Het was een heuglijke dag vandaag.
De dag begon met één kaarsje op de kikkererwtenbrownie en één ballon aan mijn stoel (aan 53 is geen beginnen meer aan), en dan een zalig ontbijtje op het beschutte terrasje van mijn tuinkamer waar de zon net kwam piepen en het kwik zo net boven de 10°C tilde – zoals u zich wellicht herinnert het criterium om buiten te eten en zo het positief geteste kind weer even te kunnen luchten. Met ons achterste neergevlijd op een warm schapenvachtje zaten wij daar om 7.45u te smullen van de prachtige ontbijtmand die vriendin Marie had laten bezorgen bij wijze van verjaardagscadeau. ‘Mama, Marie is echt té lief,’ stelde mijn dochter nuchter vast.
Daar kon ik me alleen maar bij aansluiten.
Ik werd overladen met cadeaus.
Van Wim kreeg ik centen om mijn wandeluitrusting voor de zomer te vervolledigen. Dat wordt dus een Garmin inReach mini satelliettelefoontje. Hopelijk niet nodig, maar het zou toch zonde zijn om in een onherbergzaam Noorden het leven te laten door een domme enkelverzwikking ofzo, ik zeg maar wat.
Mijn dochter verblijdde me met een paardrijles. Huh?? Ik op een paard??
Dat moet geleden zijn van in mijn tienerjaren. Een wilde rit op Destiny, de pony van vriendin Anke, die op hol schoot waardoor ik met een elegante duik ondersteboven in de beek belandde en met een stekelhoofd vol riet en kroos weer boven water kwam. Laat ons deze keer duimen voor een iets zachtere afloop.
Mijn zoon die me vereerde met zijn aanwezigheid aan het ontbijt. Op vijftien meter afstand natuurlijk. Hij raakte niet goed uit zijn bed en was mijn verjaardag eigenlijk ook vergeten, maar na een jaar op en af lockdown en nu alweer een week in strenge isolatie, vergeef ik hem – en bij uitbreiding de hele jeugd – alles. Hij wás er toch maar. En ’s avonds trakteerde hij – bij wijze van afwisseling van de diepvrieskliekjes – op take away. Maar de diepvrieskliekjes waren al ontdooid, dus die take away houden we tegoed voor zondag.
Voorts verblijdde de verre zoon me nog met een attent telefoontje en daarna werd ik getrakteerd op een supervlotte Covid-test. (Wat heeft Turnhout dit samen met de huisartsen toch goed geregeld met die drive-in!)
Toen ik van die vermaledijde test af was, strekte de rest van de dag zich uitnodigend voor mij uit. Gezwind besteeg ik weer mijn trouwe stalen ros en fietste verder voor mijn dagelijkse wandeling.
Laat ik eens gek doen, bedacht ik al trappend, en een wandeling kiezen buíten de gebruikelijke perimeter rond mijn stad. Het gewoontedier in mij houdt zich aan een strikt dieet van Liereman-Vennengebied-Winkelsbroek, maar deze keer fietste ik door naar Ravels. Ik wilde nog eens de tien kilometer van de Bruggeskes wandeling doen door de Ravelse gewestbossen.
Dat leverde nog een stevige omweg op en geploeter door diepe sporen mul zand, want het jaagpad langs het kanaal was opgebroken. Ondertussen bliepte mijn telefoon dat het een lieve lust was, en de hartjes, feesttoeters en champagneglazen buitelden over elkaar heen en spatten van het schermpje. Een mens zou zich van minder feestelijk gaan voelen, zelfs op zijn drieënvijftigste.
De wandeling was heerlijk, hij duurde precies 22 222 stappen en leverde weer een vracht blogideetjes op. Dat gebeurt zo als ik wandel en mijn gedachten alle kanten op laat waaieren. Bij wijze van cadeau aan mezelf, onthief ik me voor één keer aan mijn zwerfvuilraap-plicht. Je bent tenslotte jarig voor iets.
Op een sprookjesachtige plek in het bos, nam ik nog een thee-en-koekjes-pauze en schreef alvast wat blogideetjes op.
’s Avonds bestond het feestmaal wederom uit diepvrieskliekjes, maar wel met speculaasijs van de Zwaluwhoeve toe.
Als uitsmijter bracht de dag nog een laatste cadeau: al onze testuitslagen negatief! We kunnen de wijde wereld weer in. Ach, we zijn al blij met de supermarkt. Met de kliekjes hebben we het voorlopig wel weer gehad.
PS: naar het schijnt is een lege diepvriezer ongunstig voor het energieverbruik. Er zit dus helaas niks anders op dan terug naar de Zwaluwhoeve te fietsen en alle vrijgekomen ruimte te vullen met ijs.
Ik kan het ook niet helpen.