De flipperkast-onthechting waarover ik in mijn vorige blog schreef, mag dan wel de heilige graal zijn die ik meebracht van mijn pelgrimstocht, het was natuurlijk lang niet de enige.
Op het gevaar af je hier te vervelen met een lange opsomming, zijn hier de andere cadeautjes, pareltjes en inzichten die ik bij elkaar verzamelde op deze schattenjacht. Het waren er zoveel dat ik me haast een breuk tilde aan deze rugzak vol juweeltjes. Toch nam ik ze allemaal mee naar huis, want ik wil ze nooit meer kwijt.
Edoch, voor ik mijn spervuur van inzichten op u loslaat, een klein disclaimertje: eigenlijk is er niks nieuws onder de zon. Al die dingen waarvan ik me zo bewust werd onderweg, wist ik al. Toch voelt het allemaal nieuw. Omdat de ervaring van het vóelen zoveel dieper zakt dan alles gewoon wéten.
Mezelf aldus goed ingedekt hebbende, vat ik hierbij de koe bij de horens. Kom maar op met die lessons learned!
dankbaarheid
Daarover heb ik al veel geschreven in mijn reisblogs. Er was en is zoveel om dankbaar voor te zijn: voor mijn gezondheid die me geen strobreed in de weg legde om flink bepakt zeshonderd kilometer te stappen, zelfs als dat soms op lastige paden was.
Voor mijn lieve echtgenoot die mij dit ruimhartig gunde – ik denk dat je zulke mannen met een lampje moet zoeken. Of vrouwen for that matter.
Voor mijn gezin dat me ruimschoots de ruimte gaf om deze tocht aan te gaan.
Voor De Schaamtelozen die me maanden vrije tijd in de schoot wierpen. Weliswaar met de impact van een oerknal, maar het onbedoelde resultaat van die knal leidde er wel toe dat ik ineens zomaar tijd had voor een sabbatical.
En dat alles kristalliseerde zich uit in een enorm rustgevende gedachte:
ook zonder mij draait alles door
Gezin, school, werk, hypotheek, belastingen, de covidpandemie en de wereld, … ze kunnen allemaal gerust een tijdje zonder mij. Best lang zelfs ?
Op zijn beurt is dat dan weer onlosmakelijk verbonden met de doorvoelde ervaring:
alles komt altijd goed
En zoniet dan toch.
Regen en zonneschijn, hitte en koude, euforie en dipjes, honger of dorst, schoonheid en saaie lelijkheid, onverwachte versperringen, verkeerd gelopen routes, onvindbare wegwijzertjes, muggen en andere steekdieren, natte schoenen, covid beperkingen,…
Aan uitdagingen geen gebrek op zo’n lange wandeltocht. En altijd weer kwam er hulp uit onverwachte hoek, waren er behulpzame mensen die niet liever deden dan bereidwillig een hand uitsteken om me – gevraagd of ongevraagd – te redden uit de grote of kleine nood.
De hartelijkheid en vrijgevigheid van zoveel mensen waren geweldig.
En na alle lelijkheid die ik had meegemaakt, was dit precies wat ik nodig had om weer te kunnen zien: ja, de meeste mensen deugen.
vrijgevigheid als levensles
De warme slaapzak die ik mocht overkopen na bijna doodgevroren te zijn in Noorwegen, de lift naar een supermarkt zes kilometer verder die wél open was want niet het slachtoffer van een gehackt kassasysteem, een paar nachtjes logeren om op adem te komen, warm eten dat zomaar gedeeld werd… Er kwam geen einde aan alle manna dat uit de hemel viel.
je kan meer dan je denkt
Had ik van tevoren precies geweten waar ik aan begon, dan had ik vriendelijk bedankt. Geef mijn portie maar aan Fikkie.
Maar je bent begonnen aan de tocht, en je blijft voet voor voet zetten om alle grote en kleine obstakeltjes te overwinnen. Dat geeft op het einde een haast onoverwinnelijk gevoel: ik heb het toch maar klaargepeeld!
Maar exact diezelfde tocht nog een keer? Thanks but no thanks. Geef mijn portie maar aan Fikkie.
het grote belang van de kleine dingen
Mijn dagelijkse fika – niet te verwarren met Fikkie – een bed, de overweldigende natuur, stromend water, een douche, een lief berichtje, afkoelen in het weldoende water van een postkaartmeer, wifi en dan de krant kunnen downloaden, ademen, ritueeltjes, pauzes, een sappige krokante appel, een handjevol noten vinden in een verdwaald zakje op de bodem van je rugzak als je scheurt van de honger … Al die dingen die soms zo vanzelfsprekend lijken? Dat zijn ze niet. Het is puur geluk.
eigenlijk heb je bijna niets nodig
Dit motto dat al jaren boven mijn blogsite staat, probeer ik mezelf al jaren wijs te maken. Dat valt niet mee, ik ben nogal hardleers.
Maar gedurende twee maanden is het me toch gelukt: ik leefde enkel met wat ik in mijn rugzak kon dragen en daar moest ik het mee doen.
Ik kan het dus toch.
Al verviel ik bij terugkomst meteen in mijn oude gewoonten en kocht een ‘ideaal wandelshortje’ en ‘ideale sandalen’ die ik eigenlijk wel gemist had (naast mijn stapschoenen had ik enkel een paar slippers bij) en die me een volgende wandeltocht perfect van pas zullen komen: licht als een pluimpje, ze zitten goed genoeg om een wandelingetje mee te doen als de stapschoenen even niet nodig zijn en ze mogen nat worden en kunnen dus dienst doen als watersandaaltjes. Dat heb je wel nodig bij meren met randen en bodems vol spekgladde stenen. En ze zijn nog mooi ook.
En al prefereer ik nog steeds een echt bed, ik kan buiten slapen als dat nodig is. Ook met een shelter zonder deur, een omkleedhokje op het strand of een tarpje op twee stokken neem ik genoegen als nachtbivak.
pauze is alles
Altijd al een geliefd onderwerpje voor mij. Ik hou van pauzes en gedij erbij, of ze nu groot of klein zijn. Ik ben een hevige fan van micropauzes.
Ook onderweg mocht ik dat weer stevig ervaren: hoe hard het soms ook tegenzat (als ik het bijvoorbeeld helemaal gehad had met de regen na er uren door gestapt te hebben), na wat droge kleren en een paar uur rust, was de energie altijd weer terug om er weer tegenaan te gaan.
Pauze is alles. Zeg dat ik het gezegd heb.
Of Ferris Bueller natuurlijk – die van de film, weet je nog? – toen hij zei: ‘Life moves pretty fast. If you don’t stop and look around once in a while, you could miss it.’
Neem dus pauzes. Zo veel en zo vaak als dat nodig is. Of nog beter: zoveel en zo vaak als je kan.
oh ja, er was nog een covidcrisis of zoiets
Dat was ik in Zweden bijna vergeten. Het lijkt daar niet te bestaan.
Ik ben al zeker een week terug in België als ik ineens een supermarktmedewerker achter me hoor roepen: ‘Mevrouw, mevrouw!’ Eerst heb ik niet in de gaten dat hij het op mij gemunt heeft. Ik kijk om me heen op zoek naar het slachtoffer van de vermanende toon waarop de man roept. Er is niemand in mijn buurt. Pas dan draai ik me om en zie ik dat hij mij bedoelt. ‘Wilt u alstublieft uw mondmasker aandoen, mevrouw?’
Oeps, helemaal vergeten! Ik heb netjes een mondmasker meegebracht, maar het hangt buiten nog te bungelen aan het stuur van mijn fiets.
Oh ja, Covid. Wat was dat weer wennen.
het is maar werk
Omdat dit hele wandelavontuur voortkwam uit een crisis op het werk, zijn heel veel gedachten en inzichten daaraan gerelateerd natuurlijk.
Zoals bijvoorbeeld wat nu mijn aandeel is geweest in het hele verhaal. Welke keuzes, kwetsbaarheden en persoonlijkheidskenmerken van mijn kant hebben geleid tot de gebeurtenissen zoals die hebben plaatsgevonden?
Te goed van vertrouwen? Te lang over mijn grenzen laten gaan? Teveel pleaser? Niet genoeg eigenwaarde en zelfrespect? Te naïef? Te weinig met andere mensen overlegd bij het aangaan van contracten en afspraken?
Wat was mijn aandeel en wat was van de ander? (spoiler alert: het was heel veel van de ander)
Over dit onderwerp kan ik een lange verhandeling schrijven, zeker nadat ik een zeer verhelderend boek las over narcistische gedragskenmerken.
Ik zal je er hier niet mee vervelen, misschien is dat verhaal voor een andere keer. Of niet.
Feit is wel dat ik na de tocht veel meer afstand kon nemen. Inderdaad, het is ‘maar’ werk. Er zijn mensen die veel meer kwijt geraakt zijn nadat ze als een hinderlijke vlieg van een arm zijn weggeschoten met een vingerknip. Maar het was ook fijn om na deze herbronning terug met een positief gevoel naar de huisartsenij te kunnen kijken. Want al is het ‘maar’ werk, het is wel belangrijk werk. Het gaat om mensen, om patiënten, om kennis en vertrouwen.
De laatste tijd kan ik met verbazing staan kijken naar het geploeter en gebuffel dat andere huisartsen zichzelf aandoen. Waarom doe je jezelf dat aan? kan ik niet nalaten te denken. Waarom stap je niet uit die zotte ratrace en neem je geen stapje terug?
Ik vind het echt raar om te zien gebeuren, terwijl ik het natuurlijk zelf jarenlang ook zo deed.
Nu kan ik er echt met mijn pet niet bij.
Nog een laatste ding over werk: reputaties hebben een reden. Ik ga nooit meer in zee met mensen met een reputatie. Ik ga mezelf nooit meer sussen en wijsmaken dat het toch misschien wel meevalt en dat je als redelijke mensen onder elkaar overal wel uitkomt.
Niet dus.
Met wie ik wel in zee wil: positieve mensen, open mensen, genereuze en ruimhartige mensen. You are the average of the five people you spend most time with.
Dat adagium geloof ik echt en ik ga er naar leven ook. Een belangrijke leidraad om keuzes op te baseren.
karma lost het wel op
Wraak, vergelding, boosheid, verhaal willen halen,… ? Nergens voor nodig. Karma lost het wel op.
Heerlijke zoete gedachte.
als je je haar niet laat knippen, wordt het vanzelf lang
Daar ging mijn jarenlange korte koppie. Daaag!
En toen kwamen er krullen. Krúllen!
jong van geest
Grijs van haar, maar jong genoeg van geest om me terug helemaal thuis te voelen op een studentenkot, temidden van een leuke bende studenten uit alle hoeken van de wereld. Wat was dat leuk!
het belang van verbinding
Het is niet omdat dit bijna onderaan het lijstje staat, dat het het minst belangrijke zou zijn. Wel integendeel. Ik wandelde dan wel alleen, ik voelde me nooit alleen. Er waren andere pelgrims onderweg. Er waren fijne ontmoetingen. En vooral: er waren al die fijne lezers die mijn blog volgden – petje af voor de toewijding om dat handschrift te blijven ontcijferen -, de fijne berichtjes van thuis, de skype gesprekjes… Nee ik was nooit alleen.
En toen ik me toch een beetje allenig begon te voelen, was daar net op tijd mijn oudste zoon met wie ik samen nog een tocht zou hiken.
En wat een fijne kerel is me dát!
Dat wist ik wel. Natuurlijk wist ik dat wel. Maar het werd toch maar eventjes fijn en uitgebreid bevestigd toen we zo dag in dag uit samen leefden. Heel bijzonder om dit met je kind mee te maken.
try to be more kind
Dit nummer van Frank Turner (Be More Kind) raakte me midscheeps toen het zijn bezwerende boodschap aan de mensheid in mijn oren afleverde terwijl ik langs een van die vele schitterende Zweedse meren wandelde.
Dát en het ‘Nu!’ waarover Jitske Van de Veire vertelde in een Touché podcast.
Misschien dan toch ooit een tattoo dan om mezelf aan deze beide aansporingen te herinneren?
De foto hierboven?
Dat zijn de dopjes van mijn wandelstokken. Ze vatten het verhaal van de tocht kernachtig samen in één helder beeld: rechts de compleet afgesleten dop na alle stappen die me de bovenstaande wijsheden brachten.
Links de nieuwe dopjes. Klaar om nieuwe stappen te zetten en ervaringen op te doen. Want leven is blijven bewegen. En vooral: blijven leren.
Heerlijk om te lezen én zo verschrikkelijk waar!
ja he, het zijn geen grote nieuwe dingen, het plezier zit hem in de veel diepere ervaring ervan. ?
Wat ben je toch een prachtig mens??
Hier ga ik gewoonweg van blozen ?
na alles wat ik tot nu toe van je gelezen … Ik zou je direct als huisarts willen maar begrijp je keuze om je voorlopig niet `vast` te pinnen en ruimte te laten – en maken – voor alle andere belangrijke dingen. veel succes !
???
Oh zo’n mooie en integere samenvatting van een opmerkelijke tocht!
En wat er nog bij komt : ook wij kunnen er allemaal heel veel uit leren.
Dank je wel Martine!
Bovendien heb je ons elke dag laten mee lezen en mee leven, mee reizen, verwonderen en bewonderen. We mochten mee genieten van de ongelooflijke ruimte daar, de schitterende natuur, de haast vanzelfsprekende hartelijkheid van mensen. Al wat we dikwijls zo hard missen in dit landje…
Voor zoveel trouwheid , ook heel hartelijk dank!
En jij voor het trouwe lezen, Els! Ik heb het al duizend keer geschreven, maar ik blijf het zeggen: het is zoveel leuker om te schrijven voor een klein maar trouw publiekje! En jij bent wellicht de grootste fan ????
(mijn kinderen zeggen steeds dat ik eens moet stoppen met al die emoji’s erbij te sleuren maar het is sterker dan mezelf ?)
Fijn dat je alles zo heerlijk om kan buigen naar positief! Ook dat is een gave….
Dankjewel!