Na 96 kilometer in de benen – de batterij van het stalen ros moest onderweg voor de zekerheid even bijgevoederd worden, zoveel wind tegen hadden het stalen ros en ik verschalkt – met een heerlijke plons het water in duiken? Veel beter wordt het niet. Terwijl ik daar zo dobberde, realiseerde ik me dat het zeker een jaar geleden was dat ik nog eens gezwommen had. Thanks to the Rona. Of nee, toch niet: op onze zomerwandelvakantie in de Oostkantons was er in Sankt Vith ook een zwembadje in het hotel geweest.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Het plan was een fietstocht naar Brugge, voor een bezoekje aan mijn zus en eigenlijk vooral om een doel te hebben. Ergens naartoe fietsen is altijd leuker dan gewoon een rondje. Frank Deboosere beloofde drie dagen schitterend weer, en zoals bekend moet ijzer gesmeed worden als het heet is, dus hop: de zakken ingepakt en weg was ik.
Mooi weer was het zeker, maar tjonge wat een wind. Zeker 35 kilometer langs het kanaal wind op kop. Flink trappen geblazen dus, en ondertussen luister ik naar de podcasts waar mijn zussen me over getipt hadden: een podcast over narcisme op radio 1. Zeer beluisterenswaardig, zeker omdat ik nu al twee keer in de netten van een narcist verstrikt ben geraakt. Gelukkig zijn mijn verhalen een pak minder dramatisch dan de verhalen die ik in de podcast hoor. Maar toch, het blijft heftig.
Luisterend maal ik vlot de kilometers weg en als de drie afleveringen afgelopen zijn, dient SoundCloud me spontaan een dancetrack op met heerlijke beats. Ook dat trapt lekker weg. En zo ben ik ineens al in Antwerpen. Daar wachten me twee stevige hindernissen: een hoge trap af een stukje voor de Londenbrug en even later blijkt de fietslift van de voetgangerstunnel naar Linkeroever defect. Gelukkig zijn er steeds bereidwillige sterke mannen die me helpen met mijn loeizware fiets. Alleen zou ik dat echt niet gekund hebben.
Volgen wat vlotte stukjes lang het mooie Galgenweel – ach, waar is de tijd dat we daar ooit nog naar een openluchtvoorstelling geweest zijn van Vitalski en Johan Petit? – enzovoort enzoverder tot het in Beveren spaak loopt. Wat een waardeloze bewegwijzering daar!
Op een gegeven moment ben ik het gewoon beu, al dat verkeerd en dan weer terug rijden. Ik open Google Maps en zet rechtstreeks koers naar Zelzate, dan maar even langs de grote baan. Daar hoop ik terecht te kunnen in B&B Tolkantoor, maar gisteren kreeg ik daar de voicemail en op een mail kwam ook geen reactie. We zien wel.
Onderweg krijg ik nog een telefoontje van Stad Turnhout over iets in de Kruispuntbank, georganiseerd als ik zelfs onderweg ben, noteer ik alles op een briefje en fiets dan weer verder.
Wederom kom ik door grote lappen open veld waar de tegenwind weer vrij spel heeft, de batterij begint vervaarlijk laag te zakken.
Ook dan is er weer redding in de buurt. Een vriendelijk ouder echtpaar is bezig met de lenteschoonmaak van hun oprit en terras, en daar mag ik even de batterij opladen. Die van de fiets én mijn eigen batterij. Ik krijg een stoeltje in de zon aangeboden en smikkel mijn kaasboterham op met een warme chocomelk erbij. Tegen dan is het al 16u en zou de B&B bereikbaar moeten zijn. Inderdaag krijg ik de eigenares aan de lijn, maar de B&B is gesloten, dus geen Tolkantoor voor vannacht. Ik google en bel een beetje in het rond maar overal óf onbereikbaar óf nul op het rekest.
Als ik echt niks vind, zijn er nog twee opties: bellen naar mijn Ertsveldse vriendin – nee dat is niet Marina Wally – of mijn hangmat ergens tussen de bomen hangen. Dat laatste vind ik best nog wel spannend. Zal het niet veel te koud zijn zo ’s nachts? Zal ik niet heel slecht slapen zo’n eerste nacht in een hangmat en vervolgens stijf en brak terug die fiets op moeten?
Maar toch wil ik zo’n hangmatnacht wel eens uitproberen, want dat gaat ook mijn slaapplek worden voor de nachten tijdens de pelgrimstocht in Zweden deze zomer.
Ik passeer een camping en wil daar eens gaan horen of ik mijn hangmatje kan ophangen, maar de camping is gesloten. Gelukkig kan ik er wel even naar het toilet. Het is al bijna zes uur en ik ben de hele dag nog niet gaan plassen. Fietsend kan je dat lang inhouden, wandelend niet, is mijn ervaring.
Dan rinkelt de telefoon. B&B Fruithof Tack belt terug op mijn achtergelaten voicemailberichtje: ‘ja hoor, kamers genoeg hier, kom maar af.’ Halleluja, praise the lord, ik heb een slaapplekje.
Er wacht me een allerhartelijkste ontvangst, en als de gastvrouw mijn beteuterde gezicht ziet als ze vertelt over het zwembad op het dak – ik heb natuurlijk niet aan badkleding gedacht – komt ze zelfs aanzetten met een plastig bak vol badpakken en bikini’s. Op goed geluk vis ik er één uit, en die past nog ook.
Zo snapt u nu die plons in het begin van dit stukje.
En nu ga ik eten. Ik heb er honger van gekregen.

Van de lonkende biertjes in de koelkast ben ik afgebleven terwijl mijn Marokkaanse harissasoep stond op te warmen. Met de pot vol Milka paaseitjes lukte dat niet.
Dat fietsen we er morgen wel weer af.
Voor ik onder de wol kruip, kijk ik nog een beetje TV. Geen nieuws voor mij vandaag, ik ben veel te hard aan het genieten van mijn sabattical om het plezier te laten bederven door de De Cijfers. Wel een heerlijke feelgood dosis Liefde voor Muziek.
Dan vallen mijn oogskens toe. Slaapwel!