Vaderdag. En weer heb ik geen cadeautje. Heeft hij net een geheelonthouders jaar ingelast, dus met een lekkere gin of cadeauverpakking ‘2 Duvels + glas’ hoef ik niet aan te komen. Ik ben er ook gewoon niet goed in. Niet in cadeautjes, en niet in hem de aandacht geven die hij verdient.
Maar schrijven kan ik wel.
Een ode aan de man dus. Aan mijn man.
Al kun je in dit verhaal (vrouw runt een praktijk, man doet het huishouden) de m/v net zo goed omdraaien.
Ruim veertien jaar geleden nam ik mijn huidige praktijk over in Tilburg en stapte in een maatschap van vijf. Hoogzwanger van mijn tweede kind. Zoals we bedacht hadden, draaiden wij toen de rollen om: hij zorgde voor de pasgeboren baby en de peuter die er al was terwijl we een huis en een praktijk aan het bouwen waren. Later deed hij dat nog eens losjes over toen er nog een derde kwam. De kers op de taart, het cadeautje. Ze is ondertussen negen.
Ruim vóór die periode had ik nog een hele tijd in een Belgische groepspraktijk gewerkt. Dat was in de oertijd toen we nog dienst deden met de sematone. Hij was dus de achterwacht die thuis de ongeruste patiënten aan de lijn kreeg en alles georganiseerd moest krijgen met de keuze tussen één, twee of drie biepjes. Dat dat nog lukte ook, mag eigenlijk een wonder heten. Want de ontvanger van die biepjes beschikte niet over de luxe van een mobieltje om even te horen wat er aan de hand was.
Ook heeft hij mij nog hele weekenden in een Oirschotse huisartsenpraktijk gezelschap gehouden. Dienst van vrijdagavond tot maandagochtend, dus baby, wieg, badje en oventje – dienst of geen dienst, verse broodjes op zondagochtend horen erbij – sjouwde hij mee. Tussendoor wees hij patiënten de wachtkamer tot het spoedspreekuurtje begon als ik terugkwam van visite rijden.
De komst van huisartsenposten in Nederland betekende een grote verlichting voor ons beiden. En nog steeds natuurlijk. Al sta je daar niet vaak meer bij stil.
Mijn werk als huisarts heb ik al die jaren alleen maar met volle overgave kunnen doen, in de wetenschap en het vertrouwen dat thuis alles op rolletjes liep. Nooit heb ik hoeven stressen over tijdig aan de schoolpoort staan. Een ziek kind was altijd in goede handen.
Ik herinner me zelfs zo’n dag met een ziek kind dat ik ‘s ochtends thuis vertrok en pas ‘s middags voor het eerst dacht ‘Hoe zou het nu met zoonlief zijn?’ Zo kon ik opgaan in het spreekuur. Alleen maar door al dat vertrouwen in zijn zorgzaamheid en toewijding.
Uitlopende vergadering, interessante nascholingen, nog even een nagekomen of moeilijke visite… het was nooit een probleem. Mijn eten werd voor me warm gehouden, en nooit heb ik een verwijt gekregen over al dat late thuiskomen.
Komende uit een lerarengeslacht, en zelf een achtergrond als militair, hoeft het niet te verbazen dat hij onze kinderen ook nog eens stevig heeft opgevoed. We kunnen er overal mee komen en ze doen het prima. Ik ben apetrots op ze.
Dat heeft die man van mij allemaal geweldig gedaan, en nu hij zelf weer aan het werk gegaan is – daar was hij wel aan toe na veertien jaar zorgen voor de koters en het huishouden – dragen zijn sterke schouders nog steeds de meeste huishoudelijke beslommeringen. Hij klaagt er nooit over, lijkt het allemaal op zijn gemak aan te kunnen.
Zoals ik nooit de huisarts had kunnen zijn die ik altijd geweest ben, zonder de volle steun van mijn man, zo hebben vele vrouwen dat altijd gedaan voor hun huisarts-echtgenoten.
Steeds minder vrouwen (en nog altijd amper mannen) zijn bereid die zorgende en steunende rol volledig op zich te nemen. Al ben ik nog altijd van mening (noem me gerust traditioneel, maar dan wel precies het tegenovergestelde van het gangbare ‘traditioneel’) dat het heel waardevol is: mijn kinderen én mijn patiënten zijn nooit iets tekort gekomen. We hebben dat samen goed gedaan.
Deze blog die ik schrijf terwijl jij vers aardbeienijs staat te maken, is dan ook voor jou.
Liefs.
(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)