb eigenlijk ook weer iets geleerd van deze mail, ik zoek nog even de snelweg……
?
Weer zo mooi authentiek en herkenbaar.
Een geestelijke bron zomaar op onze schoot geworpen, vroeg of laat, maar altijd raak!
Veel dank, Martine!
?