De antilope-tas heeft dan toch de benen genomen. Weggelopen. Je zou denken dat zo’n tas zijn leven lang aan je zijde blijft en je steunt door dik en dun, maar dat bleek niet het geval. ‘Anti-loop’ was geen garantie.

Dat ik Marie Kondo te laat heb leren kennen spijt me echt, want anders was die mooie Longchamp schoudertas uit antilope leder nog steeds in mijn bezit. En hoe goed had ik die nu kunnen gebruiken.
Elke nieuwe wending in mijn leven stelt de noodzaak om mezelf opnieuw goed georganiseerd te krijgen, de juiste tas speelt daarin een levensbelangrijke rol. Ik kan er erg van genieten als dat soort details picobello in orde zijn. En de Longchamp tas was eigenlijk precies wat ik nu nodig had.
Maar ze is dus weg. En dat is mijn eigen schuld.

Dat komt omdat ik niet het juiste criterium kende om in opruimbuien het juiste onderscheid te maken tussen wat weg kan en wat ik wil houden.
Bij de laatste grote tassen-opruimronde hanteerde ik het arbitraire criterium van het getal. Van de bonte verzameling tassen die ik in de loop van de jaren gekocht had, mocht ik er slechts tien houden, zo had ik streng besloten.
Tien is niet veel.

Het was een pijnlijk proces om tot die tien te zakken. Prachtige dure handtassen sneuvelden in de strijd. Een mooi cognac kleurig Hogan handtasje met twee grote ringen, een vlekkerig bruin plat tasje dat ik ooit in Middelburg gekocht had, en tenslotte ook de beige antilope schoudertas.
Pas toen ik later Marie Kondo leerde kennen, de opruimgoeroe die de wereld leerde ik het enige goede criterium om spullen te houden of weg te doen: ‘Does it spark joy?’ Krijg je een rillinkje van plezier als je het betreffende stuk in handen neemt en er goed naar kijkt?
De Longchamp tas zou me zeker dat sprankeltje vreugde gegeven hebben met zijn zachte buitenkant, de handige binnenvakken en de handige grote binneruimte. Test geslaagd, de tas had mogen blijven. En ik had nu kunnen genieten van de perfecte werktas voor mijn job.

Maar ik heb hem dus weggegeven. Aan de kringwinkel of aan een vriendin, dat weet ik niet eens meer.
Opruimen blijft een moeilijke evenwichtsoefening. Als je alles bewaart ‘omdat het ooit nog van pas kan komen’, puilt je huis uit en staat er binnen de kortste keren een cameraploeg aan je deur om een voyeuristisch publiek te laten meegenieten van jouw geval van ‘extreme hoarding’. En als je teveel opruimt, heb je soms een beetje spijt.  Dan heb ik liever een beetje spijt dan een volgepropt huis. Een beetje spijt is een kleine prijs.

Gelukkig heb ik nog altijd tien tassen die ook dienst kunnen doen.
Maar zonder de rilling-van-plezier-test gaat er bij mij nooit meer iets de deur uit. En daarmee is ook het risico op opruimspijt verleden tijd.

Marie Kondo heeft ondertussen weer een nieuwe Netflix hitserie op haar naam staan, ‘Sparking Joy’.
En moest iemand de beige Longchamp tas uit antilope leder – het was een zogenaamd bucket bag model – voor een schijntje gekocht hebben in de kringwinkel, ik koop hem met plezier voor een veelvoud van de prijs terug.
Dure hobby hoor, opruimen.

PS: de foto hierboven kwam ik tegen in een blog: Tassen opbergen: 13 handige tips! Had ik die maar eerder gezien. Dan had ik nooit zoveel tassen weg hoeven doen ?