Het voordeel van een zoeker te zijn is dat je nogal eens wat vindt. Niet het zoeken op zich, maar op pad gaan om te zoeken. Het doel is bijkomstig. Vandaag lag het doel in Rijkevorsel: de nummerplaat van mijn verkochte auto binnenbrengen bij de verzekeringsman. Dat is gebeurd, maar verder niet belangrijk.
Het was de weg heen en terug die de lol bracht. En een hoop verrassingen. Hoe mooi de weg langs het kanaal wordt, eenmaal je de fabrieken en metallo’s van deze wereld voorbij bent bijvoorbeeld. Wie zegt dat je ver moet reizen om schoonheid te zien? En dat er zomaar een Aster Berkhof-museumpje in mijn achtertuin ligt: in Sint Jozef Rijkevorsel. Mét gratis plaspunt. Dat door deze fietser zeer gewaardeerd werd. Bij het gratis plaspunt kon ik niet alleen mijn gratis plas kwijt, maar kon ik ook mijn waterbidonnetje bijvullen. Ook zeer welgekomen bij fietstochtjes die wat langer uitvallen dan verwacht.
Verder vond ik: zonneschijn na regen, een bruggenhoofd dat het strijdtoneel is geweest van ‘de Slag om Rijkevorsel’ (voor schoonheid hoef je niet ver weg te gaan, en voor geschiedenis blijkbaar ook niet), wind mee na eerst heeeel erg lang wind tegen en een vers bibliotheekje waar ik mijn bibliotheekliefde weer op kan botvieren.
Een hoop dopamine ontsproot zo uit mijn lustig fietsend brein, alwaar ik zeer gelukkig van werd. Maar het aller- aller- állermooiste van deze fietstocht? Ik ontdekte de zin van het leven. Eindelijk. EIN-DE-LIJK! DE! ZIN! VAN! HET! LEVEN!! Daar moet een mens dan vijftig voor worden en zich slechts tien kilometer van de eigen voordeur begeven.
Misschien heeft u het allen allang door, maar ik was nog altijd zoekende. Ik zweefde tussen een nihilistisch standpunt ‘er is geen zin van het leven, we zijn hier gewoon en proberen er het beste van te bakken’, een puur pragmatisch standpunt ‘we zijn hier om ons voort te planten vanuit een soort oerinstinct’, en een spiritueel halfbakken idee dat er ‘iets groters moet zijn ofzo maar wat dan’. Vaagweg voelde ik wel dat dat laatste de goede richting moest zijn, maar een echt bevredigend antwoord had ik er nog nooit op gevonden. Ondanks mijn vele jaren zenmeditatie. Zo zittend op een kussen zoekend naar de zin van het leven, kwam het antwoord niet uit de lucht gevallen. Nee, het kwam fietsend. En vooral luisterend.
Fietsend luister ik namelijk graag naar podcasts, en die van Brooke Castillo zijn mijn all time favourite. Errug Amerikaans, dat moet je erbij nemen, maar verdorie die vrouw heeft haar verhaal stevig voor elkaar. Zo goed als zij kan ik het bijlange na niet vertellen, dus als je het in al zijn finesses wil weten dan luister je best naar podcast episode #222 van thelifecoachschool.com, waarin zij het Grote Geheim onthult: ‘The point of our existence is to evolve’. Onze reden van bestaan is groei, ontwikkeling, evolutie. En ik geloof haar. Omdat ik een zoekend mens ben, en van dat zoeken al zoveel geleerd heb. Omdat ik niet anders kan dan vooruitgaan, beter worden, meer en meer tot de kern komen. Het heeft me gebracht waar ik nu ben: op een haar na de beste versie van mezelf. Waar gaat dat begot eindigen?