Sjouwend met tassen vol boodschappen – rechts een volle mand cadeautjes om de doktersassistentes in de bloemetjes te zetten op hun jaarlijkse feestdag en links een tas vol verse sandwiches, eitjes en ander lekkers om de kinderen te verwennen op woensdagmiddag – schijnt de zon me opgewekt tegemoet als ik langs het water wandel.

De zonnestralen priemen onverbiddelijk door tot in de donkere kamertjes van mijn gedachten die een winter lang verstoken zijn gebleven van dit opwekkende licht.

De contracten met de ziekenfondsen zijn getekend, de wonden worden gelikt, de macht van het geld heeft weer gewonnen. Of had u iets anders verwacht als je na twee maanden het been stijf houden, moeite krijgt om het eigen loon uit te betalen? Waarbij het gentlemen’s agreement ook nog eens geschonden werd om zo snel mogelijk na declareren in februari uit te betalen. Is dat nog even natrappen? Doktertje pesten?

Ik heb trouwens nooit gesnapt waarom huisartsen in januari niet gewoon een voorschot uitbetaald krijgen, maar pas in februari mogen declareren. Er wordt toch ook gewoon van uitgegaan dat we zorg leveren? Een belachelijke regeling die maakt dat we elke keer in januari in het rood moeten gaan om de lonen uit te betalen. En de banken staan niet bepaald te trappelen om ons meer kredietruimte te geven: de tijd dat huisartsenpraktijken een zekere investering waren, ligt ver achter ons.

De symbolische kruimel van de extra vergoeding voor wie meer dan twintig IUD’s per jaar plaatst, maakt me ook niet echt blij. Reken maar eens uit hoeveel vruchtbare vrouwen een normpraktijk telt, en welk percentage daarvan gemiddeld kiest voor een IUD. Dan is dat getal van twintig zeer handig gekozen: meestal zul je dat nét niet halen. Zeker nu we al twee maanden verloren hebben en vrouwen met een IUD-wens verwezen hebben naar de gynaecoloog of een andere oplossing hebben gekozen. Wachten bijvoorbeeld.

Nee, de zon zal nog hard haar best moeten doen om alle boosheid en verontwaardiging uit mijn systeem te krijgen, maar morgen richten we de aandacht op een ander zonnetje in huis: onze doktersassistentes die op de eerste donderdag van maart weer even alle aandacht krijgen. Want zonder ziekenfondscontract blijkt een praktijk nog wel te kunnen draaien, maar hoe zouden we dat in ’s hemelsnaam moeten doen zonder onze assistentes?

Elke dag opnieuw leiden zij honderden telefoontjes, mails, patiënten en een handvol dokters in goede banen als ware evenwichtskunstenaars. Die meiden zijn hun gewicht in goud waard. Thanks lady’s!!

(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)